Direct naar de inhoud.

Column: Gesprek op niveau

F: Ella Mlynarczyk

COLUMN – Hielke Bosch schrijft in zijn column over zijn groeistoornis Achondroplasie, de voor en- nadelen en alles eromheen:

Goed, na een lange tijd van afwezigheid werd het tijd om weer eens een column te schrijven over de wondere wereld van het lage leven in de lage landen. En laten we dan maar van wal steken met een van de grootste ergernissen van kleine mensen. Ik hoor jullie nu denken; aahhh hoge brievenbussen en pinautomaten, of het bijna omver worden gelopen. Nee, er is 1 ding wat nog erger is dan al deze nadelen bij elkaar; namelijk mensen die door hun hurken gaan als ze met je praten. Een rare gewoonte waardoor je eens te meer 2 meter 24 wil zijn. 

En het is vast heel aardig bedoeld hoor en met de beste bedoelingen maar 1 tip aan mensen die zich deze gewoonte hebben aangeleerd; NIET DOEN! Ik snap dat je het doet bij kinderen als je ze bijvoorbeeld streng wil toespreken of troosten maar laat het bij iemand die reeds een volwassen leeftijd heeft bereikt lekker achterwege. Het is namelijk ultra gênant als je midden in een volle kroeg staat en degene naast je gaat door z’n hurken om te vragen wat jij wil drinken. Je krijgt de neiging om een glas ranja te vragen, met een rietje uiteraard. Want doordat iemand in die rare houding naar je toe beweegt voel je je meteen 16 jaar jonger. Je voelt automatisch ook alle ogen op je gericht zijn omdat het klein zijn ineens wel heel dichtbij komt (letterlijk). 

En nogmaals mensen bedoelen het vast heel aardig enzo maar ik ben alleen klein, verder niets. Niet doof, niet slechtziend of kinds. En denk je ook niet dat ik het na 20 jaar wel gewend ben om naar boven te kijken? Vergeet niet het heeft enkele voordelen dat de meeste hoofden automatisch 40 centimeter bij me vandaan zijn. We hebben allemaal wel een collega met slechte adem die dan dichtbij je staat te praten waardoor je automatisch de mondkapjesregel gaat adoreren. In dat geval is het hartstikke handig dat die adem over je heen zweeft. Of je komt net die kennis tegen die je liever even niet spreekt, super handig in dat geval dat ze gewoon over je heen kijken in de menigte. 

Dus aan iedereen die nu denkt; “shit ik doe dat ook”, maak je niet druk je bent de enige niet. Maar volgende keer dat je me tegenkomt blijf lekker op je eigen hoogte. Is makkelijker, beter voor je rug en het ziet er niet uit alsof je midden in een mensenmenigte een grote boodschap zit te doen.

En wil je me ‘op niveau’ spreken, pak een stoel. Dan doe ik dat ook (anders pak ik wel een krukje, heb er genoeg).

Datum 22 september 2020 Hielke Bosch

Column: ‘Zomerkijktuig’

F: Ella Mlynarczyk

COLUMN – Hielke Bosch schrijft wekelijks een column vanuit het perspectief van zijn beperking Achondroplasie (groeistoornis). Hij schrijft niet alleen over zijn eigen beperking maar ook alles daaromheen:

Het is een zomerse dag, 37 graden in de schaduw en ik paradeer als een soort tegenhanger van een Baywatch acteur over het strand van Stadskanaal. Ik ben namelijk door een paar vrienden richting het strand gesleurd want het schijnt daar leuk te zijn. Dus dan hijs je jezelf in de speciale zomeroutfit: korte broek (die ik NOOIT draag), dun hemd, pet op je hoofd en gaan met die banaan. 

Eenmaal op het strand weet ik meteen weer waarom ik nooit een korte broek draag; de meeste mannenbenen zijn al niet zo florissant om te zien maar bij mij zijn het een soort korte kromme melkflessen met een paar strepen erover. En laat ik het zo zeggen dat het de andere strandgasten ook wel opvalt. Want hoe minder gekleed je bent hoe meer kijktuig je aantrekt. 

