Direct naar de inhoud.

Column: Jong en beperkt

F: Ella Mlynarczyk

COLUMN – Hielke Bosch schrijft wekelijks column vanuit het perspectief van zijn beperking Achondroplasie (groeistoornis) Deze column is wekelijks te beluisteren bij het radioprogramma  1 op zaterdag op zaterdagochtend. En hier te lezen 

Deze week was er weer een persconferentie van ons kabinet, volgens mij alweer nummer 127, ben de tel een beetje kwijtgeraakt. Buiten het feit dat onze geliefde tolk Irma ineens uit beeld liep verbaasde ik mij nog ergens over. Namelijk de oproep van Rutte aan de jongeren om mee te denken met de huidige crisis en met ideeën te komen. Later zei de premier dat hij dit wat praktischer bedoelde. Zo zouden jongeren actie moeten ondernemen met bijvoorbeeld de school of de gemeente. De revolutie van de jongere generatie zo noemde onze minister-president het.

Even tussendoor; met die uitspraak zou ik voorzichtig zijn als je kijkt wat sommige jongeren aan de kust met dat advies hebben gedaan richting de Boa’s maar dit terzijde. 

En begrijp me niet verkeerd, hier is uiteraard niets mis mee. Jongeren laten meedenken is een goed idee want wij moeten per slot van rekening de schade die deze crisis veroorzaakt over een aantal jaren proberen recht te trekken. Maar wat mij een beetje blijft steken is dat ik Rutte nog steeds niet zo’n oproep naar de gehandicapten heeft uitgeroepen. Dat lijkt mij, na deze groep een aantal keren over het hoofd te hebben gezien in de maatregelen, toch geen overbodige luxe. Tuurlijk krijgen alle jongeren te maken met deze crisis maar dat geldt voor de jongeren die met een beperking kampen nog eens dubbel. Als onze premier dan ook de jongeren uitnodigt op het Catshuis voor een goed gesprek wil ik hem dan ook de uitdrukkelijke tip geven om ook jongeren met een beperking uit te nodigen. Je moet een crisis als deze natuurlijk van alle kanten zoveel mogelijk belichten.

Kijk bijvoorbeeld naar het onderwijs. Hoewel deze langzaam aan weer open gaat, geldt dit niet altijd voor het speciale onderwijs. Hier zijn veel leerlingen die door hun beperking nog steeds thuis moeten blijven omdat het voor hen te gevaarlijk is om met het virus in aanraking te komen. En dat geldt niet alleen voor school ook sporten en gewoon de leuke dingen met vrienden en familie zijn voorlopig lastiger te bewerkstelligen. Vraag dus ook deze mensen ook naar hun mening, hoe zei vinden dat dit probleem opgelost moet worden. Zo kunnen we Nederland ook weer voor deze jonge groep weer leefbaarder maken. 

Datum 23 mei 2020 Hielke Bosch

Column: Kijken kost geld

F: Ellla Mlynarczyk

COLUMN – Hielke Bosch schrijft wekelijks column vanuit het perspectief van zijn beperking Achondroplasie (groeistoornis) Deze column is wekelijks te beluisteren bij het radioprogramma  1 op zaterdag op zaterdagochtend. En hier te lezen:

In deze coronatijden zijn we met z’n allen minder actief in het sociale leven. Dat missen we natuurlijk allemaal vreselijk, maar he aan alles zit een voordeel zo ook voor mij. Ik krijg namelijk een stuk minder van dat kijktuig achter me aan. Simpel omdat er gewoon minder mensen op straat zijn. En misschien is deze crisis de ideale tijd om even wat zaken op orde te stellen.

Ik zag namelijk van de week een shirt met daarop de tekst ‘kijken kost geld!’ uiteraard moest ik deze even aan mijn garderobe toevoegen. Maar ondanks de ludieke kreet, kunnen we het natuurlijk ook naar de realiteit trekken.

Straks als de crisis (hopelijk) voorbij is moet er toch geld in het laatje komen, dus ik stel voor een ‘domme hoofden taks’. Dit betekent concreet dat als een volwassen persoon iemand met een beperking of iemand die er gewoon anders uit ziet dom nastaart krijgt diegene automatisch 50 euro boete. Wijzen kost 100 euro, lachen 200 en allemaal tegelijk 500 euro. Overigens zou op scheldpartijen en beledigingen automatisch 1 maand gevangenisstraf staan. Lijkt mij een vrij goed begin om bewustzijn te creëren. 

