Direct naar de inhoud.

Column: Zelfspot tot in de kist

F: Ella Mlynarczyk

COLUMN – Hielke Bosch schrijft wekelijks een column vanuit het perspectief van zijn beperking Achondroplasie (groeistoornis) en alles daaromheen. Deze column is elke zaterdag te horen bij het RTV1 radioprogramma ‘1 op Zaterdag’ en hier te lezen:

In de huidige samenleving begin ik echt de humor te missen. Steeds meer grappen, vormen zich tot een rel van astronomische proporties. Nederland is verdeelder dan ooit, en bij sommige oorzaken denk je we eens; jongens waar hebben we het nu over? Een grapje uit een oude tv-serie of een oude Drentse man met het hart op de tong. Achter iedere boom wordt er gezocht naar een bos en de woorden nuance en relativering zijn we, mede door alle sociale media, helemaal kwijt.

Hoe het dan beter kan? Misschien is een beetje meer zelfspot en humor? Die twee dingen maken het huidige tijdsbeeld namelijk een beetje lichter. En dat mag ook wel wat het begint zo langzamerhand zwaarder te worden dan de coronakilo’s van Gerard Joling. 

Een goed voorbeeld van goede zelfspot vind ik Roel van Velzen deze week bij Beau. Die liet even zien hoe hij de samenleving kon helpen door met zijn 1,5 meter aan lengte mensen kon helpen de 1,5 meter regel te handhaven door er simpelweg tussen te liggen. Hij liet ook maar meteen even een voorproefje zien door pontificaal op de studiovloer te gaan liggen. Dit tot grote hilariteit onder de mensen aan tafel en daaromheen.

Ik voelde een gevoel van opluchting toen ik dit zag, ik dacht; hehe gelukkig iemand die het allemaal niet zo zwaar opneemt. Zo sta ik er zelf ook in, je moet het allemaal niet te zwaar maken en juist de humor van dingen in zien. Op iedere slak zout leggen is ook een optie in het leven, maar of je het daar nou leuker op maakt, is de vraag.

Zo zijn er mensen die ook liever geen zelfspot zien, ik krijg het ook nog wel is te horen. ‘Je moet niet zoveel grappen over je lengte maken, daarmee doe je andere kleine mensen tekort’ zeggen ze dan. Nu schiet ik vaak al in de lach door het stukje ‘tekort doen’ maar dit terzijde. Ik blijf van mening dat je beter om je beperking kan lachen dan erom huilen of mails naar Hilversum sturen dat ze er ook daar geen grappen meer over mogen maken.

Met die vorm van humor kun je namelijk mensen soms beter uitleggen hoe het allemaal in elkaar zit, en hoe jij het klein zijn ervaart. Dat is de kracht van humor, je neemt de kracht van vooroordelen en discriminatie weg door er gewoon om te lachen. 

En natuurlijk is het niet altijd een pretje om 1 meter 24 te zijn, maar moeten we het daar dan maar de hele dag over hebben? Ik heb genoeg meegemaakt om te weten dat het leven daar veel te kort voor is.

Laatst kwam iemand naar me toe met de ‘tip’ dat ik ‘niet zoveel gebruik moet maken van mijn lengte’. Ik heb diegene maar meteen even de tip teruggegeven om z’n mond te houden. ‘Je moet van je zwakte je kracht maken’ zo zei de 1 meter 40 lange hardcore-dj Marco uit Emmen deze week bij RTV Drenthe. En bij die uitspraak sluit ik me met alle plezier bij aan.

Fijne vakantie allemaal en onthou; hou het licht en wees een beetje lief voor elkaar.

Datum 4 juli 2020 Hielke Bosch

Column: Ode aan Marc de Hond

F: Ella Mlynarczyk

COLUMN – Hielke Bosch schrijft wekelijks een column vanuit het perspectief van zijn beperking Achondroplasie (groeistoornis). Deze column is elke zaterdagochtend te horen in het radioprogramma 1 op Zaterdag en hier te lezen.