Dus daar loop je dan door het mulle zand, uitkijken dat je niet plat op je snufferd gaat en omdat je een zonnebril draagt denken bepaalde mensen dat je niet ziet dat ze je als een soort konijn in de koplampen van een vrachtwagen aan lopen te staren. Sommige van deze stijlvolle nakijkers hebben de mond hierbij zover open staan dat ze met gemak hun eigen caravan erin kwijt kunnen. Dat verklaart wel waarom ik als kind het altijd zo vond tochten op het strand.

Nu doet me dit niet zo veel meer, na 20 jaar ervaring met deze starende aso’s kun je wel wat hebben. Maar het blijft leuk om ze soms een beetje voor paal te zetten. Zo heb ik tegenwoordig een shirt met de tekst ‘kijken kost geld’. Werkt goed alleen helaas betalen ze gek genoeg nog steeds niet, mocht dit op een dag wel gebeuren dan weet ik 1 ding zeker; hoef ik nooit meer een dag te werken.

Maar wat het beste helpt tegen het worden aangestaard is dus de humor ervan blijven inzien. Zo sloot ik laatst met een paar vrienden een weddenschap af hoe vaak ik in 5 minuten aangestaard zou worden. Ik zei: “makkelijk 10 keer”, enkele van mijn vrienden vonden het goed en dachten dat het wel mee zou vallen. Ik zal jullie niet vertellen hoeveel mensen daadwerkelijk keken in die 5 minuten maar laat ik zeggen dat de komende maand de drankjes bij het uitgaan niet op mijn rekening zullen komen.

De mensen om mij heen hebben dan ook vaker last van het kijktuig dan ikzelf. Hoewel ik het niet goedpraat is het zo langzamerhand gewenning geworden en is humor het verlichtende woord. Verdwijnen zal het nooit maar mensen wakker schudden met een ludiek shirt, een column of door vriendelijk terug te lachen is het minste wat je kunt doen. Dat is ook mijn tip aan anderen die hier last van hebben. Gewoon terugkijken of vriendelijk vragen of ze je bril willen lenen helpt als een trein.

Je moet het ook niet zwaarder maken dan het is, schiet niemand iets mee op. Laatst vroeg iemand toen we op het strand liepen of ik er niet knettergek van werd. Mijn antwoord was simpel: Soms kunnen we een vlieg beter een vlieg laten en er geen olifant van maken, die zijn namelijk veel moeilijker te vangen.

Trouwens ik moet toegeven dat ik een beetje schrok toen ik mezelf laatst op tv zag lopen. In mijn hoofd loop ik gewoon, maar toen ik mezelf echt zag lopen met die brede heupen kreeg ik toch het plan om speciaal voor het kijktuig ‘pas op zwenkt uit’ onderop mijn rug te laten tatoeëren. 

Datum 24 augustus 2020 Hielke Bosch

Column: Social Media Gekkies

F: Ella Mlynarczyk

COLUMN – Hielke Bosch schrijft wekelijks een column vanuit het perspectief van zijn beperking Achondroplasie (groeistoornis). Deze column is elke zaterdagochtend te horen in het radioprogramma 1 op Zaterdag en hier te lezen.

Deze week las ik een verhaal, dat voor iemand die zoveel op social media zit als ik toch wel eruit sprong. Een meisje uit Klijndijk werd op weg naar haar nieuwe school in Emmen uitgescholden en geschopt. Het leek op het eerste gezicht dat de ‘daders’ dit filmden vanaf hun scooter. 

Een bericht hierover op Facebook van de ouders van het meisje ging vervolgens compleet viraal, grote media als Hart van Nederland en de Telegraaf namen dit op en heel even stond het verhaal uit het kleine dorp in Drenthe in de landelijke spotlights. En dat heeft een uitwerking gehad waar je u tegen zegt. De jonge daders hebben hun excuses aangeboden en klaar, maar een mooi kantelpunt is het wel.

