Daar in dat kleine café….

lady justice Op een koude Groningse cafévloer blaast de 35-jarige Ertas Cakici begin februari zijn laatste adem uit. De reden: een ruzie eerder die nacht. Hij is opgegroeid in Veendam. Daar woont hij nog steeds tot het moment van zijn overlijden. De tijd vlak voor zijn dood verblijft hij veel in Groningen. Zo ook in de nacht van drie op vier februari 2012.

Hij is op weg naar het centrum, naar café Shadrak in de Peperstraat. Het is tien voor drie. Vrijwel direct krijgt hij het aan de stok met twee mannen. Na een korte woordenwisseling wordt de sfeer grimmig. Ertas deelt één van de mannen een kopstoot uit. Hij krijgt van de portier de waarschuwing dat hij zich moet gedragen. Uiteindelijk ruziën ze buiten het café verder. Het lijkt wat gesust maar dit is slechts schijn. Kort voor half vijf gaan de twee mannen met wie Ertas ruzie had het café opnieuw binnen. Ertas doet nog een poging en het lukt hem. Al snel escaleert het opnieuw. De portier heeft geen keus, hij zet Ertas buiten de deur.

Na de ruzie wordt Ertas nog gezien bij een ander café in het centrum. Daar vertrekt hij al snel. Hij wandelt richting een ander café, Het Kleine Kroegje. Daar probeert hij wat af te koelen.

Bewakingsbeelden uit de stad laten zien dat op het tijdstip dat Ertas in het kroegje zit, er buiten café Shadrak druk wordt gebeld door de mannen met wie Ertas ruzie had. Niet veel later loopt het tweetal in de richting van de Peperstraat. Daar ontmoeten ze twee andere mannen. Met twee van deze mannen had Ertas ruzie in Shadrak. Met zijn vieren lopen ze richting het klein kroegje.

Ertas zit om zeven uur in de ochtend nog met wat laatste klanten na te borrelen in het cafeetje als er op de deur wordt geklopt.

Eén man wordt geraakt door vijf van de zeven kogels. Hij sterft ter plekke. Hij heeft geen schijn van kans gehad. Het is Ertas. Hij werd 35 jaar.

Twee dagen na de schietpartij, op 6 februari, wordt bij de luchthaven van Parijs een 31-jarige verdachte aangehouden. Hij stond daar op het punt het vliegtuig te nemen naar Frans Guyana. Twee weken later werd hij uitgeleverd aan Nederland. De vraag rijst al snel wie hem zou kunnen hebben geholpen bij de vlucht en waar hij was na het schietincident. Hij wordt gezien als hoofdverdachte. Opsporing Verzocht besteedde aandacht aan de zaak en daardoor kon een 36-jarige man worden aangehouden. In november kwam deze verdachte op vrije voeten omdat er geen reden bleek om hem langer vast te houden. Hij blijft wel verdachte in de zaak. Hij zou het wapen hebben geleverd.

Donderdag heerste er een ietwat gespannen sfeer in de zittingszaal omdat nabestaanden en bekenden van de verdachten vlakbij elkaar moesten zitten in verband met een verbouwing. Undercover-agenten bewaakten de rust.

Tijdens de vaak geschorste zaak pleitte de verdediging dat meer technisch onderzoek noodzakelijk is omtrent het mobiele belverkeer tussen slachtoffer en verdachte(n). De sim kaart van de verdachte blijkt te zijn aangestraald op een mast vlakbij de Grote Markt. Niet in de buurt van het kroegje. De verdediging van de hoofdverdachte verzoekt de rechtbank om vrijstelling van de verdachte zodat het proces in vrijheid kan afwachten. Maar dat gaat niet gebeuren.

De zaak wordt voor maximaal drie maanden aangehouden.

Foto: Lady Justice, www.foter.com Rechtenvrije foto ‘s.