Deze week werden we natuurlijk overspoeld aan vervelende nieuwsberichten, mensen die elkaar in de haren vlogen, appgesprekken en nog veel meer. Maar dat valt allemaal in het onzin bakje na het nieuws van afgelopen donderdag, toen we te horen kregen dat theatermaker en rolstoelbasketballer Marc de Hond was overleden.

Buiten het feit dat hij een geweldige sporter, theatermaker en ondernemer was, was hij ook voor velen waaronder mijzelf een ware inspiratiebron. Hoe je ondanks dat je een beperking hebt gewoon door kunt leven en hoe. De wijze waarop hij leefde vind ik een voorbeeld voor velen, hij maakte bijvoorbeeld een theatervoorstelling over zijn leven zodat als hij er later niet meer zou zijn dat zijn kinderen nog naar zijn levensverhaal konden kijken. Hij liet zich hiervoor door verschillende mensen interviewen. Ga daar maar is aan staan. Daar is ook een ongelofelijke moed voor nodig. Mensen beseffen het zich vaak niet maar het kan enorm moeilijk zijn om op een zo openhartige manier over je handicap te praten. En zeker op tv waar iedereen je kan zien en vervolgens een mening over je kan vormen op bijvoorbeeld de riolerings app Twitter.

Ook de positieve vibe die hij uitstraalde ondanks alles wat hem in zijn leven was overkomen is iets om alleen maar lof voor te hebben. Zelfs in de laatste periode van zijn leven zette hij door. De uitspraak die hij afgelopen maart op tv deed; “Zolang mijn situatie niet uitzichtloos is, blijf ik liever gedeeltelijk in ontkenning” is eentje die lang in mijn hoofd heeft gezeten. Ik vond ‘m moeilijk maar aan de andere kant ook heel krachtig en mooi.

Marc de Hond hoort voor mij dan ook echt in het rijtje van onder andere Bart de Graaff thuis. Iemand die ondanks een handicap alles uit het (korte) leven haalt en ondertussen een grote inpiratiebron is voor iedereen die in hetzelfde schuitje zit.

Rust zacht Marc.

Datum 6 juni 2020 Hielke Bosch

Column: Winkelkar Verwarring

F: Ella Mlynarczyk

COLUMN – Hielke Bosch schrijft wekelijks column vanuit het perspectief van zijn beperking Achondroplasie (groeistoornis) Deze column is wekelijks te beluisteren bij het radioprogramma  1 op zaterdag op zaterdagochtend. En hier te lezen:

Hoewel ik het met bijna alle maatregelen van het kabinet en de RIVM eens ben blijft er 1 maatregel mij als een doorn in het oog steken. En dat is de maatregel die supermarkten hanteren als het om winkelkarretjes en mandjes gaat. Die zijn namelijk sinds kort verplicht, het idee hierachter is dan dat mensen door deze attributen 1,5 meter afstand tot elkaar houden. En daar vind ik het al misgaan. Want is het voor mensen dan zo moeilijk om die 1,5 meter te hanteren dat we er karretjes en mandjes voor nodig zijn. Tussen twee haakjes; ik denk dat deze maatregel beter uit zou komen als je ook eenrichtingsverkeer gaat handhaven want nu lopen mensen met hun karretjes nog gewoon gezellig langs elkaar heen. En dan is die 1,5 meter ver te zoeken. 

Daarnaast worden ook bij deze maatregel de mensen met een beperking vaak over het hoofd gezien. Deze week werd bijvoorbeeld een vrouw in een scootmobiel de winkel uit gezet omdat ze niet in staat was een mandje vast te houden. Nu zou ik al denken dat als je in een scootmobiel zit automatisch al afstand houdt want ik moet de eerste persoon nog tegen komen die het leuk vindt om over zijn tenen gereden te worden, maar dit terzijde.

Maar het gekste van dit allemaal vindt ik dat supermarkten niet een lijn met elkaar trekken als het om de maatregelen gaat. Bij de ene supermarkt mag je zowel een karretje als een mandje pakken en de andere supermarkt heeft alle mandjes alweer weggehaald en mag je alleen met zo’n onbestuurbaar karretje door de winkel schuiven. Dit zorgt natuurlijk bij veel mensen en dan vooral voor de mensen met een beperking veel verwarring. Ik bijvoorbeeld kan niet met een normale winkelkar door de winkel maar met een mandje dan weer wel. Ik moet dus ook heel goed in de gaten houden welke supermarkt welke regels hanteert.

