RTV1 – Gertjan Kamst schrijft wekelijks over actuele onderwerpen, zaken die hem interesseren in de regio of over dingen die de moeite waard zijn om over te schrijven. Deze week gaat dat over tandartsen en de angst ervoor.
Het zullen vast wel aardige mensen zijn, de mensen die het vak van tandarts hebben gekozen. Wellicht heb ik met ze op een verjaardag een prachtig gesprek en drinken we een paar biertjes.
In de praktijkstoel bij dezelfde tandarts voelt dat voor mij toch echt wel anders. Nachten lig ik er van wakker wanneer ik een periodieke afspraak moet inwilligen en dan in de laatste plaats niet eens om de Q&A dynamiek die dan ontstaat. Nog steeds vraag ik me af hoe andere mensen dit doen. Hoe geef je nu antwoord op de vraag of je nog pijn hebt gehad terwijl allerlei haken in je mond je tong vergezellen? Ik steek dan vaak onwennig even een duimpje op of zoiets, ik weet het ook niet.
Deze krampachtige houding bij de tandarts past ook wel bij mij. Welk kind van de jaren 80 kent niet de schooltandarts? De verhalen, toen, op het schoolplein doen mij denken aan de films van Alfred Hitchcock. Wat dacht je van de film ‘De stille getuige’? Dit associeerde wel met de assistente, die de kinderen met de staart tussen de benen uit de klas ging halen.
Natuurlijk is deze vergelijking een overtrokken gedachte nu ik volwassen ben. Op het schoolplein leek het wel een sport om de één nog banger te maken dan de ander. Er heerste een onrustige sfeer wanneer je wist dat de goede man weer langskwam. En waarom eigenlijk? Al was men qua communicatieve vaardigheden anders dan nu, toch stond het wel en wee van het gebit terdege centraal. Toch jammer dat dit aan mij is blijven beklijven. Helaas behoor ik tot een groep mensen die peentjes zweet wanneer ik weer naar de tandarts moet, ik vind dat steeds meer een probleem worden naarmate ik ouder word.
Wat onderliggend hieraan ten grondslag ligt is het feit dat ik eigenlijk naar een kaakchirurg moet. Ik heb hier jaren voor weg kunnen lopen zonder gevolgen. Althans ik dacht dat dit zonder gevolgen was maar niets is minder waar, het is een hard gelag.
Ik heb in een aantal columns geschreven over de ernstige ziekte die mij helaas ten deel was gevallen. Alhoewel het steeds beter gaat met het herstel ligt er nog een facet die ik onder ogen moet komen, de kaakchirurg. Ik had het nooit kunnen bedenken dat deze twee dingen met elkaar te maken zouden hebben. Alfred Hitchcock-achtige taferelen spelen zich dan af in mijn hoofd. Want wat is er nu aan de hand?
Welnu, in één van mijn laatste controlebezoeken aan de longarts werd mij de vraag gesteld of ik regelmatig naar de tandarts ga. Met het schaamrood op mijn twijfelachtige gezonde kaken moet ik hem een bevestigend antwoord schuldig blijven. Op zich ben ik echt wel tevreden met mijn gebit, ik verzorg dit goed echter is er een enkele kies die mijn mond toch echt moeten verlaten. En daar zit nu net het venijn: Eén van deze kiezen zou zomaar één van de oorzaken kunnen zijn dat ik zo ernstig ziek ben geweest! Ik wist niet wat ik hoorde! Mijn tandartsangst was nu echt een serieus probleem en bovendien, ik schaamde me dood.
Enfin, het herstel gaat goed en het blijft een feit dat ik ook gewoon pech heb gehad maar ben me wel meer bewust geworden van het goed onderhouden van mijn gebit en dat dit niet alleen het goede poetsen betreft. Ik moet mijn angst onder ogen komen en hier iets aan doen, anders lijkt dit één van de slechtste films te worden van Hitchcock.
Zo ver laat ik het echter niet komen. Sterker nog, ik ga hier de juiste mensen op aanspreken om mij te helpen. Gelukkig sta ik niet zo snel met mijn mond vol tanden.
Luister online
