Met kunstenaar Pascal Bunk bij de restanten van de Renne

STADSKANAAL – Een interview met kunstenaar Pascal Bunk over de prijs die hij gewonnen heeft met het Renneflat project. Zowel voor de website als de televisie; dus de cameraman haalt zoals altijd de camera uit zijn kleine grijze auto, uw verslaggever poetst de microfoon nog een keer op. En dan komt Pascal aanlopen, hij groet ons en kijkt dan naar de camera: “Ja heel mooi dat jullie de camera opzetten maar zouden jullie het niet leuker vinden om achter de flat te kijken?” Zo’n kans laat je natuurlijk niet aan je voorbij gaan.

“Ik ben een adrenaline junk” zegt de prijswinnende kunstenaar. “Standaard voor de flat staan is natuurlijk niet leuk. Kom volg mij maar naar achteren.”

Na een avontuurlijk stukje langs hekken, stukken steen en een berg puin waar je u tegen zegt, staan we achter de iconische Renneflat.

Een halve flat

Van dichtbij is pas echt goed te zien hoeveel er eigenlijk al van de flat af gesloopt is. Één helft nog bijna intact en de andere helft voor een deel al ‘opgegeten’. Het grote ‘Mona Lisa kunstwerk’ aan de gevel is allang niet meer te zien. Om je heen zie je de fundering, beton, piepschuim, ijzeren draden en een flinke berg oude cv-ketels. Hier en daar zijn ook nog restanten van het befaamde kunstproject te zien. Sommige appartementen zijn nog bijna helemaal intact en van buiten af zie je nog schilderingen. Ook vindt je tussen het puin nog genoeg lege verfspuiten.

“Hoe ik hier naar kijk?” vraagt Pascal. “Verdrietig… haha nee hoor dat valt reuze mee. Weet je, we hebben hier gewoon 5 prachtige zondagen gehad. Kijk je moet niet al te lang met dingen doorgaan. Gewoon verder naar het volgende avontuur.”

De Renneprijs

Maar nu even over het onderwerp waarvoor we eigenlijk hadden afgesproken. Pascal krijgt voor het kunstproject in de Renne de landelijke kunstprijs ‘De Gouden K’ van stichting Kunstweek. “Eigenlijk is het een prijs voor ons allemaal.” zegt Pascal. “In m’n eentje had ik dit nooit kunnen doen. Een voorbeeld hiervan zijn de twee jongens die van tevoren nog even alle kamers in de flat hebben schoongemaakt. Zoiets lukt natuurlijk nooit alleen.”

Een Renneprijs dus? “Ja zo zou je het kunnen noemen”, antwoord hij lachend.

Icoon

Het interview is klaar, de microfoon en camera gaan weer in de tas, maar je kunt het niet laten om nog even rond te kijken bij inmiddels bijna verdwenen ‘Blue Movie Flat’. Je hoeft er maar een paar minuten te staan of je ziet al mensen langsfietsen; nog even een laatste foto nu het nog kan, nog even die ene anekdote oprakelen, bijvoorbeeld over het carbidschieten op oudejaarsdag of hoe het allemaal begon in de jaren 60.

Beetje bij beetje wordt de flat dus weg gegeten door de graafmachines die op de hoge heuvels zand staan om erbij te kunnen. Beetje bij beetje verdwijnt het blauwe icoon tot er binnenkort alleen nog maar gras te zien is. Maar de Renneflat blijft leven in de verhalen en herinneringen van de Knoalsters en natuurlijk de kunstenaars.