Want dit verhaal is natuurlijk 1 uit duizenden. Steeds meer mensen verstoppen zich achter hun telefoontje om mensen op straat te intimideren, schoppen, slaan etc. Waarschijnlijk voelen de filmers zich zo stoer of populair ofzo. Maar door dit soort media aandacht worden ze even met hun neus op de werkelijke feiten gedrukt. Het lijkt me dan ook een goed plan om vaker op deze manier tegen dit soort social media gekkies op te treden. Want 1 ding beseffen ze zich nu nog niet, internet is voor altijd. Je kunt je filmpje misschien wel verwijderd hebben maar echt weg is het nooit. Er is altijd wel een manier om het weer op te laten duikelen. En als je dan ook nog is met je ‘stoere’ gezicht op tv of in het nieuws bent geweest kan dit later nog wel is moeilijk worden als je een serieuze baan wilt hebben. De politie wordt namelijk ook in steeds meer gevallen erbij gehaald. Honderd procent terecht, een proces-verbaal en een strafblad is misschien wel het systeem om dit uit te bannen en ook anderen te waarschuwen. Vergeet niet dat tijden veranderd zijn, vroeger kwam je makkelijk weg met je kattenkwaad maar tegenwoordig willen ze het graag gefilmd en op social media hebben, en ik denk niet dat je toekomstige werkgever dan heel gelukkig wordt als jij 10 jaar na dato in je keurige pak zijn kantoor binnen komt. 

En dit geldt natuurlijk ook voor de berichten op Facebook insta etc. Als zo’n mentaal 2-jarige gekkie weer is iemand met bijvoorbeeld een ander uiterlijk of geaardheid de dood in wenst, dan staat het, op het moment dat hij met zijn vinger op ‘enter’ drukt, voor altijd op internet. Op zo’n moment voelt iemand zich dan waarschijnlijk de held van de dag omdat hij/zij met zijn ruggengraat ter grootte van een doperwtje het even gezegd heeft. Een tip is dan ook; doe dit gewoon niet. Je geeft niet alleen je slachtoffer een rotdag, rotmaand en rotjaar maar je geeft jezelf ook een ongelofelijke stempel. Mocht je het dus niet kunnen laten om dit soort mest over de social media akkers te verspreiden, gooi je telefoon weg en ga een goed boek lezen.

Datum 13 juni 2020 Hielke Bosch

Column: Ode aan Marc de Hond

F: Ella Mlynarczyk

COLUMN – Hielke Bosch schrijft wekelijks een column vanuit het perspectief van zijn beperking Achondroplasie (groeistoornis). Deze column is elke zaterdagochtend te horen in het radioprogramma 1 op Zaterdag en hier te lezen.

Deze week werden we natuurlijk overspoeld aan vervelende nieuwsberichten, mensen die elkaar in de haren vlogen, appgesprekken en nog veel meer. Maar dat valt allemaal in het onzin bakje na het nieuws van afgelopen donderdag, toen we te horen kregen dat theatermaker en rolstoelbasketballer Marc de Hond was overleden.

Buiten het feit dat hij een geweldige sporter, theatermaker en ondernemer was, was hij ook voor velen waaronder mijzelf een ware inspiratiebron. Hoe je ondanks dat je een beperking hebt gewoon door kunt leven en hoe. De wijze waarop hij leefde vind ik een voorbeeld voor velen, hij maakte bijvoorbeeld een theatervoorstelling over zijn leven zodat als hij er later niet meer zou zijn dat zijn kinderen nog naar zijn levensverhaal konden kijken. Hij liet zich hiervoor door verschillende mensen interviewen. Ga daar maar is aan staan. Daar is ook een ongelofelijke moed voor nodig. Mensen beseffen het zich vaak niet maar het kan enorm moeilijk zijn om op een zo openhartige manier over je handicap te praten. En zeker op tv waar iedereen je kan zien en vervolgens een mening over je kan vormen op bijvoorbeeld de riolerings app Twitter.

