RTV1- Mijn naam is Teresa Tassone in mijn wekelijkse column neem ik maatschappelijke en sociale problemen onder de loep. Wat houdt de gemoederen bezig en waarom? We weten allemaal dat er best wat onvrede heerst, maar wat doen we er eigenlijk zelf mee?
Elke schooldag rond 8.07 uur, probeer ik op de fiets te zitten om mijn jongste zoon naar school te brengen. Hij fietst zelf. Soms tot de tanden gewapend met winterjas, muts en handschoenen, april deed inderdaad wat ie wou, en alles in de strijd gooiend om op tijd op school te arriveren.
Wanneer wij over het rode bruggetje fietsen, groeten we moeder (of vader) zwaan, die vol overgave het zelfgebouwde nest bewaakt.
Een keer hebben we het geluk gehad om een glimp van de eieren op te vangen, maar het lijkt inmiddels alsof de uiterst toegewijde moeder of vader -to be, 24/7 op het nest zit. Met deze ouders wil je geen ruzie.
Soms sta ik ervan te kijken hoe het ons toch telkens weer lukt om op tijd op school te komen. Door weer en wind, de fietsers met de instelling: immer gerade aus ontwijkend en tussendoor stoppend om een snottebel weg te vegen, voelt elke fietstocht als een overwinning.
Op zonnige dagen daarentegen is deze fietstocht alles behalve een strijd. Helemaal nu het weer lekker vroeg licht is. Daar krijg ik energie van! Maar het meest verheug ik mij op het ophaalmoment.
Het groepje moeders dat (soms ruim) voor het einde van de schooldag op het schoolplein staat, is inmiddels een hecht gemeenschapje geworden. We verzamelen ons ongedwongen onder de boom die centraal staat tussen een tweetal grote boomstammen, waarop je kunt zitten. We passen er gemakkelijk met 10 man op. Een gezellige bedoening, waar geen onderwerp te gek lijkt.
Het is best gemakkelijk gebleken om je aan te sluiten bij zo’n groepje. Een praatje is immers snel gemaakt. Zelfs een paar vaders hebben zich bij ons clubje gevoegd. Het gevoel van saamhorigheid is duidelijk merkbaar, we komen er allemaal met hetzelfde doel.
Trots kijken we naar de gezichtjes van onze kinderen achter het glas van de schooldeur. Ze staan te trappelen om naar buiten te gaan. We zwaaien en lachen ze toe.
Zodra de deur opent, komen alle kleuters op ons afgelopen en gaan de gesprekken van werk, relaties en ander volwassen praat over op belangrijkere zaken, zoals wie er met wie mag spelen en of we nog iets leuks gaan doen vandaag. Vermoeidheid is bij de meeste kinderen ver te zoeken en dan komt ook vrijwel meteen de áller belangrijkste vraag; DE vraag of er nog “even” gespeeld mag worden op het schoolplein. Dit is dus niet echt een vraag, want wij worden gewoon door onze kinderen voor het blok gezet. De meesten van ons buigen.
Een kort “oké ” volstaat en de zwerm vliegt uiteen naar het klimrek, de schommel en het grasveldje.
Wij hervatten onze gesprekken. Je zou kunnen spreken van een win-win situatie. De onderwerpen gaan van luchtig naar serieus. Deze gesprekken zijn waardevol. Ze bieden een uitlaatklep en geven een gevoel van er niet helemaal alleen voor te staan. De herkenbaarheid is fijn en geeft moed. Het bewijst maar weer eens hoe belangrijk het is om gehoord en gezien te worden. Kom er maar gezellig bij, er is ruimte genoeg onder onze boom.
De vraag is alleen wanneer het tijd is om naar huis te gaan..
Luister online