Voor iedereen die nu denkt; he maar dit kan toch zomaar niet. Klopt en het zal (helaas) ook niet gebeuren. Ik wil alleen maar zeggen dat als we straks met z’n allen weer een beetje normaal kunnen leven dat we dan ook onthouden dat als je iemand ziet die er een beetje anders uit ziet niet als een aapje achter glas gaat staan staren. Gewoon doorlopen of als je een vraag hebt, stel die dan gewoon. Want kijken kost geld maar vragen staat vrij.

Datum 16 mei 2020 Hielke Bosch

Column: Wie ’t kleine niet eert…

F: Ellla Mlynarczyk

COLUMN – Hielke Bosch schrijft wekelijks column vanuit het perspectief van zijn beperking Achondroplasie (groeistoornis) Deze column is wekelijks te beluisteren bij het radioprogramma  1 op zaterdag op zaterdagochtend. En hier te lezen:

Deze week was het weer is zover, een persconferentie van ons kabinet. En deze keer eindelijk een beetje goed nieuws. Er werden enkele versoepelingen aangekondigd, een beetje licht in de duisternis die nu al eindeloos lijkt te duren. We kunnen vanaf juni weer (met 1,5 meter) op het terras zitten en misschien het mooiste is dat we weer naar de kapper kunnen. Ik kan het vogelnest dat zich nu heeft gevormd op mijn te grote hoofd eindelijk laten kortwieken. Allemaal goed nieuws maar helaas zijn er altijd mensen die nog niet tevreden zijn. En ik moet zeggen dat ik er toch vrij moe van word dat velen na al die weken nog steeds de ernst van de zaak niet in zien. 

Veel van hun ziet het liefst dat de lockdown morgen door onze premier in de prullenbak van het torentje wordt gegooid, maar hé welkom in de realiteit; zo werkt het niet. 

De persconferentie bracht dan ook een storm aan boze reacties op de vaste sociale media van mensen die wilden dat nu ook bijvoorbeeld de sportscholen open gingen. En het duurt niet lang voordat een BN’er voor de camera springt om dit kracht bij te zetten. En dat gebeurde dan ook in de persoon van Arie Boomsma op instagram zijn beklag deed. En als ik zoiets zie dan ligt mijn irritatie niveau echt hoger dan mijn eigen lengte, ik weet dat we met 17 miljoen virologen leven, maar je kunt het overdrijven. Misschien moeten deze welvaartszeikers zich is gaan bedenken dat we in een crisis zitten en dit dus niet de tijd is om te zeuren over je wekelijkse sportschool uurtje. Er zijn ook mensen die überhaupt geen sportschool kunnen betalen, ook buiten crisistijd. En ik wil niet moeilijk doen maar ik kan überhaupt niet naar de sportschool omdat bijna alle apparaten daar voor mij onbereikbaar zijn. En hoor je dit soort gevallen zeuren? Voor de eigenaren van deze sportscholen is het natuurlijk verschrikkelijk maar zei moeten gewoon door het rijk gecompenseerd worden. De rest kan nog best een maandje thuis improviseren. Je moet niet vergeten dat het kabinet niet alles op eigen houtje beslist. Daar zit een gigantisch team achter van mensen die dondersgoed weten waar ze het over hebben. Wetenschappers die jarenlang hebben gestudeerd op dit soort gevallen. Laten we de raad van deze mensen opvolgen en niet van een of andere over het paard gevallen hipster. 

Wees blij met wat je krijgt, het kabinet had ook kunnen zeggen “helemaal geen versoepelingen gewoon doorgaan op dezelfde voet”. Maar nee door de slimme lockdown kunnen we ons nu enkele versoepelingen permitteren. Dus het is nu nog even geduld hebben. Ze geven ons een vinger en laten wij nou niet de hele hand al willen. Wie ’t kleine niet eert is het grote niet weert, mijn levensmotto al jaren.

Datum 9 mei 2020 Hielke Bosch

Column: Wat moeten we straks?