En begrijp deze columnist niet verkeerd natuurlijk snap ik dat ook supermarkten hun maatregelen moeten nemen. En ik vind ook dat vele dit heel goed oppakken. Maar ik vraag ze alleen om volgende keer iets breder te kijken en meer rekening te houden met gehandicapten. Want we hebben het hier niet over een gezellig shopmiddagje maar je dagelijks boodschappen doen is gewoon een eerste levensbehoefte. Een behoefte waarvan vele mensen nu de regie kwijtraken. 

Een laatste tip aan de supermarkten concerns; ga is met elkaar om tafel. Zet jullie onderlinge concurrentie even aan de kant en kom gezamenlijk met een pakket maatregelen. Zo neem je dat verschil per winkel beter weg. Dan gelden in (bijna) alle winkels gewoon dezelfde regels. Overzichtelijker en makkelijker voor iedereen. Vraag desnoods het RIVM en de verschillende belangenorganisaties om mee te denken. Zo kunnen mensen rustig hun boodschappen doen en ook nog op een veilige manier.

Maar deze strubbelingen terzijde vind ik voor de rest dat supermarkten en vooral het personeel geweldig werk doen. Ga dus geen stampij staan maken met de eerste de beste vakkenvuller, zij kunnen er ook niks aan veranderen en gaan ondanks alles door met werken. De mensen die hoger zitten kunnen de veranderingen maken en ik hoop dan ook dat ze dit gaan doen.

Datum 11 april 2020 Hielke Bosch

Kleine Column: ‘Zorg voor de zorg’

F: Ella Mlynarczyk

COLUMN: Hielke Bosch schrijft wekelijks column vanuit het perspectief van zijn beperking Achondroplasie (groeistoornis) Deze column is wekelijks te beluisteren bij het radioprogramma  1 op zaterdag op zaterdagochtend. En hier te lezen:

Het zijn vreemde tijden, rare tijden, verwarrende en ook enge tijden. De wereld is piepend tot stilstand gekomen, we hebben massaal op de pauze knop gedrukt. Maar toch zijn er zo af en toe ook lichtpuntjes te melden. Neem nou zoiets als de berenjacht. Een initiatief waarbij kinderen in hun eigen buurt naar teddyberen voor mensen hun raam kunnen zoeken. Als ik door Stadskanaal fiets op weg naar mijn werk hoef ik maar even naast me te kijken en ik zie alweer een beertje met fonkelende oogjes voor een raam staan.

Verreweg het mooiste van wat ik de afgelopen tijd gezien heb is de massale aandacht voor de zorg. Van een massaal applaus tot prachtige lichtbakens die de lucht in werden geschenen. De ogen van de wereld worden geopend en we zien nu allemaal hoe belangrijk de zorg is. 

Zelf heb ik mijn leven lang in de malle molen van ziekenhuizen en doktoren gezeten. Ik heb van dichtbij gezien hoe geweldig de mensen in de zorg zijn, hoe toegewijd ze zijn. Van de chirurgen die mij met uiterste precisie opereerden tot de zusters en broeders die me mijn medicijnen gaven. De fantastische medische zorg hier in Nederland heeft zelfs meerdere malen mijn leven gered. Ze hebben ervoor gezorgd dat ik met mijn beperking voort kon leven.

En met mij hebben nog vele mensen dit gezien maar nu is het moment aangebroken dat we het eindelijk allemaal zien. 

Maar de afgelopen jaren is er, mag ik toch wel zeggen, schandalig omgegaan met de zorg. Bezuiniging op bezuiniging volgden elkaar op. Door de privatisering gingen er zelfs ziekenhuizen failliet en werden andere ziekenhuizen langzaam uitgekleed. Ik denk dat de verantwoordelijken voor deze zaken zich nu wel even achter hun oor mogen krabben en zich afvragen wat ze nou gedaan hebben. Want na al die bezuinigingen etcetera zijn we die ziekenhuizen en de mensen die er werken hard nodig. Harder nodig dan dat hebben we in de laatste 75 jaar hebben meegemaakt. En het is niet zo dat het voor de politiek als een donderslag bij heldere hemel komt. De nationale veiligheidsdiensten waarschuwden in 2016 al dat Nederland te slecht was voorbereid op een eventuele uitbraak van een wereldwijd virus.  

