Direct naar de inhoud.

Column: Winkelkar Verwarring

F: Ella Mlynarczyk

COLUMN – Hielke Bosch schrijft wekelijks column vanuit het perspectief van zijn beperking Achondroplasie (groeistoornis) Deze column is wekelijks te beluisteren bij het radioprogramma  1 op zaterdag op zaterdagochtend. En hier te lezen:

Hoewel ik het met bijna alle maatregelen van het kabinet en de RIVM eens ben blijft er 1 maatregel mij als een doorn in het oog steken. En dat is de maatregel die supermarkten hanteren als het om winkelkarretjes en mandjes gaat. Die zijn namelijk sinds kort verplicht, het idee hierachter is dan dat mensen door deze attributen 1,5 meter afstand tot elkaar houden. En daar vind ik het al misgaan. Want is het voor mensen dan zo moeilijk om die 1,5 meter te hanteren dat we er karretjes en mandjes voor nodig zijn. Tussen twee haakjes; ik denk dat deze maatregel beter uit zou komen als je ook eenrichtingsverkeer gaat handhaven want nu lopen mensen met hun karretjes nog gewoon gezellig langs elkaar heen. En dan is die 1,5 meter ver te zoeken. 

Daarnaast worden ook bij deze maatregel de mensen met een beperking vaak over het hoofd gezien. Deze week werd bijvoorbeeld een vrouw in een scootmobiel de winkel uit gezet omdat ze niet in staat was een mandje vast te houden. Nu zou ik al denken dat als je in een scootmobiel zit automatisch al afstand houdt want ik moet de eerste persoon nog tegen komen die het leuk vindt om over zijn tenen gereden te worden, maar dit terzijde.

Maar het gekste van dit allemaal vindt ik dat supermarkten niet een lijn met elkaar trekken als het om de maatregelen gaat. Bij de ene supermarkt mag je zowel een karretje als een mandje pakken en de andere supermarkt heeft alle mandjes alweer weggehaald en mag je alleen met zo’n onbestuurbaar karretje door de winkel schuiven. Dit zorgt natuurlijk bij veel mensen en dan vooral voor de mensen met een beperking veel verwarring. Ik bijvoorbeeld kan niet met een normale winkelkar door de winkel maar met een mandje dan weer wel. Ik moet dus ook heel goed in de gaten houden welke supermarkt welke regels hanteert.

En begrijp deze columnist niet verkeerd natuurlijk snap ik dat ook supermarkten hun maatregelen moeten nemen. En ik vind ook dat vele dit heel goed oppakken. Maar ik vraag ze alleen om volgende keer iets breder te kijken en meer rekening te houden met gehandicapten. Want we hebben het hier niet over een gezellig shopmiddagje maar je dagelijks boodschappen doen is gewoon een eerste levensbehoefte. Een behoefte waarvan vele mensen nu de regie kwijtraken. 

Een laatste tip aan de supermarkten concerns; ga is met elkaar om tafel. Zet jullie onderlinge concurrentie even aan de kant en kom gezamenlijk met een pakket maatregelen. Zo neem je dat verschil per winkel beter weg. Dan gelden in (bijna) alle winkels gewoon dezelfde regels. Overzichtelijker en makkelijker voor iedereen. Vraag desnoods het RIVM en de verschillende belangenorganisaties om mee te denken. Zo kunnen mensen rustig hun boodschappen doen en ook nog op een veilige manier.

Maar deze strubbelingen terzijde vind ik voor de rest dat supermarkten en vooral het personeel geweldig werk doen. Ga dus geen stampij staan maken met de eerste de beste vakkenvuller, zij kunnen er ook niks aan veranderen en gaan ondanks alles door met werken. De mensen die hoger zitten kunnen de veranderingen maken en ik hoop dan ook dat ze dit gaan doen.

