RTV1- Mijn naam is Teresa Tassone in mijn wekelijkse column schrijf ik over maatschappelijke en sociale onderwerpen, waarin menigeen zich zou kunnen herkennen. Wat houdt de gemoederen bezig en waarom? We weten allemaal dat er best wat onvrede heerst, maar wat doen we er eigenlijk zelf mee?
Zondag heb ik mijn 44e verjaardag mogen vieren. Een dubbel getal, maar óók gevoel, want het was de eerste verjaardag die ik zonder mijn moeder vierde. Ze had er graag deel van uitgemaakt, sterker nog, zij had mij het echte jarig zijn- gevoel gegeven. Want dat kon mijn moeder als geen ander. Mij het gevoel geven dat ik geliefd, gewenst en belangrijk ben.
Dat is ook wel eens anders geweest hoor, mijn moeder en ik hadden een vrij intense band. Ik ben de oudste van drie dochters en al vrij jong wilde ik alles zelf doen. “Itte zelf doen”, zei ik dan volgens haar. Dat zal ze toen best schattig hebben gevonden. Maar ik ging daar in mijn puberteit ook in volle vaart mee door.
Vanaf mijn 13e was ik vaker bij vrienden dan thuis.* Ik vond mijn moeder maar irritant en overdreven bezorgd. Ze kon ook altijd zo dramatisch reageren, wanneer ik een keer te laat thuis kwam of schijt had aan haar mening en goedbedoelde adviezen. “Bemoei je er niet mee!” klonk vast niet zo schattig. En zij had geen andere keuze dan mij vrij te laten om te vallen en op te staan. Hier heb ik tot aan de dag van vandaag met regelmaat profijt van. Bedankt, mam. 😉
Nu begrijp ik ook hoe frustrerend het moet zijn geweest, om niet te weten waar je kind uithangt en niet op het afgesproken tijdstip thuis is. Hoe deed zij dat in hemelsnaam, zonder mobiele telefoon?? Als ik daar over nadenk, krijg ik rillingen.
Wat heb ik mijn moeder toch aangedaan.
Als puber heb je dat niet door, je moeder is er gewoon, je neemt haar voor lief. En zij accepteert dat, omdat zij onvoorwaardelijk van je houdt.
Toen ik 17 jaar geleden zelf moeder werd, voelde ik voor het eerst wat bezorgdheid betekent. Echte bezorgdheid bedoel ik dan. Het leeuwin gevoel. En daarnaast het gevoel van onvoorwaardelijk liefde en ik snapte haar ineens.
In de laatste weken van haar leven heb ik veel met mijn moeder besproken. Dat ik het zo knap van haar vond, dat ze mij en mijn zusjes heeft grootgebracht onder best pittige omstandigheden. Dat ik nu begrijp dat ze wel eens zo hysterisch was, uit pure wanhoop. Dat ik nu snap dat dat liefde was. Ook heb ik haar gezegd dat ik spijt heb van alle keren dat ik haar heb gekwetst, bewust of onbewust. Het voelt goed dat ik dat heb gedaan. Sorry zeggen is misschien niet altijd makkelijk, maar soms wel nodig. Soms gewoon omdat je vindt dat iemand dat verdient, ook al ligt het niet aan jou. “Sorry dat je je naar voelt” , “sorry voor je verdriet” , of gewoon “sorry, lieverd”.
Zo moeilijk is het niet.
*Toen ik 13 was, was mijn moeder 34.