En daarom is de huidige crisis misschien ook wel een wake up call. Want tuurlijk zo af en toe moet je bezuinigen maar daarbij hoort het kopje ‘zorg’ toch echt beneden aan het lijstje te staan. En als er weer geld beschikbaar is horen ze bovenaan het lijstje te staan. 

Als we straks eenmaal uit deze ellende zijn staat ons nog een probleem te wachten. De kans op een economische recessie is groot. De huidige situatie is ongelooflijk schadelijk voor de economie. Maar ik heb alvast 1 verzoek voor het beleid in de economisch slechte tijd die ons hoogstwaarschijnlijk te wachten staat, en dat is; spaar de zorg zoveel mogelijk. Ik heb mijn jeugd lang gezien hoe belangrijk het is om goede doktoren en al het andere zorgpersoneel achter je te hebben staan en daarom zorg alsjeblieft voor de zorg.

Datum 28 maart 2020 Hielke Bosch

Kleine Column: Een beperking in (Corona)crisistijd

F: Ella Mlynarczyk

COLUMN: Hielke Bosch schrijft wekelijks een column over zijn beperking Achondroplasie (groeistoornis) en alles daaromheen. Deze column is wekelijks te horen bij het radioprogramma 1 op zaterdag en hier te lezen:

Ik krijg de laatste tijd nog wel is de vraag of ik nou ook in de risicogroep van het coronavirus val. En het antwoord is eigenlijk ja en nee. Ja want over het algemeen genomen hebben mensen met Achondroplasie een slechtere weerstand dan anderen. Maar gelukkig gaat deze beker aan mij voorbij want gek genoeg heb ik hier helemaal geen last van. Helaas zijn er veel andere mensen met een beperking die wel binnen die risicogroep vallen en nu noodgedwongen thuiszitten in quarantaine.

En die groep wilde ik toch even uitlichten in deze Coronacrisis tijd. Want het is van het allergrootste belang dat we deze groep mensen niet vergeten. Naast het feit dat kans op besmetting voor hun een groot probleem is, is ook de sociale isolatie een pijnpunt. Het is voor deze doelgroep normaal al moeilijk om in het dagelijks leven mee te draaien en dat is nu nog is tien keer erger geworden. Er is geen arm meer om hun heen, geen gezellig praatje of leuke activiteiten. Het is voor ons een risico om naar buiten te gaan maar het is voor deze risicogroep levensgevaarlijk. Denk hierbij bijvoorbeeld aan mensen met een spierziekte, dwarslaesie of mijn eigen beperking Achondroplasie dus. Deze mensen hebben bijvoorbeeld een verhoogd risico op luchtweginfecties van virale oorsprong, bijvoorbeeld bij zo’n virus als het coronavirus.

Daarnaast is er ook nog het probleem dat er ook meervoudig gehandicapte kinderen zijn die tot 6 april (en waarschijnlijk nog wel langer) helemaal geen bezoek mogen ontvangen omdat ze in een instelling wonen. Al die tijd zonder familie en vrienden is vooral op die jonge leeftijd een gigantische klap in je gezicht. Vaak kunnen ze hun ouders een tijd lang niet zien.

Daarom is het nu van het allergrootste belang dat we deze mensen niet vergeten. Dus daarom ook de oproep van mijn kant; mocht je iemand kennen die in deze situatie thuiszit stuur even een appje, pleeg even een belletje of doe even een boodschapje. In deze tijden vooral, kleine moeite groot gebaar. En dat geldt natuurlijk ook voor alle andere risicogroepen.

