DROUWENERZAND – Dertig jaar geleden stapte Bert van der Linde in een avontuur. Hij kocht een recreatiecentrum in Drouwen dat een schuld had van ruim 4 miljoen gulden en ook de toekomst leek allesbehalve rooskleurig. Maar de kleine ondernemer met grote dromen zette door. Het centrum bloeide op tot het succesvolle Attractiepark Drouwenerzand.
Nu, na drie decennia aan het roer van Attractiepark Drouwenerzand, draagt Van der Linde op 69-jarige leeftijd het stokje over aan zijn dochter en schoonzoon.
‘Ik heb de mooiste baan ter wereld’
‘Pretparkdirecteur, dat is echt geweldig mooi,’ zegt Van der Linde met een grote glimlach. Maar het begon allemaal een stuk minder vrolijk. In 1994 nam Van der Linde het noodlijdende Drouwenerzand over voor slechts één gulden. ‘Ik werkte toen voor een bedrijf dat van Drouwenerzand af wilde en ineens kreeg ik de kans om het over te nemen. Maar eerlijk? Als ik 30 jaar terug in de tijd kon, had ik het niet nog een keer gedaan. Je denkt niet na, je springt gewoon in het diepe.’
Het was zwaar. ‘We leefden niet per jaar, maar per dag. Kunnen we dit betalen? Kunnen we dat repareren? Zelfs een kapotte koelkast van 200 gulden op de receptie was een drama. Maar met een beetje creativiteit en wat potjes bij elkaar, lukte het altijd nét.’
Van speeltuin tot attractiepark
Toen Van der Linde het park overnam, was Drouwenerzand een speeltuin vol ‘oude meuk’. Hij vroeg 2,50 gulden entree, maar zelfs dat vonden bezoekers te duur. ‘En eerlijk? Ze hadden gelijk, het was niks waard. Maar ik kon er ook niks aan doen, want ik had geen geld om te investeren.’
De grote omslag kwam toen Bert in 2001 een echte attractie kon kopen: de Twister, beter bekend als ‘De Vlinder’. ‘Die heb ik van een kermisexploitant in Maastricht gekocht. Veel te duur, maar ik wilde dat ding gewoon hebben. Het was onze eerste eyecatcher. Mensen reden langs het park en zagen meteen: hé, hier gebeurt wat!’
Het bleek het begin van iets groters. En toen Van der Linde in 2002 begon met het beroemde all-in-arrangement, kwam het park steeds steviger op de kaart te staan. ‘Je bezoekt het park en het ijsje en het patatje zitten er bij in, voor 7 euro. Mensen vroegen zich af of ik wel kon rekenen, maar gelukkig kon ik dat,’ lacht hij.
In de jaren daarna transformeerde Van der Linde het park van speeltuin naar volwaardig attractiepark. ‘Dat was onze redding. Als we die stap niet hadden gemaakt, had Drouwenerzand niet meer bestaan.’
‘De dag dat ik bijna failliet was’
Maar niet alles ging zonder slag of stoot. Van der Linde herinnert zich een moment in 1995 toen alles op het randje van mislukken stond. ‘Ik had afgesproken met de bank dat ik 500.000 gulden zou investeren in de speeltuin. Met dat geld heb ik verf gekocht, de veiligheid verbeterd en nieuwe dingen toegevoegd. Iedereen was enthousiast, maar in oktober kreeg ik te horen dat de bank het helemaal niet zou financieren. Ik had het geld al uitgegeven, dus ik was in één klap technisch failliet.’
Wat volgde was een weekend vol slapeloze nachten. ‘Ik durfde het mijn vrouw niet eens te vertellen. Alles zat in het bedrijf. Die maandag erop ben ik naar de vorige eigenaar gegaan en heb ik hem om hulp gevraagd. En gelukkig, hij zei: ‘Dat doen wij voor je.’ Ik heb me nog nooit zo opgelucht gevoeld.’
Van kermis naar familiepretpark
Van der Linde zijn liefde voor pretparken begon al vroeg. ‘Als kind vond ik het al geweldig om te zien hoe de kermis in het dorp werd opgebouwd. Daar wilde ik bij zijn. En later, toen ik zelf attracties kocht, moest ik altijd alles zelf testen. Als ik het niks vond, kwam het het park ook niet in.’
Toch is er een verschil tussen hoe Van der Linde het park leidde en wat de volgende generatie wil. ‘Ik had meer een kermismentaliteit: spektakel en attracties. Mijn dochter en schoonzoon gaan zich meer richten op sfeer en decor. Ze maken er echt een pretpark van. Het is anders, maar dat is goed. Als ik 39 jaar was, had ik die keuzes misschien ook gemaakt.’
Per 1 januari draagt Van der Linde het park officieel over aan zijn dochter en schoonzoon. Het voelt goed, maar een beetje weemoed is er ook. ‘Sommige veranderingen doen wel pijn. Zo hadden we een mooie brug bij de receptie die nu weg is. Maar ik weet dat het in goede handen is. Ik heb ze ook gezegd: houd geen rekening met mij. Het gaat erom wat jullie willen.’
Verkoop?
Zes jaar geleden speelde Van der Linde al met het idee om het park te verkopen, maar dat liep heel anders dan gepland. ‘Ik zat met een onbekende partij in een hotel in Spier om alles te bespreken. Maar de vragen die ze stelden en de opmerkingen die ze maakten, het voelde helemaal niet goed. Op een gegeven moment ben ik zelfs naar de wc gelopen en dacht: ‘dit doe ik niet. Ik stap hier uit’.’
Lachend voegt hij toe: ‘Ik had toen al snel door dat ik er nog niet klaar voor was. Nu is dat anders. Het park blijft in de familie, en dat geeft mij een veel beter gevoel. Het klopt gewoon.’
Toch zal Van der Linde het park nooit helemaal loslaten. ‘Drouwenerzand zit in mijn hart, daar zal ik wel een beetje leegte voelen. Maar ik ben ook blij dat ik nu eindelijk dingen kan doen die ik eerst niet kon. Drie weken op vakantie, bijvoorbeeld. Daar heb ik zin in.’
Het einde van een tijdperk
Met een gevoel van trots kijkt Van der Linde terug op de afgelopen dertig jaar. ‘Het lijkt nu allemaal leuk, een succesvol park, maar het was ontzettend zwaar. Toch is ondernemen ook geweldig. Als het eenmaal loopt, kantelt alles van negatief naar positief, en dan gaat het sneller dan je ooit had gedacht. Ik ben trots op wat we hebben neergezet, en ik weet zeker dat mijn dochter en schoonzoon er iets prachtigs van gaan maken.’
Luister online