F: Ella Mlynarczyk

COLUMN – Hielke Bosch schrijft wekelijks column vanuit het perspectief van zijn beperking Achondroplasie (groeistoornis) Deze column is wekelijks te beluisteren bij het radioprogramma  1 op zaterdag op zaterdagochtend. En hier te lezen:

Nu de piek van het zo gevreesde virus langzaam afzwakt gaan veel mensen al denken aan hoe nu verder. Daarbij komt de 1,5 meter samenleving als serieuze optie voorbij. Er is alleen 1 ding waar ik me zorgen over maak als het gaat om die nieuwe samenleving. Ik vraag me namelijk af of er wel genoeg rekening gaat worden gehouden met gehandicapten. Deze week zag ik als voorbeeld voorbij komen dat de Mc Donalds een idee heeft opgevat om hun restaurants weer te openen. Het idee was om met statafels te gaan werken. En bij het woord statafels krijg ik meteen al een allergische reactie, ik haat die dingen. Staat iedereen gezellig bij elkaar om de tafel en sta jij er met je 1,24 naast te roeptoeteren. Tussen twee haakjes ik denk dat veel rolstoelers dit gevoel met mij zullen delen.

Dit is meteen alweer een teken aan de wand dat de gehandicapten niet vergeten moeten worden in de nieuwe 1,5 meter samenleving. Tijdens de huidige coronacrisis wordt deze groep al vaak over het hoofd gezien en dat moeten we zeker na de crisis tot alle prijs zien te voorkomen. Het is namelijk van het allergrootste belang dat deze geplaagde groep ook gewoon goed mee kan draaien in de samenleving. Ook als er maatregelen aan die samenleving kleven. Nu hoor je al de doemverhalen over mensen in rolstoelen of scootmobielen die winkels uitgezet worden. Dit soort dingen mogen natuurlijk geen vaste problematiek worden.

En natuurlijk ben ik ook niet gek ik snap ook wel dat veel mensen met restaurants, kapsalons etc nu echt wel wat anders aan hun hoofd hebben en zo gauw mogelijk weer open willen. Dat wil natuurlijk iedereen. Maar vergeet niet dat de maatregelen die je nu bedenkt misschien wel een aantal maanden of langer mee gaat. Over die lange periode moet er aan iedereen gedacht worden om zo met zijn allen een nieuwe samenleving op te bouwen. Een die veilig is maar ook voor iedereen toegankelijk.  

Mij lijkt het dan ook een goed idee om mensen met een beperking mee te laten denken over de vormgeving van de 1,5 meter samenleving. Er is namelijk geen beter advies dan die van ervaringsdeskundigen. Dus laat ons mee denken over onderwerpen als het openbaar vervoer, de scholen en natuurlijk de horeca. Op die manier kunnen we met zijn allen bouwen aan een nieuwe samenleving. Maar natuurlijk niet eerder als dat we zeker weten dat het veilig is.

Datum 2 mei 2020 Hielke Bosch

Column: Social Oorlog

F: Ella Mlynarczyk

COLUMN – Hielke Bosch schrijft wekelijks column vanuit het perspectief van zijn beperking Achondroplasie (groeistoornis) Deze column is wekelijks te beluisteren bij het radioprogramma  1 op zaterdag op zaterdagochtend. En hier te lezen:

Ik breng vooral voor werk veel tijd door op de sociale media kanalen. Al eerder heb ik geschreven dat het daar niet altijd even gezellig is. De bedreigingen en haatreacties vliegen je dagelijks om de oren. Je zou dan denken dat in deze moeilijke tijden mensen iets aardiger voor elkaar zijn en een beetje minderen. Maar niets is minder waar. Veel mensen hebben nu natuurlijk de tijd om meer op Facebook Instagram etc. rond te struinen en dat gaat er nou niet altijd zo hartelijk aan toe. 

Al die zolderkamerterroristen en kelderhelden die deze tijd juist aangrijpen om overal hun zure mening en middelvingers te plaatsen. Daar reageren anderen dan weer op en het sneeuwbaleffect is gauw compleet. 