Ook de positieve vibe die hij uitstraalde ondanks alles wat hem in zijn leven was overkomen is iets om alleen maar lof voor te hebben. Zelfs in de laatste periode van zijn leven zette hij door. De uitspraak die hij afgelopen maart op tv deed; “Zolang mijn situatie niet uitzichtloos is, blijf ik liever gedeeltelijk in ontkenning” is eentje die lang in mijn hoofd heeft gezeten. Ik vond ‘m moeilijk maar aan de andere kant ook heel krachtig en mooi.

Marc de Hond hoort voor mij dan ook echt in het rijtje van onder andere Bart de Graaff thuis. Iemand die ondanks een handicap alles uit het (korte) leven haalt en ondertussen een grote inpiratiebron is voor iedereen die in hetzelfde schuitje zit.

Rust zacht Marc.

Datum 6 juni 2020 Hielke Bosch

Column: Kijken kost geld

F: Ellla Mlynarczyk

COLUMN – Hielke Bosch schrijft wekelijks column vanuit het perspectief van zijn beperking Achondroplasie (groeistoornis) Deze column is wekelijks te beluisteren bij het radioprogramma  1 op zaterdag op zaterdagochtend. En hier te lezen:

In deze coronatijden zijn we met z’n allen minder actief in het sociale leven. Dat missen we natuurlijk allemaal vreselijk, maar he aan alles zit een voordeel zo ook voor mij. Ik krijg namelijk een stuk minder van dat kijktuig achter me aan. Simpel omdat er gewoon minder mensen op straat zijn. En misschien is deze crisis de ideale tijd om even wat zaken op orde te stellen.

Ik zag namelijk van de week een shirt met daarop de tekst ‘kijken kost geld!’ uiteraard moest ik deze even aan mijn garderobe toevoegen. Maar ondanks de ludieke kreet, kunnen we het natuurlijk ook naar de realiteit trekken.

Straks als de crisis (hopelijk) voorbij is moet er toch geld in het laatje komen, dus ik stel voor een ‘domme hoofden taks’. Dit betekent concreet dat als een volwassen persoon iemand met een beperking of iemand die er gewoon anders uit ziet dom nastaart krijgt diegene automatisch 50 euro boete. Wijzen kost 100 euro, lachen 200 en allemaal tegelijk 500 euro. Overigens zou op scheldpartijen en beledigingen automatisch 1 maand gevangenisstraf staan. Lijkt mij een vrij goed begin om bewustzijn te creëren. 

Voor iedereen die nu denkt; he maar dit kan toch zomaar niet. Klopt en het zal (helaas) ook niet gebeuren. Ik wil alleen maar zeggen dat als we straks met z’n allen weer een beetje normaal kunnen leven dat we dan ook onthouden dat als je iemand ziet die er een beetje anders uit ziet niet als een aapje achter glas gaat staan staren. Gewoon doorlopen of als je een vraag hebt, stel die dan gewoon. Want kijken kost geld maar vragen staat vrij.

Datum 16 mei 2020 Hielke Bosch

Column: Wat moeten we straks?

