Tragisch oorlogsverhaal herleeft bij herdenking in Buinen: ‘Mijn oom Jacob werd doodgeschoten voor de ogen van mijn vader’

BUINEN – Verhalen van trots, verlies en herinnering met zelfgeschreven gedichten van scholen uit de omliggende dorpen. Zo zag de herdenking in Buinen er zaterdagmiddag uit, tachtig jaar na de bevrijding van het dorp.

Na de verhalen en gedichten liepen de mensen in een stille tocht van het dorp naar het oorlogsmonument. Jaarlijks doen zij dit op 12 april, met dit jaar extra aandacht voor de tachtig jaar bevrijding. Bij het monument werd door het Bühnerpopkoor nog Tears in Heaven gezongen, waarna er bloemen werden gelegd bij het monument.

Tussen de aanwezigen stond ook Gertjan Dieters. Voor hem is deze plek beladen met herinneringen. Zijn oom, toen 8 jaar, werd op bijna dezelfde plek precies 80 jaar geleden in zijn hoofd geschoten, zijn vader had geen huis meer, omdat de boerderij op datzelfde moment werd afgebrand. De verhalen kan hij langzaamaan een plek geven en puzzelstukjes vallen met de jaren op de goede plek.

‘De boerderij van mijn opa en oma werd op bevrijdingsdag platgebrand,’ vertelt Dieters. ‘Na de oorlog is hij opnieuw opgebouwd, en daar heeft het gezin nog jarenlang gewoond. Maar wat er in die laatste oorlogsweken gebeurde, vergeten we nooit.’

(Tekst gaat verder onder video)

Een fatale keuze

Tijdens de herdenking deelt Gertjan het verhaal van zijn oom Jacob, het jongere broertje van zijn vader. ‘Mijn vader was toen twaalf. Hij kende het land hier goed en wist precies waar granaten en ander gevaarlijk wapentuig lagen. De Binnenlandse Strijdkrachten vroegen hem mee te lopen om die plekken aan te wijzen om ongelukken te voorkomen.’

Maar kleine Jacob, slechts acht jaar oud, wilde niet achterblijven. ‘Hij mocht niet mee, hij was te jong. Maar zoals jongetjes zijn: hij rende er toch achteraan. En voor de ogen van mijn vader werd hij door zijn hoofd geschoten.’ Jacob overleed enkele dagen later in het ziekenhuis. ‘Het gebeurde allemaal op het land rond het monument waar we vandaag bij elkaar komen. Dat maakt het extra beladen.’

Zijn vader sprak zelden over de gebeurtenis. ‘Ik denk dat hij er een trauma aan overhield. Hij heeft er nooit goed over kunnen praten. Nu ik ouder word, besef ik des te meer hoe belangrijk het is om dit verhaal wél te blijven delen.’