ODOORN – Stipt om 10 uur ’s ochtends zaten twaalf ouderen klaar in Huize Odoorn om te praten over ‘jezelf zijn’. De gemeente Borger-Odoorn organiseerde dit gesprek in het kader van de Regenboogweek, waar zij uitgebreid aandacht aan geven. Met twee ambassadeurs van Roze 50+ werd het gesprek over ‘jezelf zijn’ gevoerd.
In een keukentafelgesprek werd er door de ambassadeurs en tevens gespreksleiders voorgelezen uit het nieuwe boek ‘Ik ben wie ik ben’. Verschillende vijftigplussers uit de provincie Groningen schreven daarin hun Coming-Out verhaal op. Daarna werd er met de senioren in Odoorn over de verhalen gesproken.
De gemeente Borger-Odoorn organiseert voor de tweede keer nu de regenboogweek. Daarin willen zij meer aandacht vestigen op bewustwording en acceptatie. Eerder deze week was er bijvoorbeeld al een kerkdienst met het thema ‘kleur bekennen’. Ook konden inwoners van de gemeente een regenboogvlag aanvragen om deze op te hangen tijdens de Regenboogweek.
Miranda Heynen is een van de kartrekkers van de Regenboogweek vanuit de gemeente Borger-Odoorn en was ook aanwezig bij het gesprek. ‘Er kwamen mooie gesprekken op gang. Vorig jaar hebben we niks met deze doelgroep gedaan, dus dit was een mooie eerste stap. We gaan kijken of we volgend jaar nog meer kunnen doen met de senioren in Borger-Odoorn, want het spreekt zeker aan.’
‘Nog nooit gezien’
De senioren in Huize Odoorn hebben allemaal wel ervaring met een homoseksuele of lesbiënne. ‘Ik heb een keer op een camping gestaan in de buurt van een homobos. Ik kreeg toen alles mee. Zoiets had ik nog nooit gezien’, begint een van de cliënten van Huize Odoorn. Het gesprek gaat daarna vooral om het wennen aan en het accepteren van de ander.
Dan komt uit onverwachte hoek een van de begeleiders meepraten. ‘Ik ben nu zestien jaar uit de kast. Ik praat er verder niet zoveel over en ik vertel het ook niet altijd aan cliënten. Ik snap dat het soms ook ingewikkeld is, want ook bij mij gaat het soms boven de pet.’ De bewoners knikken. Ook zij geven aan het niet allemaal meer te kunnen volgen.
Ook gaat het gesprek over in transitie gaan. Zo geeft een de vrouwelijke gespreksleider aan dat ze met de kennis van nu misschien wel een man was geweest. ‘Ik klom vroeger vaak in bomen en mijn ouders zeiden altijd dat er iets bij mij mistte; er hing niks tussen mijn benen.’ Een cliënt reageert snel: ‘Mijn dochter klom vroeger ook in bomen. Dat geeft helemaal niks.’ Een andere cliënt geeft aan dat de operaties niet moeten gebeuren. ‘Dat moeten ze helemaal niet doen. Iedereen is zo geboren als die is.’
Kritiek
Op het moment dat het lijkt dat iedereen het met elkaar eens is, komt er toch kritiek op de LHBTIQ+-community. Eerst wil de vrouw haar mening niet hardop uitspreken, maar na wat aandringen van begeleiders en de gespreksleiders zegt ze het toch. ‘Ik vind het allemaal erg moeilijk en transgenders vind ik helemaal niks.’ Wel accepteert ze de ander. Ze vult aan dat ze wekelijks met een homoseksuele loopt. ‘Ik praat dan ook veel met hem, maar ik ben het er niet mee eens.’
Aan het einde van de ochtend wordt de Regenboogvlag uitgelegd aan de senioren. De vlag herkennen ze vanuit het dorp. Op verschillende plekken hangt de vlag tijdens deze bijzondere week. Daarna wordt de LHBTIQ+-vlag laten zien en uitgelegd aan de ouderen, maar al die verschillende kleuren en betekenissen ‘gaat mij de pet te boven.’