BORGER – De notaris uit Borger die werd berispt vanwege seksueel grensoverschrijdend gedrag op kantoor, heeft van de tuchtrechter in hoger beroep dezelfde straf gekregen. Dat blijkt uit een uitspraak van het gerechtshof in Amsterdam, meldt NRC.

De notariskamer, die de zaak in hoger beroep behandelt, heeft overwogen om hem te schorsen, maar omdat de man op zitting liet blijken zijn leven te beteren en vanwege de media-aandacht, blijft het bij een berisping.

De notaris raakte begin dit jaar in opspraak nadat hij door de Kamer voor het Notariaat (tuchtcommissie van de notariswereld) was berispt voor het op ‘ontoelaatbare wijze vermengen van zijn seksleven en het notarisambt’. Twee kantoorgenoten met wie hij in een maatschap zit beschuldigden hem van disfunctioneren en van grensoverschrijdende seksuele escapades op kantoor onder werktijd.

Op de bedrijfscomputer vonden ze een ‘sekscontract’ en meerdere seksueel getinte sinterklaasgedichten voor maîtresse(s). Ook meenden zij dat de notaris slordig met dossiers omgaat en zich binnen kantoor schuldig maakt aan machtsmisbruik.

De Kamer voor het Notariaat oordeelde in eerste aanleg dat de man met zijn seksuele escapades ‘de eer en het aanzien van het ambt’ ernstig had geschaad. Zijn disfunctioneren, daarentegen, bleek onvoldoende aangetoond. Hij werd berispt, een maatregel die niet wordt geregistreerd in het notarisregister. De twee kantoorgenoten gingen in hoger beroep.

Ongewenste intimiteit

Op 23 mei woonden de klaagsters met twee advocaten, vier personeelsleden en een oud-medewerkster de zitting bij van de notariskamer in het Paleis van Justitie in Amsterdam. Ze brachten ook nieuwe informatie in, onder meer van een oud-medewerkster. Die zegt dat de beklaagde notaris, haar voormalige baas, haar ongewenst had aangeraakt.

Een gebeurtenis, die door de notaris overigens “niet is ontkend”, betoogde de advocaat namens zijn cliënten. “Hij heeft daarbij bewust en actief datgene afgedekt wat hij met zijn medebestuurders en maten van het kantoor had moeten delen.”

Toen de notaris door de notariskamer werd bevraagd over wat zich met de medewerkster had afgespeeld, antwoordde hij stellig dat ‘dit niet had mogen gebeuren’. Hij zegde hardop toe lering te hebben getrokken uit de kwestie. “Ik heb, dat weet mijn advocaat ook nog niet, al een tijdje professionele hulp. Hier ga ik iedere week heen, samen met mijn echtgenote.”

Geen bijstand BFT en KNB

In het verweer pleitte de raadsman namens de beklaagde notaris dat nieuw aangeleverde stukken niet gebruikt mogen worden in deze beroepszaak. “Het zijn immers nieuwe klachten en verwijten. Kramer en cliënt krijgen hierin gelijk van de notariskamer. Het hof verklaart de in hoger beroep nieuw geformuleerde klachten niet-ontvankelijk.”

“Mijn cliënten zijn blij dat het hof in hoogste instantie heeft geoordeeld dat de notaris de eer en het aanzien van het ambt ernstig heeft geschaad en dat dit een maatregel van schorsing rechtvaardigt”, reageert de advocaat die de klaagsters bijstaat. Maar dat het bij een berisping blijft stelt ze zwaar teleur. “De enige toevlucht was de tuchtrechter. Te meer omdat het Bureau Financieel Toezicht en beroepsorganisatie KNB het lieten afweten toen de klaagsters probeerden deze instanties bij de zaak te betrekken.” Vooralsnog zien ze geen nieuwe mogelijkheden verder te gaan met de zaak.

