STADSKANAAL – Gistermiddag werden in Den Haag 262.000 handtekeningen aangeboden tegen de sluiting van het (kinder)hartcentrum in het UMCG. Jantje en Marijn Flikkema uit Stadskanaal zijn de ouders van een hartekindje, ook zij vrezen de sluiting.
De petitie ‘Laat UMCG een (kinder)hartcentrum blijven’ moet er voor zorgen dat het kinderhartcentrum van het ziekenhuis open blijft. De petitie werd opgestart toen bekend werd dat toenmalig demissionair minister van Volksgezondheid Hugo de Jonge (CDA) de kinderhartcentra in Groningen en Leiden wilde sluiten. Die specialistische zorg moet geconcentreerd worden in Utrecht en Rotterdam, vindt ook zijn opvolger Ernst Kuipers (D66).
Een bijzonder moment voor Jantje en Marijn Flikkema uit Stadskanaal. Hun zoon Hessel is geboren met een ernstige meervoudige hartafwijking. Jantje Flikkema: ‘We laten hiermee horen dat we het er niet mee eens zijn en ons ontzettend veel zorgen maken.’
Maanden in het ziekenhuis
Zijn eerste hartoperatie in het UMCG ondergaat Hessel als hij drie maanden oud is. Een lange en zware periode in het ziekenhuis volgt, waarin Hessel meerdere keren geopereerd moet worden. Het jongetje brengt maanden in het ziekenhuis door. De verpleegkundigen zeiden vaak ‘Hessel zijn strippenkaart hier is vol’, vertelt zijn moeder.
De familie woont in die tijd in Onderdendam (zo’n twintig minuten rijden van het UMCG). Flikkema: ‘Hessel heeft ook nog een broer en een zus, die waren toen een jaar of drie, vier. Een leeftijd waarop je dit soort dingen nog niet echt begrijpt. Wij waren blij dat Hessel in het UMCG lag en niet nog verder weg. Hoe moesten we dat organiseren en volhouden met een jong gezin?’
Zwaar voor het hele gezin
De relatief kleine afstand trekt al een grote wissel op het gezinsleven: ‘Elke dag, acht maanden lang, reed ik aan het einde van de middag vanuit het ziekenhuis naar huis. Om eten te koken, nog iets aan het huishouden te doen, de kinderen nog gauw zien en samen te kunnen eten. En dan hup, weer naar het ziekenhuis om er weer voor Hessel te zijn en die naar bed te brengen.’
Ook voor de twee oudere kinderen is het moeilijk. Flikkema kan zich bijna niet voorstellen hoe dit zou zijn wanneer je naar Utrecht of Rotterdam moet. ‘Dan was het met onze oudste zoon en dochter denk ik nog traumatischer uitgevallen.’
‘Wat we niet begrijpen en waar we boos over zijn is dat ze twee ziekenhuizen behouden die zo dicht bij elkaar liggen.’
Jantje Flikkema, moeder van een hartekindje.
Boosheid en onbegrip
Net als veel andere ouders van hartekinderen heeft Flikkema op zich begrip voor het centraliseren van de zorg. ‘Maar wat we niet begrijpen en waar we boos over zijn is dat ze twee ziekenhuizen behouden die zo dicht bij elkaar liggen.’
Het hartcentrum in Groningen is volgens haar niet alleen belangrijk voor Noorderlingen, maar ook voor de waddeneilanden en patiënten uit Duitsland.
‘Het UMCG is vertrouwde grond voor Hessel. Door het UMCG klopt zijn hart.’
Jantje Flikkema, moeder van een hartekindje.
Vrees voor spoedzorg
Hessels maakt zich zorgen over de spoedzorg, wat als Hessel tijdens zo’n lange spoedrit naar Utrecht of Rotterdam komt te overlijden? Reizen is voor een hartekind volgens haar sowieso een enorme aanslag op energie en kracht. ‘Hoe moet zo’n kind dit soort lange reizen ondergaan?’
‘Een mogelijke sluiting maakt me boos, angstig en onzeker’, vertelt Flikkema. ‘Het UMCG is vertrouwde grond voor Hessel. Door het UMCG klopt zijn hart. Hier ziet hij meerdere artsen en specialisten die allemaal samenwerken. Als deze mensen voor een groot deel weggaan valt het hele zorgteam uit elkaar.’
Bouwfouten
‘We zetten alles op alles, maar het verleden heeft ook laten zien dat politici op dit soort beslissingen niet snel terugkomen.’Jantje Flikkema, moeder van een hartekindje.
Onzekere toekomst
Luister online