Datum 11 april 2020 Hielke Bosch

Kleine Column: ‘Ode aan de ouders’

COLUMN – Hielke Bosch schrijft wekelijks een column over zijn beperking Achondroplasie (groeistoornis) en alles daar omheen. Deze column is wekelijks te horen bij het radioprogramma 1 op zaterdag en hier te lezen:

Het vervelende aan het hebben van een handicap is dat niet alleen de beperkte zelf er last van heeft. Ook de ouders worden in deze wereld geslingerd. Ik heb in mijn tijd op een school voor mensen met een beperking genoeg van deze ouders gezien. Ouders van ‘zorgenkindjes’. Die in hun leven met bijna niks anders meer bezig kunnen zijn. Bezig zijn met het heden maar ook met hoe de toekomst voor hun kind eruit gaat zien en ondertussen bezig met de muur van bureaucratische zorginstanties, tegenwerkende organisaties en administratieve rompslomp, een slopende rollercoaster maar toch blijven lachen. Dat is moeilijk maar misschien ook wel de kracht. 

Zelf was ik in het begin van mijn leven ook zo’n zorgenkindje, gelukkig zijn die tijden voorbij, maar mijn ouders zullen ook vast op die moeilijke momenten aan mijn toekomst hebben gedacht. Gelukkig is er nog die geweldige medische wetenschap die zo af en toe kleine wonderen kan verrichten.

In veel gevallen speelt er ook nog iets mee, er zijn vaak nog meer kinderen in het gezin en ook die moeten hun aandacht krijgen. Het verdelen van de aandacht is dan ook hogere wiskunde te noemen als je van ziekenhuis naar operatiekamer en van Fysio naar de uitslaapkamer moet gaan voor de zoveelste behandeling van je kind. En ondertussen rekening houden met werk en dus je andere kinderen. En maar blijven lachen…

Daarom nu ook even een Ode aan deze ouders, ik hoor mensen vaak klagen over hun werk en hoe zwaar het is. Maar geloof me dat valt bij het bovengenoemde in het niets. 

En als je denkt alles gehad te hebben krijg je altijd nog mensen met hun ‘advies’, die azijnzeikers die het altijd zoveel beter weten en je maar even vertellen hoe je je kinderen moet opvoeden en verzorgen. Iemand vroeg mij ooit waarom mijn ouders mij op een speciale school hadden gedaan. “Dat is toch helemaal niet nodig als ik je zo zie”. Aan die mensen heb ik maar 1 boodschap; houdt je klep en donderstraal op! Je weet niet hoe dat soms slopende leven voor zowel ouder als kind is. Het is een wereld waar maar 1 ding telt: je staande houden en doorgaan. Doorgaan met de strijd en ondertussen dus lachen.

Deze ouders weten het beste wat ze doen er zijn namelijk 2 dingen die je helpen en dat is je instinct en de onvoorwaardelijke liefde voor je kind. 

Datum 15 februari 2020 Hielke Bosch

Kleine Column: Kijktuig 2.0

COLUMN: Hielke Bosch schrijft wekelijks een column over zijn beperking Achondroplasie (groeistoornis) en alles wat daarbij hoort. Deze column is wekelijks te horen bij het radioprogramma 1 op zaterdag en hier te lezen:

Ik heb besloten om voor mijn eerste column van 2020 een oud verhaal af te stoffen. Namelijk de oplettende lezer zal gemerkt hebben dat deze titel al eerder voorbij is gekomen. Mijn allereerste column van begin 2019 noemde ik ook al Kijktuig. Het is nu, bijna een jaar later, tijd om te kijken hoe het ervoor staat. Oftewel: ‘Kijktuig 2.0’

Kijktuig is de naam die ik mensen geef die het niet kunnen laten om mij na te kijken. Misschien heb je het wel is gezien, er komt iemand voorbij die iets anders is dan de rest en mensen eromheen kunnen zich niet bedwingen om bijna kwijlend met open mond deze mensen na te staren. Of misschien heb je het zelf meegemaakt om zo aangekeken te worden. Het is in mijn mening dan ook één van de meest vervelende dingen aan een beperking hebben. En helaas is er het afgelopen jaar weinig veranderd, ook in 2019 konden mensen het niet laten om als een soort ‘Boyband fan’ mij na te staren en te wijzen.