F: Ella Mlynarczyk

COLUMN – Hielke Bosch schrijft wekelijks column vanuit het perspectief van zijn beperking Achondroplasie (groeistoornis) Deze column is wekelijks te beluisteren bij het radioprogramma  1 op zaterdag op zaterdagochtend. En hier te lezen:

Nu de piek van het zo gevreesde virus langzaam afzwakt gaan veel mensen al denken aan hoe nu verder. Daarbij komt de 1,5 meter samenleving als serieuze optie voorbij. Er is alleen 1 ding waar ik me zorgen over maak als het gaat om die nieuwe samenleving. Ik vraag me namelijk af of er wel genoeg rekening gaat worden gehouden met gehandicapten. Deze week zag ik als voorbeeld voorbij komen dat de Mc Donalds een idee heeft opgevat om hun restaurants weer te openen. Het idee was om met statafels te gaan werken. En bij het woord statafels krijg ik meteen al een allergische reactie, ik haat die dingen. Staat iedereen gezellig bij elkaar om de tafel en sta jij er met je 1,24 naast te roeptoeteren. Tussen twee haakjes ik denk dat veel rolstoelers dit gevoel met mij zullen delen.

Dit is meteen alweer een teken aan de wand dat de gehandicapten niet vergeten moeten worden in de nieuwe 1,5 meter samenleving. Tijdens de huidige coronacrisis wordt deze groep al vaak over het hoofd gezien en dat moeten we zeker na de crisis tot alle prijs zien te voorkomen. Het is namelijk van het allergrootste belang dat deze geplaagde groep ook gewoon goed mee kan draaien in de samenleving. Ook als er maatregelen aan die samenleving kleven. Nu hoor je al de doemverhalen over mensen in rolstoelen of scootmobielen die winkels uitgezet worden. Dit soort dingen mogen natuurlijk geen vaste problematiek worden.

En natuurlijk ben ik ook niet gek ik snap ook wel dat veel mensen met restaurants, kapsalons etc nu echt wel wat anders aan hun hoofd hebben en zo gauw mogelijk weer open willen. Dat wil natuurlijk iedereen. Maar vergeet niet dat de maatregelen die je nu bedenkt misschien wel een aantal maanden of langer mee gaat. Over die lange periode moet er aan iedereen gedacht worden om zo met zijn allen een nieuwe samenleving op te bouwen. Een die veilig is maar ook voor iedereen toegankelijk.  

Mij lijkt het dan ook een goed idee om mensen met een beperking mee te laten denken over de vormgeving van de 1,5 meter samenleving. Er is namelijk geen beter advies dan die van ervaringsdeskundigen. Dus laat ons mee denken over onderwerpen als het openbaar vervoer, de scholen en natuurlijk de horeca. Op die manier kunnen we met zijn allen bouwen aan een nieuwe samenleving. Maar natuurlijk niet eerder als dat we zeker weten dat het veilig is.

Datum 2 mei 2020 Hielke Bosch

Column: Social Oorlog

F: Ella Mlynarczyk

COLUMN – Hielke Bosch schrijft wekelijks column vanuit het perspectief van zijn beperking Achondroplasie (groeistoornis) Deze column is wekelijks te beluisteren bij het radioprogramma  1 op zaterdag op zaterdagochtend. En hier te lezen:

Ik breng vooral voor werk veel tijd door op de sociale media kanalen. Al eerder heb ik geschreven dat het daar niet altijd even gezellig is. De bedreigingen en haatreacties vliegen je dagelijks om de oren. Je zou dan denken dat in deze moeilijke tijden mensen iets aardiger voor elkaar zijn en een beetje minderen. Maar niets is minder waar. Veel mensen hebben nu natuurlijk de tijd om meer op Facebook Instagram etc. rond te struinen en dat gaat er nou niet altijd zo hartelijk aan toe. 

Al die zolderkamerterroristen en kelderhelden die deze tijd juist aangrijpen om overal hun zure mening en middelvingers te plaatsen. Daar reageren anderen dan weer op en het sneeuwbaleffect is gauw compleet. 