Het lijkt wel alsof in deze crisis de fatsoensnormen nog verder overboord zijn gekieperd. Voorbeeld was voor mij dat ik deze week op Facebook een oproep zag om meer om te kijken naar mensen in een beperking die nu bijvoorbeeld alleen thuis zitten opgesloten of zich over het hoofd gezien voelen. Een waardig statement leek mij zo, maar toen ik is naar de reacties ging kijken zei een van die toetsenbordsoldaten het volgende:

“Flikker toch op met dat gezeik over die ***gehandicapten, zou voor hun juist goed zijn om naar buiten te gaan zijn we daar ook weer vanaf”

Ik heb speciaal voor deze column even het scheldwoord weggehaald en de spelfouten eruit gehaald, leest wel wat aangenamer leek mij zo. Maar dit zijn wel de soort reacties die mijn bloed doen koken en mijn haren (en dat zijn er nogal wat nu de kapper dicht is) recht overeind doet laten staan. Zullen deze mensen zich nou echt voldaan voelen als ze dit soort walgelijke teksten neer kalken?

Wat ik mij nu afvraag is waarom dit nodig is. We zitten allemaal in hetzelfde schuitje, toegegeven de een natuurlijk meer dan de ander maar allemaal hebben we er mee te maken. Laten we dan iets aardiger voor elkaar zijn, ook op het wereldwijde web. Natuurlijk hebben we vrijheid van meningsuiting maar er is ook nog zoiets als een morele grens. Natuurlijk mag je kritiek hebben, maar doe dat dan opbouwend en niet met een andere ziekte erin beschreven. 

Een laatste tip aan deze smartphonehelden; mocht alles je nou zo kwaad maken op de sociale media, gooi je telefoon het kanaal in, gooi je laptop en computer erachteraan en ga een goed boek lezen.

Datum 25 april 2020 Hielke Bosch

Column: Winkelkar Verwarring

F: Ella Mlynarczyk

COLUMN – Hielke Bosch schrijft wekelijks column vanuit het perspectief van zijn beperking Achondroplasie (groeistoornis) Deze column is wekelijks te beluisteren bij het radioprogramma  1 op zaterdag op zaterdagochtend. En hier te lezen:

Hoewel ik het met bijna alle maatregelen van het kabinet en de RIVM eens ben blijft er 1 maatregel mij als een doorn in het oog steken. En dat is de maatregel die supermarkten hanteren als het om winkelkarretjes en mandjes gaat. Die zijn namelijk sinds kort verplicht, het idee hierachter is dan dat mensen door deze attributen 1,5 meter afstand tot elkaar houden. En daar vind ik het al misgaan. Want is het voor mensen dan zo moeilijk om die 1,5 meter te hanteren dat we er karretjes en mandjes voor nodig zijn. Tussen twee haakjes; ik denk dat deze maatregel beter uit zou komen als je ook eenrichtingsverkeer gaat handhaven want nu lopen mensen met hun karretjes nog gewoon gezellig langs elkaar heen. En dan is die 1,5 meter ver te zoeken. 

Daarnaast worden ook bij deze maatregel de mensen met een beperking vaak over het hoofd gezien. Deze week werd bijvoorbeeld een vrouw in een scootmobiel de winkel uit gezet omdat ze niet in staat was een mandje vast te houden. Nu zou ik al denken dat als je in een scootmobiel zit automatisch al afstand houdt want ik moet de eerste persoon nog tegen komen die het leuk vindt om over zijn tenen gereden te worden, maar dit terzijde.

Maar het gekste van dit allemaal vindt ik dat supermarkten niet een lijn met elkaar trekken als het om de maatregelen gaat. Bij de ene supermarkt mag je zowel een karretje als een mandje pakken en de andere supermarkt heeft alle mandjes alweer weggehaald en mag je alleen met zo’n onbestuurbaar karretje door de winkel schuiven. Dit zorgt natuurlijk bij veel mensen en dan vooral voor de mensen met een beperking veel verwarring. Ik bijvoorbeeld kan niet met een normale winkelkar door de winkel maar met een mandje dan weer wel. Ik moet dus ook heel goed in de gaten houden welke supermarkt welke regels hanteert.

En begrijp deze columnist niet verkeerd natuurlijk snap ik dat ook supermarkten hun maatregelen moeten nemen. En ik vind ook dat vele dit heel goed oppakken. Maar ik vraag ze alleen om volgende keer iets breder te kijken en meer rekening te houden met gehandicapten. Want we hebben het hier niet over een gezellig shopmiddagje maar je dagelijks boodschappen doen is gewoon een eerste levensbehoefte. Een behoefte waarvan vele mensen nu de regie kwijtraken. 

