COLUMN – Hielke Bosch schrijft wekelijks een column vanuit het perspectief van zijn beperking Achondroplasie (groeistoornis). Hij schrijft niet alleen over zijn eigen beperking maar ook alles daaromheen:

Goed, na een paar weken vakantie begonnen mijn vingers weer te jeuken en werd het tijd om maar weer eens in de pen te klimmen voor een nieuwe column. Waarom nu al? Omdat ik met stijgende verbazing en open mond deze week naar de televisie heb zitten kijken. Niet omdat de zoveelste realityster op een platte zender zichzelf voor paal zette of dat ik naar de zoveelste herhaling op RTL4 heb zitten kijken maar omdat ik net als velen van ons een grote groep politici heb zien snelwandelen. En niet zomaar snelwandelen tijdens een bergvakantie in Duitsland, maar met een stevige pas de Tweede Kamer uit. Waarom? Er zou een hoofdelijke stemming komen over het wel of niet verhogen van de salarissen van het zorgpersoneel. 

Voor de heren en dames van de coalitiepartijen kwam dit niet helemaal lekker uit en in plaats van de discussie aan te gaan over de stemming liepen ze in een stevige mars de zaal uit. Op weg naar de verwarmde lease-auto’s die in de Haagse parkeergarage op ze stonden te wachten.

De overweldigende massasprint door onze ‘volksvertegenwoordigers’ was een abrupt einde aan de eindeloos durende symboolpolitiek die ons land maandenlang lastig viel. Bij iedere gelegenheid die ze aan konden grijpen zag je wel een politicus die een lofzang over de zorghelden afstak. Of je zag een coalitiegenoot applaudisserend op Facebook verschijnen. Want oh oh oh wat hadden ze toch een respect voor het hardwerkende zorgpersoneel. Maar nu het tijd is om concreet te worden en de spreekwoordelijke poeplap te trekken weten ze niet hoe snel ze Den Haag moeten ontvluchten. De grote pluim is veranderd in een nog grotere middelvinger voor de zorg en haar personeel. Want de steun aan de hardwerkende mensen in de zorg houdt op bij het geld. Zolang er maar stemmen gewonnen kunnen worden met schijnheilige lofzangen dan is het prima, maar geld in deze toch al zo moeilijke economische positie betalen, ja dat is voor de dames en heren in de blauwe stoeltjes toch echt teveel gevraagd.

De lofzangen op sociale media hebben ook plaats gemaakt voor excuses. En dan bedoel ik geen sorry maar  excuusjes waarom ze de zaal hebben verlaten. De ouderwetse kinderachtige steken richting collega kamerleden zijn weer aan de orde van de dag. Het doet denken aan een virtueel speelplein op een speciaal online speelkwartier.

Het applaus is overigens ook wel mooi hoor maar daar kopen ze in de zorg letterlijk niks voor. Jarenlang is de zorgsector als een klein weerloos scheepje leeggeplunderd door het grote oorlogsschip dat ‘de politiek’ heette. Er vielen ontslagen, ziekenhuizen gingen failliet of werden uitgekleed (zoals regionaal hier te merken is). Daar plukken we in deze corona oorlogstijd de citroenzure vruchten van. En dan is het zelfs nu voor sommigen nog steeds te moeilijk om een beetje van dat geld terug te geven en de mensen, die nu nagelbijtend zitten te hopen dat de tweede golf wegblijft, een welverdiende bonus te geven. Sommige mensen (zoals ikzelf) hebben hun leven te danken doordat ze in de zorg zo’n geweldig werk doen. Nu gebeurd het op een mega grote schaal, nu heeft ineens iedereen ermee te maken. Ik moet alleen maar denken aan de zuster die aan een oude mevrouw in een verpleegtehuis moet vertellen dat ook vandaag haar kleinkinderen niet kunnen komen of ik denk terug aan de mensen die vroeger zo goed voor mij gezorgd hebben en dat nu voor al die andere zieken doen. Deze mensen verdienen wat mij betreft wel wat tastbare eer.

Maar goed ik hoop maar dat als alle kamerleden terug zijn van hun vakantietripje ze met een grote meerderheid  in een hoofdelijke stemming VOOR een salarisverhoging van het zorgpersoneel stemmen. Zo niet? Dan wil ik bij de verantwoordelijke politici ook nooit meer een lofzang over de zorg op hun sociale media zien. In plaats daarvan kunnen ze beter eerlijk zijn met de hashtag #ikliepwegvoordezorg