Datum 21 maart 2020 Hielke Bosch

Kleine Column: ‘Pest aan Pesten’

COLUMN: Hielke Bosch schrijft wekelijks een column over zijn beperking Achondroplasie (groeistoornis). Deze column is wekelijks te horen bij het radioprogramma 1 op zaterdag en hier te lezen:

Een groot deel van mijn dag zit ik toch wel op de sociale media kanalen, dus mij schok je bijna niet meer met wat daar op gekalkt staat. Maar deze week; een bericht waar m’n haren recht van overeind gingen staan. Je kunt het bijna niet gemist hebben; de 9-jarige Quaden uit Australië, die net als mij met dwerggroei kampt, wordt door zijn radeloze moeder gefilmd als hij huilend verteld dat hij dood wil doordat hij zoveel gepest wordt. 

Ik heb het filmpje gekeken, het duurde bijna 7 minuten en ik heb ‘m 3 keer op pauze moeten zetten. Soms kunnen zelfs mij dit soort gevallen te heftig worden. Natuurlijk doet het mij persoonlijk iets omdat deze jongen een lotgenoot van mij is maar het maakt me vooral woest. De vraag rijst op dit moment hoe het zover kan komen in deze tijd. Dat een school dit allereerst al zo ver laat komen. De moeder verteld ook in het filmpje dat ze de directeur vaak genoeg gebeld heeft over de pesterijen maar het helpt geen fluit. Dit is geen teken aan de wand meer dit is een noodkreet. Laten we Quaden als symbool zien voor iedereen die gepest wordt door hoe hij/zij eruit ziet. Maar naast dat pesten ook voor iedereen die dagelijks wordt nagekeken, gestaard, gewezen etc. De moeder van Quaden maakte namelijk in het filmpje ook nog een heel goed statement ze zei namelijk: “We gaan zo naar een winkelcentrum en het liefste zou ik een camera op mijn zoon willen plaatsen om te laten zien hoe vaak hij nagestaard wordt”. 

Nu wordt trouwens op de sociale media weer gespeculeerd dat het filmpje nep zou zijn, nu vind ik dat complete onzin en mensen moeten is ophouden met dat idiote speculeren op sociale media en dingen doen als nepaccounts aanmaken want deze jongen is nu wel genoeg gepest. Maar ook al was het niet echt, het heeft bewustwording gecreëerd en dat is het belangrijkste.

En hoewel ik er niet echt meer op let hoe vaak ik wordt nagekeken heb ik dat gisteren wel even gedaan en heb maar even geteld; 32 kinderen en 15 volwassenen die mij nakeken, wezen of een variatie hierop. Die 15 volwassenen zijn zo triest die laat ik even voor wat ze zijn maar ik denk dat de oplossing voor die 32 kinderen is dat het kinderen op de basisschool eindelijk is geleerd wordt dat er mensen zijn met een handicap of een ziekte. Zo kun je meteen de pesterijen de kop in drukken. Kinderen leren ook wat Cosinus Sinus en Tangens zijn bij wiskunde dus waarom niet dat er ook mensen in de wereld zijn die anders eruit zien. Ik denk dat ze aan dat tweede veel meer hebben.

Voorlichten is hier het toverwoord; de leerlingen, de docenten, ouders en ga zo maar door. Met liefde licht ik mensen voor om zo meer bewustwording voor mensen met een beperking te creëren 

Hopelijk helpt dat tegen al die pesterijen want dat is het belangrijkste dat dat nu stopt. Ik weet ook wel dat je het nooit 100% weg krijgt, maar het is wel een wake-up call, voor scholen, ouders en voor die rot pestertjes zelf.

Datum 22 februari 2020 Hielke Bosch

Kleine Column: ‘Ode aan de ouders’

COLUMN – Hielke Bosch schrijft wekelijks een column over zijn beperking Achondroplasie (groeistoornis) en alles daar omheen. Deze column is wekelijks te horen bij het radioprogramma 1 op zaterdag en hier te lezen:

Het vervelende aan het hebben van een handicap is dat niet alleen de beperkte zelf er last van heeft. Ook de ouders worden in deze wereld geslingerd. Ik heb in mijn tijd op een school voor mensen met een beperking genoeg van deze ouders gezien. Ouders van ‘zorgenkindjes’. Die in hun leven met bijna niks anders meer bezig kunnen zijn. Bezig zijn met het heden maar ook met hoe de toekomst voor hun kind eruit gaat zien en ondertussen bezig met de muur van bureaucratische zorginstanties, tegenwerkende organisaties en administratieve rompslomp, een slopende rollercoaster maar toch blijven lachen. Dat is moeilijk maar misschien ook wel de kracht. 