Het lijkt wel alsof in deze crisis de fatsoensnormen nog verder overboord zijn gekieperd. Voorbeeld was voor mij dat ik deze week op Facebook een oproep zag om meer om te kijken naar mensen in een beperking die nu bijvoorbeeld alleen thuis zitten opgesloten of zich over het hoofd gezien voelen. Een waardig statement leek mij zo, maar toen ik is naar de reacties ging kijken zei een van die toetsenbordsoldaten het volgende:

“Flikker toch op met dat gezeik over die ***gehandicapten, zou voor hun juist goed zijn om naar buiten te gaan zijn we daar ook weer vanaf”

Ik heb speciaal voor deze column even het scheldwoord weggehaald en de spelfouten eruit gehaald, leest wel wat aangenamer leek mij zo. Maar dit zijn wel de soort reacties die mijn bloed doen koken en mijn haren (en dat zijn er nogal wat nu de kapper dicht is) recht overeind doet laten staan. Zullen deze mensen zich nou echt voldaan voelen als ze dit soort walgelijke teksten neer kalken?

Wat ik mij nu afvraag is waarom dit nodig is. We zitten allemaal in hetzelfde schuitje, toegegeven de een natuurlijk meer dan de ander maar allemaal hebben we er mee te maken. Laten we dan iets aardiger voor elkaar zijn, ook op het wereldwijde web. Natuurlijk hebben we vrijheid van meningsuiting maar er is ook nog zoiets als een morele grens. Natuurlijk mag je kritiek hebben, maar doe dat dan opbouwend en niet met een andere ziekte erin beschreven. 

Een laatste tip aan deze smartphonehelden; mocht alles je nou zo kwaad maken op de sociale media, gooi je telefoon het kanaal in, gooi je laptop en computer erachteraan en ga een goed boek lezen.

Datum 25 april 2020 Hielke Bosch

Column: Winkelkar Verwarring

F: Ella Mlynarczyk

COLUMN – Hielke Bosch schrijft wekelijks column vanuit het perspectief van zijn beperking Achondroplasie (groeistoornis) Deze column is wekelijks te beluisteren bij het radioprogramma  1 op zaterdag op zaterdagochtend. En hier te lezen:

Hoewel ik het met bijna alle maatregelen van het kabinet en de RIVM eens ben blijft er 1 maatregel mij als een doorn in het oog steken. En dat is de maatregel die supermarkten hanteren als het om winkelkarretjes en mandjes gaat. Die zijn namelijk sinds kort verplicht, het idee hierachter is dan dat mensen door deze attributen 1,5 meter afstand tot elkaar houden. En daar vind ik het al misgaan. Want is het voor mensen dan zo moeilijk om die 1,5 meter te hanteren dat we er karretjes en mandjes voor nodig zijn. Tussen twee haakjes; ik denk dat deze maatregel beter uit zou komen als je ook eenrichtingsverkeer gaat handhaven want nu lopen mensen met hun karretjes nog gewoon gezellig langs elkaar heen. En dan is die 1,5 meter ver te zoeken. 

Daarnaast worden ook bij deze maatregel de mensen met een beperking vaak over het hoofd gezien. Deze week werd bijvoorbeeld een vrouw in een scootmobiel de winkel uit gezet omdat ze niet in staat was een mandje vast te houden. Nu zou ik al denken dat als je in een scootmobiel zit automatisch al afstand houdt want ik moet de eerste persoon nog tegen komen die het leuk vindt om over zijn tenen gereden te worden, maar dit terzijde.

Maar het gekste van dit allemaal vindt ik dat supermarkten niet een lijn met elkaar trekken als het om de maatregelen gaat. Bij de ene supermarkt mag je zowel een karretje als een mandje pakken en de andere supermarkt heeft alle mandjes alweer weggehaald en mag je alleen met zo’n onbestuurbaar karretje door de winkel schuiven. Dit zorgt natuurlijk bij veel mensen en dan vooral voor de mensen met een beperking veel verwarring. Ik bijvoorbeeld kan niet met een normale winkelkar door de winkel maar met een mandje dan weer wel. Ik moet dus ook heel goed in de gaten houden welke supermarkt welke regels hanteert.