En dan heb ik het nog niet eens over de kinderen. Ik snap dat zij nieuw zijn in deze wereld dus voor hen is het dan ook vreemd. Logisch, hoewel het misschien een idee zou zijn om het deze nieuwe generaties te leren dat er mensen zijn die er anders uitzien en wat een handicap nou eigenlijk is. Kinderen leren tegenwoordig alles op school van rekenen tot handenarbeid en van lezen tot seksuele voorlichting. Maar waarom is het zo gek om ze te leren dat er ook mensen in de wereld zijn die er anders uitzien, of zich anders gedragen door een beperking. Zo kunnen kinderen er mee leren omgaan en vinden ze het uiteindelijk normaal. Een tip aan ouders is dan ook; als een kind door de supermarkt schreeuwt: ‘mama/papa moet je nou eens kijken wat daar loopt!’ praat er dan met ze over en trek ze niet weg uit schaamte. De schaamte is begrijpelijk maar geloof me; ik ben er in ieder geval aan gewend. Een kind is nou eenmaal eerlijk en zegt wat hij of zij denkt. Ergens heb ik daar ook wel bewondering voor.

Maar nog even terug naar het kijktuig. Kap er nou is mee! Ik snap dat er mensen zijn die het misschien nog steeds vreemd vinden maar kom dan naar me toe en stel een vraag in plaats van als een halve holbewoner te staren. Ik vind het echt niet erg om een vraag te beantwoorden. In tegendeel, ik heb liever dat mensen vragen dan oordelen. Mijn beperking is nou eenmaal zeldzaam en ik leg het dan ook met groot plezier uit, om zo het kijktuig van de straat te krijgen.

 

Datum 4 januari 2020 Hielke Bosch

De wereldspelen voor kleine mensen mogelijk in Stadskanaal

World-Dwarf-Games-Michigan - USA in 2013
World-Dwarf-Games-Michigan – USA in 2013

STADSKANAAL – De Belangenvereniging Van Kleine Mensen (BVKM) heeft op 28 februari jl. een bidbook ingediend om de zevende editie van de Wereldspelen voor kleine mensen, de World Dwarf Games (WDG), in 2017 naar Nederland te halen. De spelen zouden zich in Stadskanaal moeten afspelen. De organisatie van het evenement zal grotendeels in handen komen van de Disability Games Foundation (DGF). Deze stichting heeft veel ervaring opgebouwd in het organiseren van grootschalige internationale sportevenementen voor mensen met een beperking.

 
groot_150305-Logo_World_Dwarf_GamesDe World Dwarf Games worden sinds 1993 iedere vier jaar georganiseerd door de International Dwarf Athletic Federation (IDAF). Eerdere edities speelden zich af in onder meer de VS, Noord Ierland, Canada en Frankrijk. De vorige editie, in 2013 in Michigan, VS, trok 395 deelnemers en vele honderden begeleiders en toeschouwers uit de hele wereld. Op het wedstrijdprogramma staan minimaal zeven sporten, waaronder atletiek, voetbal, zwemmen, badminton en basketbal. Bij een aantal sportonderdelen worden paralympische normen gehanteerd, omdat deelnemers ook in paralympische klassen kunnen uitkomen.

 
De BVKM is de Nederlandse vereniging van mensen die bij volwassenheid kleiner dan 1,55 meter blijven. De BVKM telt zo’n 325 leden. De vereniging organiseert onder meer sportactiviteiten voor kleine mensen en heeft een landelijk voetbalteam van kleine mensen opgericht. Door de World Dwarf Games naar Nederland te halen verwacht de BVKM een flinke impuls te kunnen geven aan de sportmogelijkheden voor kleine mensen.
De IDAF maakt begin mei 2015 tijdens een sportevenement voor kleine mensen in Birmingham (UK) bekend of de organisatie van de WDG 2017 aan Nederland wordt gegund.

Datum 7 maart 2015 Bert Jan Brinkman


-advertenties-

NIJM Webdesign Stadskanaal