Een laatste tip aan de supermarkten concerns; ga is met elkaar om tafel. Zet jullie onderlinge concurrentie even aan de kant en kom gezamenlijk met een pakket maatregelen. Zo neem je dat verschil per winkel beter weg. Dan gelden in (bijna) alle winkels gewoon dezelfde regels. Overzichtelijker en makkelijker voor iedereen. Vraag desnoods het RIVM en de verschillende belangenorganisaties om mee te denken. Zo kunnen mensen rustig hun boodschappen doen en ook nog op een veilige manier.

Maar deze strubbelingen terzijde vind ik voor de rest dat supermarkten en vooral het personeel geweldig werk doen. Ga dus geen stampij staan maken met de eerste de beste vakkenvuller, zij kunnen er ook niks aan veranderen en gaan ondanks alles door met werken. De mensen die hoger zitten kunnen de veranderingen maken en ik hoop dan ook dat ze dit gaan doen.

Datum 11 april 2020 Hielke Bosch

Kleine Column: ‘Zorg voor de zorg’

F: Ella Mlynarczyk

COLUMN: Hielke Bosch schrijft wekelijks column vanuit het perspectief van zijn beperking Achondroplasie (groeistoornis) Deze column is wekelijks te beluisteren bij het radioprogramma  1 op zaterdag op zaterdagochtend. En hier te lezen:

Het zijn vreemde tijden, rare tijden, verwarrende en ook enge tijden. De wereld is piepend tot stilstand gekomen, we hebben massaal op de pauze knop gedrukt. Maar toch zijn er zo af en toe ook lichtpuntjes te melden. Neem nou zoiets als de berenjacht. Een initiatief waarbij kinderen in hun eigen buurt naar teddyberen voor mensen hun raam kunnen zoeken. Als ik door Stadskanaal fiets op weg naar mijn werk hoef ik maar even naast me te kijken en ik zie alweer een beertje met fonkelende oogjes voor een raam staan.

Verreweg het mooiste van wat ik de afgelopen tijd gezien heb is de massale aandacht voor de zorg. Van een massaal applaus tot prachtige lichtbakens die de lucht in werden geschenen. De ogen van de wereld worden geopend en we zien nu allemaal hoe belangrijk de zorg is. 

Zelf heb ik mijn leven lang in de malle molen van ziekenhuizen en doktoren gezeten. Ik heb van dichtbij gezien hoe geweldig de mensen in de zorg zijn, hoe toegewijd ze zijn. Van de chirurgen die mij met uiterste precisie opereerden tot de zusters en broeders die me mijn medicijnen gaven. De fantastische medische zorg hier in Nederland heeft zelfs meerdere malen mijn leven gered. Ze hebben ervoor gezorgd dat ik met mijn beperking voort kon leven.

En met mij hebben nog vele mensen dit gezien maar nu is het moment aangebroken dat we het eindelijk allemaal zien. 

Maar de afgelopen jaren is er, mag ik toch wel zeggen, schandalig omgegaan met de zorg. Bezuiniging op bezuiniging volgden elkaar op. Door de privatisering gingen er zelfs ziekenhuizen failliet en werden andere ziekenhuizen langzaam uitgekleed. Ik denk dat de verantwoordelijken voor deze zaken zich nu wel even achter hun oor mogen krabben en zich afvragen wat ze nou gedaan hebben. Want na al die bezuinigingen etcetera zijn we die ziekenhuizen en de mensen die er werken hard nodig. Harder nodig dan dat hebben we in de laatste 75 jaar hebben meegemaakt. En het is niet zo dat het voor de politiek als een donderslag bij heldere hemel komt. De nationale veiligheidsdiensten waarschuwden in 2016 al dat Nederland te slecht was voorbereid op een eventuele uitbraak van een wereldwijd virus.  

En daarom is de huidige crisis misschien ook wel een wake up call. Want tuurlijk zo af en toe moet je bezuinigen maar daarbij hoort het kopje ‘zorg’ toch echt beneden aan het lijstje te staan. En als er weer geld beschikbaar is horen ze bovenaan het lijstje te staan. 