En begrijp deze columnist niet verkeerd natuurlijk snap ik dat ook supermarkten hun maatregelen moeten nemen. En ik vind ook dat vele dit heel goed oppakken. Maar ik vraag ze alleen om volgende keer iets breder te kijken en meer rekening te houden met gehandicapten. Want we hebben het hier niet over een gezellig shopmiddagje maar je dagelijks boodschappen doen is gewoon een eerste levensbehoefte. Een behoefte waarvan vele mensen nu de regie kwijtraken. 

Een laatste tip aan de supermarkten concerns; ga is met elkaar om tafel. Zet jullie onderlinge concurrentie even aan de kant en kom gezamenlijk met een pakket maatregelen. Zo neem je dat verschil per winkel beter weg. Dan gelden in (bijna) alle winkels gewoon dezelfde regels. Overzichtelijker en makkelijker voor iedereen. Vraag desnoods het RIVM en de verschillende belangenorganisaties om mee te denken. Zo kunnen mensen rustig hun boodschappen doen en ook nog op een veilige manier.

Maar deze strubbelingen terzijde vind ik voor de rest dat supermarkten en vooral het personeel geweldig werk doen. Ga dus geen stampij staan maken met de eerste de beste vakkenvuller, zij kunnen er ook niks aan veranderen en gaan ondanks alles door met werken. De mensen die hoger zitten kunnen de veranderingen maken en ik hoop dan ook dat ze dit gaan doen.

Datum 11 april 2020 Hielke Bosch

‘Kleine Column’: Niet Vergeten

F: Ella Mlynarczyk

COLUMN – Hielke Bosch schrijft wekelijks column vanuit het perspectief van zijn beperking Achondroplasie (groeistoornis) Deze column is wekelijks te beluisteren bij het radioprogramma  1 op zaterdag op zaterdagochtend. En hier te lezen:

In deze tijd moeten we zeker de ‘zwakkeren’ in de samenleving niet vergeten. Zei zijn per slot van rekening ook de risicogroep waar we voor moeten zorgen. Voor deze mensen is het geen lolletje met grappig bedoelde ‘lockdown feestjes’ maar is het een zaak van leven of dood in de beslissing om naar buiten te gaan of niet.

Binnen deze groep wil ik toch nog een keer aandacht vragen voor de gehandicapten. Gelukkig val ik zelf niet in de risicogroep maar er zijn op het moment veel mensen met heel veel verschillende beperkingen die nu thuis moeten blijven. Mensen die in normale tijden ook gewoon 40 uur per week gaan werken en het liefst met vrienden naar buiten gaan in het lekkere weer. Maar daar is nu van de ene op de andere dag een abrupt einde aan gekomen. En daar zit je dan, thuis. Geen bezoek en nergens heen kunnen, zonder de vele dingen die het leven juist zo leuk maken. En toch merk ik ondanks dit dat deze groep toch een beetje vergeten wordt. Neem nou de toespraak van onze koning. Ondanks dat hij zoveel groepen noemde kwamen de meervoudig gehandicapten daar niet in voor. Toch jammer, toch weer een teken aan de wand dat deze groep mensen regelmatig vergeten worden. Zeker als je bedenkt dat speeches als deze regelmatig overgekeken, geëvalueerd en herschreven worden. Tussen twee haakjes vond ik de speech van onze koning niet echt overtuigend. Ik snap dat je vanaf een autocue zit te stamelen maar dat hoef je niet zo expliciet te laten merken. 

Maar omdat de koning de gehandicapten vergeet hoeven wij dat nog niet te doen. Daarom vraag ik iedereen ook, mocht je nou iemand kennen die thuis zit. Bel even op, maak een leuke groepsapp aan vol memes en leuke filmpjes of Skype even die kant op om de dagen voor de thuiszittenden toch nog een beetje dragelijker te maken. 

Aan alle thuiszittenden en dan bedoel ik echt alle thuiszittenden dus ook de ouderen, zieken en alle anderen heel veel sterkte, dat we het virus maar snel mogen verslaan.