EXLOO – Liefhebbers van braderieën en vlomarkten kwamen vandaag naar de markt in Exloo. Bezoekers slenterden en snuffelden langs talloze kraampjes, op zoek naar oude en nieuwe schatten.

Op de brink en rondom het nieuwe Hallenhoes waren diverse kramen te vinden. Onder andere met typisch Drentse producten.

ODOORN – Honderdduizenden pannenkoeken zijn door de handen gegaan van Jan Kooijman en zijn zoon Jan Jaap. Dertig jaar hielden ze pannenkoekboerderij De Snoepert in Odoorn draaiende, maar daar komt een einde aan. Het familiebedrijf zet er een punt achter.

Jan Jaap en zijn zus hebben geen ambitie om het bedrijf van hun vader voort te zetten en gaan wat anders doen. De Snoepert wordt omgebouwd tot woonhuis.

Jan Jaap zag de mogelijkheid om de boerderij aan de Dilweg over te kopen. Na veel overleg met de gemeente is zijn plan goedgekeurd en de handtekening bij de notaris is ook al gezet. De deuren van De Snoepert zijn al een tijdje gesloten. Ondertussen wordt het pannenkoekendomein omgetoverd tot woonboerderij. “Het doel is om de woning weer de uitstraling van honderd jaar geleden te geven”, zegt Jan Jaap.

Een lach en een traan

Sinds december is er geen pannenkoek meer verkocht in de boerderij en nu de handtekeningen zijn gezet is het doek voor De Snoepert definitief gevallen. Het knusse restaurant waarin de tafels altijd waren gedekt met rood-wit geblokte tafelkleden en de potten stroop op tafel stonden, is nu helemaal kaal.

Een van de weinige dingen die nog op een verdwaalde tafel liggen zijn wat foto’s, oude krantenartikelen en wekpotten, die sinds 1995 gevuld zijn met een mengsel van pruimen en kruidnagel.

(Artikel gaat verder onder de foto)

“Dat was het dan”, zegt Jan. “Een dag met een lach en een traan, maar allebei van blijdschap hoor”, zegt Jan Jaap er achteraan. Beide heren vinden het goed zo. “Er zijn mooie herinneringen gemaakt, maar nu is het tijd voor de volgende stap.”

Kop inlijsten

Een van de laatste stappen is het weghalen van het reclamebord op de gevel, wat een forse man met een bord pannenkoeken verbeeld. Al sinds de opening van het restaurant hangt het reclamebord op die plek. “We willen de kop houden en gaan inlijsten”, lacht Jan Jaap.

(Tekst gaat verder onder de video)

Zijn vader Jan kijkt toe. Tranen in zijn ogen krijgt hij er niet van, maar toch is het voor hem even slikken. “Ik ben vooral blij dat mijn zoon het gekocht heeft. Dat betekent dat wij hier niet weg hoeven, dat is fijn.” Of Jan het gaat missen, durft hij nog niet te zeggen. “Misschien! Ik moet er wel voor oppassen dat ik niet te pas en te onpas de deur bij Jan Jaap plat loop. Het is nu natuurlijk zijn woning, niet meer ons bedrijf.”

De pannenkoekboerderij is een bekende plek in Odoorn. Voordat Jan en zijn vrouw het pand kochten, stond het dik 20 jaar bekend onder de naam Hillechiens Hoeve. Het duo zette het bedrijf voort onder een nieuwe naam. “Het grappige is dat ik van huis uit helemaal geen kok ben. Ik had voor we dit kochten nog geen aardappel geschild of gekookt”, lacht Jan.

“De eigenaar van Hillechiens Hoeve was een meester in het uitvinden van activiteiten”, vertelt Jan. Jarenlang organiseerde hij onder andere de wandelvierdaagse en het SIVO-festival. “Wij hebben het een lange periode overgenomen, de straat stond dan vol met kraampjes. Heel gezellig, maar het is allemaal extra werk.” Toch vindt Jan het jammer dat die activiteiten allemaal uit het dorp zijn verdwenen.