Als we straks eenmaal uit deze ellende zijn staat ons nog een probleem te wachten. De kans op een economische recessie is groot. De huidige situatie is ongelooflijk schadelijk voor de economie. Maar ik heb alvast 1 verzoek voor het beleid in de economisch slechte tijd die ons hoogstwaarschijnlijk te wachten staat, en dat is; spaar de zorg zoveel mogelijk. Ik heb mijn jeugd lang gezien hoe belangrijk het is om goede doktoren en al het andere zorgpersoneel achter je te hebben staan en daarom zorg alsjeblieft voor de zorg.

Datum 28 maart 2020 Hielke Bosch

Kleine Column: Een beperking in (Corona)crisistijd

F: Ella Mlynarczyk

COLUMN: Hielke Bosch schrijft wekelijks een column over zijn beperking Achondroplasie (groeistoornis) en alles daaromheen. Deze column is wekelijks te horen bij het radioprogramma 1 op zaterdag en hier te lezen:

Ik krijg de laatste tijd nog wel is de vraag of ik nou ook in de risicogroep van het coronavirus val. En het antwoord is eigenlijk ja en nee. Ja want over het algemeen genomen hebben mensen met Achondroplasie een slechtere weerstand dan anderen. Maar gelukkig gaat deze beker aan mij voorbij want gek genoeg heb ik hier helemaal geen last van. Helaas zijn er veel andere mensen met een beperking die wel binnen die risicogroep vallen en nu noodgedwongen thuiszitten in quarantaine.

En die groep wilde ik toch even uitlichten in deze Coronacrisis tijd. Want het is van het allergrootste belang dat we deze groep mensen niet vergeten. Naast het feit dat kans op besmetting voor hun een groot probleem is, is ook de sociale isolatie een pijnpunt. Het is voor deze doelgroep normaal al moeilijk om in het dagelijks leven mee te draaien en dat is nu nog is tien keer erger geworden. Er is geen arm meer om hun heen, geen gezellig praatje of leuke activiteiten. Het is voor ons een risico om naar buiten te gaan maar het is voor deze risicogroep levensgevaarlijk. Denk hierbij bijvoorbeeld aan mensen met een spierziekte, dwarslaesie of mijn eigen beperking Achondroplasie dus. Deze mensen hebben bijvoorbeeld een verhoogd risico op luchtweginfecties van virale oorsprong, bijvoorbeeld bij zo’n virus als het coronavirus.

Daarnaast is er ook nog het probleem dat er ook meervoudig gehandicapte kinderen zijn die tot 6 april (en waarschijnlijk nog wel langer) helemaal geen bezoek mogen ontvangen omdat ze in een instelling wonen. Al die tijd zonder familie en vrienden is vooral op die jonge leeftijd een gigantische klap in je gezicht. Vaak kunnen ze hun ouders een tijd lang niet zien.

Daarom is het nu van het allergrootste belang dat we deze mensen niet vergeten. Dus daarom ook de oproep van mijn kant; mocht je iemand kennen die in deze situatie thuiszit stuur even een appje, pleeg even een belletje of doe even een boodschapje. In deze tijden vooral, kleine moeite groot gebaar. En dat geldt natuurlijk ook voor alle andere risicogroepen.

Datum 21 maart 2020 Hielke Bosch

Kleine Column: Coronagebaren

F: Ella Mlynarczyk

COLUMN – Hielke Bosch schrijft wekelijks een column over zijn beperking Achondroplasie (groeistoornis) en alles daaromheen. Deze column is wekelijks te horen bij het radioprogramma 1 op zaterdag en hier te lezen:

Deze week even ver uit mijn comfort zone, namelijk niet over mijn beperking maar ik ga het even wat breder trekken.

Je kon er deze week namelijk niet omheen, een grote stroom aandacht voor de Coronacrisis. Afgelopen donderdag was er een persconferentie over het virus. En eindelijk was er is een doventolk aanwezig bij deze persconferentie. Dit gebeurde nadat Minister van Gehandicaptenzaken, Rick Brink, deze maatregel aangekaart had en dit zorgde voor een debat in de Tweede Kamer. En gelukkig is hiernaar geluisterd en stond er een doventolk achter onze minister-president te gebaren.