Datum 4 april 2020 Hielke Bosch

Kleine Column: ‘Zorg voor de zorg’

F: Ella Mlynarczyk

COLUMN: Hielke Bosch schrijft wekelijks column vanuit het perspectief van zijn beperking Achondroplasie (groeistoornis) Deze column is wekelijks te beluisteren bij het radioprogramma  1 op zaterdag op zaterdagochtend. En hier te lezen:

Het zijn vreemde tijden, rare tijden, verwarrende en ook enge tijden. De wereld is piepend tot stilstand gekomen, we hebben massaal op de pauze knop gedrukt. Maar toch zijn er zo af en toe ook lichtpuntjes te melden. Neem nou zoiets als de berenjacht. Een initiatief waarbij kinderen in hun eigen buurt naar teddyberen voor mensen hun raam kunnen zoeken. Als ik door Stadskanaal fiets op weg naar mijn werk hoef ik maar even naast me te kijken en ik zie alweer een beertje met fonkelende oogjes voor een raam staan.

Verreweg het mooiste van wat ik de afgelopen tijd gezien heb is de massale aandacht voor de zorg. Van een massaal applaus tot prachtige lichtbakens die de lucht in werden geschenen. De ogen van de wereld worden geopend en we zien nu allemaal hoe belangrijk de zorg is. 

Zelf heb ik mijn leven lang in de malle molen van ziekenhuizen en doktoren gezeten. Ik heb van dichtbij gezien hoe geweldig de mensen in de zorg zijn, hoe toegewijd ze zijn. Van de chirurgen die mij met uiterste precisie opereerden tot de zusters en broeders die me mijn medicijnen gaven. De fantastische medische zorg hier in Nederland heeft zelfs meerdere malen mijn leven gered. Ze hebben ervoor gezorgd dat ik met mijn beperking voort kon leven.

En met mij hebben nog vele mensen dit gezien maar nu is het moment aangebroken dat we het eindelijk allemaal zien. 

Maar de afgelopen jaren is er, mag ik toch wel zeggen, schandalig omgegaan met de zorg. Bezuiniging op bezuiniging volgden elkaar op. Door de privatisering gingen er zelfs ziekenhuizen failliet en werden andere ziekenhuizen langzaam uitgekleed. Ik denk dat de verantwoordelijken voor deze zaken zich nu wel even achter hun oor mogen krabben en zich afvragen wat ze nou gedaan hebben. Want na al die bezuinigingen etcetera zijn we die ziekenhuizen en de mensen die er werken hard nodig. Harder nodig dan dat hebben we in de laatste 75 jaar hebben meegemaakt. En het is niet zo dat het voor de politiek als een donderslag bij heldere hemel komt. De nationale veiligheidsdiensten waarschuwden in 2016 al dat Nederland te slecht was voorbereid op een eventuele uitbraak van een wereldwijd virus.  

En daarom is de huidige crisis misschien ook wel een wake up call. Want tuurlijk zo af en toe moet je bezuinigen maar daarbij hoort het kopje ‘zorg’ toch echt beneden aan het lijstje te staan. En als er weer geld beschikbaar is horen ze bovenaan het lijstje te staan. 

Als we straks eenmaal uit deze ellende zijn staat ons nog een probleem te wachten. De kans op een economische recessie is groot. De huidige situatie is ongelooflijk schadelijk voor de economie. Maar ik heb alvast 1 verzoek voor het beleid in de economisch slechte tijd die ons hoogstwaarschijnlijk te wachten staat, en dat is; spaar de zorg zoveel mogelijk. Ik heb mijn jeugd lang gezien hoe belangrijk het is om goede doktoren en al het andere zorgpersoneel achter je te hebben staan en daarom zorg alsjeblieft voor de zorg.

Datum 28 maart 2020 Hielke Bosch


-advertenties-

NIJM Webdesign Stadskanaal