Lees meer op: www.karinsmalbil.com

“Hallo Jumbo, dit is een overval!!”

DOOR KARIN SMALBIL – “En dan sta jij in de auto te wachten bij de ingang, scheuren we meteen weg met die zak vol geld”, zegt Radjin (19). Ruben (16) knikt. “Deal”, zegt Joost (20). Het loopt iets anders op die maandagavond de 13e februari in Stadskanaal. De laatste klanten staan bij de kassa in de Jumbo. Dat zij getuige gaan worden van een overval, daar denken ze niet aan. De aardappelen en flessen frisdrank en toast worden op de loopband gelegd. Het is rond sluitingstijd. De caissières zijn bijna vrij voor vandaag, de vakkenvullers beginnen. Ineens stormen twee gewapende mannen naar binnen met bivakmutsen op en zonnebrillen. Ze beginnen te schreeuwen: “Money, money, money!” Eén medewerkster krijgt een wapen op zich gericht. Geld willen ze zien. “Money!” Doodsbang is ze. Ze moet wel, wil ze overleven. Dit ziet ze wel eens op tv. Onder schot gehouden haalt ze alle kassa’s leeg. Alles moet in een Jumbo-tas.

Voor goed en wel bij alle –nog aanwezige- medewerkers doordringt wat er nu werkelijk in zo korte tijd gebeurt, gaan de rovers langs de service-balie. Ze grijpen sloffen sigaretten, een pakje kauwgom en in de grissen een bos rozen uit een emmer. Eenmaal buiten met de zak met geld, het wapen, kauwgom én rozen staat daar geen Joost. Potdorie, ze hadden hier toch afgesproken? Waar is die vent? Radjin en Ruben zetten het op een rennen. Op een fietspad trekken ze onder schot meneer Meertens van zijn fiets. Die deelt een ferme klap uit. Zij kennen hem, hij herkent ze niet door de mutsen en brillen. Op de fiets gaan ze verder. Richting de buurt: ‘Waterland’. Ze fietsen razendsnel. Dat moet ook want de politieauto komt al om de hoek. Ze laten de fiets vallen en gaan rennend verder. Door stegen en tuinen. Radjin komt daarbij ten val tegen een kas die hoort bij de woning van de familie Dijk. Glasgerinkel. Niet handig, zo’n zonnebril in het donker. Radjin lost een schot. Niet expres, zal hij later in de rechtbank vertellen. Ze kleden zich om in het Pagegebied in Stadskanaal en gaan terug naar de roverswoning. Daar zit Joost. Ze tellen het geld. Maar liefst 4.935 euro! Nu zou Joost daarvan voor het halen en brengen 500 euro krijgen maar krijgt nu 350 euro. Moet je je afspraak maar nakomen. De rechter vraagt naar het drugsgebruik van de heren Joost en Radjin. U voelt het al: fors. Speed, blowen, stijf van de rommel slapen ze nachten niet en dan dit.

“Ze weten niet wat ze aanrichten”, zegt de officier van justitie. Ze moeten samen de Jumbo schadeloos stellen. 6.100 euro. Radjin knikt. Joost heeft maar 350 euro gekregen, dus waarom zou hij zoveel betalen? Het zijn knapen met een arrogante houding. Makkelijk te beïnvloeden. Ze weten het allemaal wel. Over hun te krappe schoentjes in hun jeugd zou ik een aparte column kunnen schrijven.

Radjin wil graag in zijn laatste woord excuses aanbieden en om vergiffenis vragen. Joost zegt niets. Hij heeft immers niets gedaan, volgens zichzelf. De eis voor Radjin, de hoofddader: 4 jaar met aftrek van voorarrest. De eis voor Joost, de chauffeur : 18 maanden, waarvan 6 voorwaardelijk. Daarbij een proeftijd van twee jaar. Rubentje van 16 mag naar de kinderrechter. Als ik hem was nam ik een bos rozen mee.