Maar de grote vraag is; waarom nu pas? Landen als Amerika, Duitsland, Italië etc doen dit al jaren bij grote en zelfs minder grote persconferenties, nieuwsberichten en ga zo maar door. En waarom moet hier überhaupt naar gevraagd worden. Kan de overheid dit niet zelf bedenken? Waarschijnlijk niet en dat is dan weer een mooi voorbeeld hoe Nederland om gaat met mensen met een beperking.

Het is in Nederland wel 1 keer eerder gebeurd dat een doventolk werd ingezet, dat was bij de persconferentie over de tramaanslag in Utrecht vorig jaar. Maar verder gebeurd het nooit en als er deze keer ook niet aan de bel was getrokken was ook deze persconferentie voor de doven en slechthorenden onder ons niet te volgen geweest. Het moet nu ook gewoon standaard procedure worden. Want naast de belangrijke persconferenties over het gevreesde virus zijn er altijd nog meer momenten waarbij het heel belangrijk is dat iedereen de informatie hierover kan volgen. Wat dacht je van het vragenuurtje van de premier of een belangrijk politiebericht. Het is een kleine moeite maar voor duizenden mensen een wereld van verschil. 

En bijkomend voordeel voor pagina’s als Dumpert, zij kunnen weer lekker losgaan op de verschillende gebaren die de revue passeren. Is hun social media pagina ook weer mooi gevuld. 

Datum 15 maart 2020 Hielke Bosch

Kleine Column: ‘Macht van Zolderkamerterroristen’

COLUMN: Hielke Bosch schrijft wekelijks een column over zijn beperking Achondroplasie (groeistoornis) en alles daaromheen. Deze column is wekelijks te horen bij het radioprogramma 1 op zaterdag en hier te lezen:

In het kader van mijn ‘pest aan pesten’ column van 2 weken geleden vroeg ik mij ineens iets af. Ik heb namelijk vorig jaar een stuk geschreven over zogenoemde ‘zolderkamerterroristen’, dat zijn mensen die de hele dag niks beters te doen hebben dan op hun zolderkamer met 2 vingers de meest erge dingen te typen, te maken of te produceren op de sociale media en de rest van het internet. Ik schilderde deze mensen toen een beetje af als nietszeggende sukkels die vrij zielig zijn. Maar wat ik mij nou afvraag; krijgen deze mensen nu echt macht op het wereldwijde web? Ga maar na; het nepnieuws grijpt om zich heen in de wereld en steeds meer mensen gaan dit als waarheid zien. Die 9-jarige Quaden bijvoorbeeld uit mijn column van vorige keer die gepest werd met zijn groeistoornis, en daarna steun ontving van over de hele wereld, kreeg een stortlading aan bedreigingen en haat reacties op zich af toen verschillende mensen fake accounts van hem aanmaakten en hem neerzette als een acteur die de boel bij mekaar aan het liegen zou zijn. Hij zou bijvoorbeeld in plaats van 9 jaar veel ouder zijn en het geld wat hij ontving achterover drukken. Deze fake pagina’s zijn natuurlijk gemaakt door de ‘Zolderkamerterroristen’ maar worden wel voor echt aangezien. En niet alleen door mensen op Facebook Instagram etc maar ook door grote nieuwssites zoals Shownieuws. En dat wordt dan natuurlijk weer gedeeld waardoor de bedreigingen van jan en alleman je weer om de oren vliegen. 

Typisch voor deze tijd, alles wordt maar klakkeloos gedeeld en niemand heeft ook maar enig benul of het nou echt is of nep. Er ligt dan ook een zware taak voor onder andere Facebook om hier meer aan te doen. Zei zijn in een decennium van een soort gezellig Hyves platform uitgegroeid tot een waar nieuwsmedium. En daar horen ook de nodige verantwoordelijkheden bij. 

En een tip aan iedereen (en dan vooral de nieuwsmedia); kijk goed naar nieuws of het nou echt op nep is dat kan een hele hoop leed besparen want mensen met een beperking krijgen al genoeg om hun oren op de sociale media.

Datum 7 maart 2020 Hielke Bosch


-advertenties-

NIJM Webdesign Stadskanaal