Direct naar de inhoud.

Column: Wilskracht

  • door:
  • op:
Gertjan Kamst schrijft wekelijks een column voor RTV1 © RTV1

RTV1 – Gertjan Kamst schrijft wekelijks over actuele onderwerpen, zaken die hem interesseren in de regio of over dingen die de moeite waard zijn om over te schrijven. Deze week gaat dat over wilskracht.

In de afgelopen week moest ik vaak terugdenken aan mijn vorige twee columns die ik heb geschreven. Alhoewel het twee totaal verschillende onderwerpen betreft is er één woord dat steeds in mij opkomt en dat is wilskracht.

Twee totaal verschillende verhalen maar allebei op hun eigen niveau met een verdrietig aspect. De één was persoonlijk, de ander van een andere persoonlijkheid en toch dat ene woord wilskracht. In het woordenboek wordt wilskracht uitgelegd als een vorm van doorzettingsvermogen en discipline.

In mijn vorige column ging het over de aardbeving in Turkije en Syrië. Hier heeft de wilskracht elkaar vanuit twee verschillende disciplines ontmoet. Enerzijds de mensen die bedolven lagen onder het puin en soms na 11 dagen of zelfs na 300 uur nog levend onder het puin vandaan werden gehaald. We hebben de verhalen wel gelezen dat mensen zich in leven hebben gehouden door hun eigen urine te drinken, een wilskracht om te overleven zogezegd. Anderzijds de hulpverleners die in het gebied hebben geholpen, zoals de 162 Nederlanders en hun honden die in de afgelopen week weer zijn teruggekomen in Nederland. Het vermogen om door te zetten en levende mensen onder het puin vandaan te halen. Ook wilskracht kent dus een gezicht, zoals die man en vrouw uit Antakya die na 296 uur levend onder het puin vandaan werden gehaald.

Ook mijn eigen verhaal kent het gezicht van het doorzetten. Zoals ik beschreef in mijn persoonlijke column had ik halverwege januari niet eens de kracht om zelf te kunnen lopen en liet ik mij vervoeren in een rolstoel. Nu drie weken later heb ik de cardio in de sportschool weer opgepakt. Ik kan wel stellen dat ik gedij op mijn wilskracht. Toch kent wilskracht ook een keerzijde, wellicht herken je dit wel.

Wilskracht heeft ook te maken met het verleggen van je grenzen. Maar wat als je deze grenzen, vanuit je herstel, nog niet zou moeten gaan verleggen en je dit toch doet? Om hier spreekwoordelijk op te antwoorden: dan krijg je de deksel op je neus. Het fascinerende is dat er altijd wel een excuus is waarom je tegen beter weten in deze grenzen gaat verleggen. Stel je hebt een eigen bedrijf en er is ziekte onder het personeel. Dan is het toch snel een gegeven dat je jezelf hierin ondergeschikt maakt want ‘de toko moet wel draaien’. Maar wat als je in loondienst zou zijn geweest, hoe zit het dan met deze grenzen van herstel? Natuurlijk gaat je eigen gezondheid boven alles. Want als je wegvalt is het probleem nog groter. Dit blijft altijd een gewetensdilemma. Voor mij geldt dit ook in het sporten, ook dat zal herkend worden denk ik.

Zoals ik benoemde, ik ben weer gestart in de sportschool. Alvorens ik het krachthonk weer mag betreden is mij, onder toezicht van de sportbegeleiding, verzocht eerst te werken aan mijn conditie op de cardiotoestellen. De enige boodschap die ik hierin meekreeg was dat mijn hartslag tijdens het sporten niet boven de 130 mag komen. Op het moment dat het sporten lekker gaat en de begeleider even uit het zicht verdwijnt is het toch wel lekker om dit op te voeren naar 150, 155 hartslagen per minuut. Een gedenkwaardig hilarisch moment ontstaat dan dat op het moment dat je bijna de 160 hartslagen aantikt je sportbegeleider net terugkomt om te kijken hoe ‘lekker’ je gaat. Krijg dan je hartslag maar weer eens terug naar 130. Het voelt bijna alsof je dan betrapt wordt.

Enfin wilskracht en grenzen stellen. Het blijft een gevecht van balans. Gelukkig kent deze wilskracht een andere kant: nog steeds wordt er door een enkele reddingswerker gezocht onder het puin van die verschrikkelijke aardbeving in Turkije en Syrië.



-advertenties-

NIJM Webdesign Stadskanaal