Zelf was ik in het begin van mijn leven ook zo’n zorgenkindje, gelukkig zijn die tijden voorbij, maar mijn ouders zullen ook vast op die moeilijke momenten aan mijn toekomst hebben gedacht. Gelukkig is er nog die geweldige medische wetenschap die zo af en toe kleine wonderen kan verrichten.

In veel gevallen speelt er ook nog iets mee, er zijn vaak nog meer kinderen in het gezin en ook die moeten hun aandacht krijgen. Het verdelen van de aandacht is dan ook hogere wiskunde te noemen als je van ziekenhuis naar operatiekamer en van Fysio naar de uitslaapkamer moet gaan voor de zoveelste behandeling van je kind. En ondertussen rekening houden met werk en dus je andere kinderen. En maar blijven lachen…

Daarom nu ook even een Ode aan deze ouders, ik hoor mensen vaak klagen over hun werk en hoe zwaar het is. Maar geloof me dat valt bij het bovengenoemde in het niets. 

En als je denkt alles gehad te hebben krijg je altijd nog mensen met hun ‘advies’, die azijnzeikers die het altijd zoveel beter weten en je maar even vertellen hoe je je kinderen moet opvoeden en verzorgen. Iemand vroeg mij ooit waarom mijn ouders mij op een speciale school hadden gedaan. “Dat is toch helemaal niet nodig als ik je zo zie”. Aan die mensen heb ik maar 1 boodschap; houdt je klep en donderstraal op! Je weet niet hoe dat soms slopende leven voor zowel ouder als kind is. Het is een wereld waar maar 1 ding telt: je staande houden en doorgaan. Doorgaan met de strijd en ondertussen dus lachen.

Deze ouders weten het beste wat ze doen er zijn namelijk 2 dingen die je helpen en dat is je instinct en de onvoorwaardelijke liefde voor je kind. 

Datum 15 februari 2020 Hielke Bosch

‘Kleine Column’: Lichtpuntjes

COLUMN – Hielke Bosch schrijft wekelijks een column over zijn beperking Achondroplasie (groeistoornis) en alles daaromheen. Deze column is te horen bij het radioprogramma 1 op zaterdag en hier te lezen:

Opvallende lezers zullen het misschien opgevallen zijn dat mijn columns afgelopen jaar een beetje veranderd zijn. Waar ik begon met wat meer persoonlijke verhalen en dingen die me aan mijn eigen beperking ergerden ben ik meer gaan schrijven over het bredere spectrum van een beperking hebben en waar de maatschappij, overheid etc. in tekortschiet. Ik ben dit gaan doen omdat ik dat laatste eigenlijk belangrijker vindt dan alleen maar mijn eigen beperking. Want er zijn grotere problemen. Tussen 2 haakjes voor iedereen die de begin columns leuker vonden, geen zorgen ik zal af en toe nog wel even een persoonlijke ergernis aan het papier toevertrouwen.

Maar nu ter zake; ik las deze week bij onze collega’s van RTV Drenthe een artikel waar ik intens gelukkig van werd. In het dorpje Schoonoord waren een aantal leerlingen die op het spontane idee kwamen om is te ervaren hoe het is om in een rolstoel te zitten. In de sporthal van het dorp kregen kinderen van de scholen  CBS De Slagkrooie en OBS Burgemeester S.J. van Royenschool dan ook ‘rolstoelles’. ’s Morgens begonnen ze met een uitleg en vertelde Mathijs Sprakel uit Hoogeveen, die zelf in een rolstoel zit, hoe het is en dat mensen met een handicap zeker niet zielig zijn. Een heel belangrijk detail dat af en toe vergeten wordt naar mijn mening. ’s Middags mochten de kinderen zelf in een rolstoel plaatsnemen voor een speciale les.

Dit soort dingen vindt ik nou van die lichtpuntjes die mijn hart sneller laten kloppen. Deze kinderen verdienen dan ook een vette pluim en hebben maar even laten zien dat er ook jongeren zijn met inlevingsvermogen en een gezonde dosis aan nieuwsgierigheid. Ik zou zelf mensen graag les geven in hoe het is om klein te zijn, maar ik denk dat ik daarbij de praktijkles oversla want om iedereen nou op hun knieën te laten lopen is ook weer zoiets.

Ik ben blij dat er ook nog lichtpuntjes zijn om over te schrijven, maar iets minder leuk vind ik dat als je het AD openslaat wederom moet lezen dat er uit nog een rapport van de VN moet blijken dat mensen met een beperking het steeds slechter hebben in Nederland. We zijn op de goede weg maar lang nog niet bij de finish, helaas….

Datum 2 februari 2020 Hielke Bosch

Kleine Column: Kijktuig 2.0

COLUMN: Hielke Bosch schrijft wekelijks een column over zijn beperking Achondroplasie (groeistoornis) en alles wat daarbij hoort. Deze column is wekelijks te horen bij het radioprogramma 1 op zaterdag en hier te lezen:

Ik heb besloten om voor mijn eerste column van 2020 een oud verhaal af te stoffen. Namelijk de oplettende lezer zal gemerkt hebben dat deze titel al eerder voorbij is gekomen. Mijn allereerste column van begin 2019 noemde ik ook al Kijktuig. Het is nu, bijna een jaar later, tijd om te kijken hoe het ervoor staat. Oftewel: ‘Kijktuig 2.0’

Kijktuig is de naam die ik mensen geef die het niet kunnen laten om mij na te kijken. Misschien heb je het wel is gezien, er komt iemand voorbij die iets anders is dan de rest en mensen eromheen kunnen zich niet bedwingen om bijna kwijlend met open mond deze mensen na te staren. Of misschien heb je het zelf meegemaakt om zo aangekeken te worden. Het is in mijn mening dan ook één van de meest vervelende dingen aan een beperking hebben. En helaas is er het afgelopen jaar weinig veranderd, ook in 2019 konden mensen het niet laten om als een soort ‘Boyband fan’ mij na te staren en te wijzen.

En dan heb ik het nog niet eens over de kinderen. Ik snap dat zij nieuw zijn in deze wereld dus voor hen is het dan ook vreemd. Logisch, hoewel het misschien een idee zou zijn om het deze nieuwe generaties te leren dat er mensen zijn die er anders uitzien en wat een handicap nou eigenlijk is. Kinderen leren tegenwoordig alles op school van rekenen tot handenarbeid en van lezen tot seksuele voorlichting. Maar waarom is het zo gek om ze te leren dat er ook mensen in de wereld zijn die er anders uitzien, of zich anders gedragen door een beperking. Zo kunnen kinderen er mee leren omgaan en vinden ze het uiteindelijk normaal. Een tip aan ouders is dan ook; als een kind door de supermarkt schreeuwt: ‘mama/papa moet je nou eens kijken wat daar loopt!’ praat er dan met ze over en trek ze niet weg uit schaamte. De schaamte is begrijpelijk maar geloof me; ik ben er in ieder geval aan gewend. Een kind is nou eenmaal eerlijk en zegt wat hij of zij denkt. Ergens heb ik daar ook wel bewondering voor.

Maar nog even terug naar het kijktuig. Kap er nou is mee! Ik snap dat er mensen zijn die het misschien nog steeds vreemd vinden maar kom dan naar me toe en stel een vraag in plaats van als een halve holbewoner te staren. Ik vind het echt niet erg om een vraag te beantwoorden. In tegendeel, ik heb liever dat mensen vragen dan oordelen. Mijn beperking is nou eenmaal zeldzaam en ik leg het dan ook met groot plezier uit, om zo het kijktuig van de straat te krijgen.

 

Datum 4 januari 2020 Hielke Bosch


-advertenties-

NIJM Webdesign Stadskanaal