Uitgegeten

Jan Jaap kan na 30 jaar geen pannenkoek meer zien. “Ik eet ze eigenlijk nooit. Toen we nog open waren wel, maar sinds we dicht zijn heb ik nooit meer een pannenkoek gehad en dat zal er niet snel meer van komen”, zegt hij.

Al komt zijn vader maar al te graag langs om een echte Snoepert-pannenkoek voor hem te bakken. “Als hij me nodig heeft, dan roept hij maar.”

BORGER – De voedselkast in Borger wordt al weken geteisterd door voedselkastplunderaars. Voor Anita Kuipers, initiatiefnemer en eigenaar van de voedselkast in Borger, is de maat vol. ‘Er mag geen misbruik worden gemaakt van deze kast.’

Sinds 2022 deelt Kuipers vanuit haar huis levensmiddelen en verzorgingsproducten uit aan mensen die moeite hebben hun wekelijkse boodschappen te betalen. Ongeacht iemands situatie of verhaal, als de nood hoog is, kunnen mensen uit de omgeving bij haar terecht. Haar oprit is speciaal ingericht voor de voedselkast, zodat mensen zich zelfstandig kunnen bedienen. ‘Iedereen die hier komt heeft een eigen verhaal. Ik weet uit eigen ervaring hoe het is om van de voedselbank te moeten leven, dus ik help waar ik kan.’

Toenemende drukte

Normaalgesproken telt Kuipers zo’n twintig vaste gebruikers bij haar voedselkast. De meeste bezoekers kent ze van gezicht of bij naam. Maar sinds het begin van de zomer neemt de drukte bij de voedselkast alsmaar toe, en dat terwijl ze de zomerperiode tot nu toe ervaarde als een rustige periode. ‘De laatste twee maanden zie ik hier wel dertig tot veertig mensen in de week voorbij komen.’ En ze is niet de enige. ‘Ik hoor van verschillende voedselkasten uit de omgeving dat het enorm druk is op het moment.’ Maar de drukte is niet hetgeen waar Kuipers wakker van ligt, het zijn de plunderingen van de kast en haar vriezer die haar zorgen baren. 

Regels overtreden

Het plunderen van de voedselkast kwam tot nu toe slechts een paar keer per jaar voor. Via haar bewakingscamera’s had ze de regelbrekers gelijk in beeld en kwam ze zelf in actie. ‘Ik plaatste de beelden op de Facebookpagina van de voedselkast zodat mensen zich konden melden. Meestal meldden deze mensen zich vanzelf. Daarna gingen we samen het gesprek aan, men beloofde zich voortaan aan de regels te houden en daarna was het snel voorbij.’ Maar de afgelopen weken ging het regelmatig mis. ‘Er kwamen tijdens mijn vakantie bijna iedere dag mensen langs die een behoorlijke lading producten meenamen, ook mensen die ik niet herkende.’ 

Op de kast zelf hangt een lijst met huisregels waarop staat dat gebruikers twee keer per week langs kunnen komen en per bezoek maximaal vijf artikelen mee mogen nemen. Tijdens de plunderingen namen mensen veel meer mee dan dat. Kuipers geeft het voorbeeld van een man die in één keer haar hele soep voorraad meenam en een stel dat in hoog tempo de kast bestormt. ‘Ze pakten allebei de armen vol, renden terug naar de auto en weg waren ze.’ 

Graaien in de vriezer

De leegrovingen bereikten een hoogtepunt toen twee gebruikers van de voedselkast begonnen te rommelen met de vriezer van Kuipers. ‘De voedselkast is vrijwel altijd open maar voor de vriezer die hier staat geldt dat niet. Iedere vrijdagochtend heb ik een uitgifte moment voor de vriezer. Dan delen we brood, vlees en andere bevroren producten uit. Daarna gaat het slot erop.’ De gebruikers in kwestie, een man en een kind, begonnen aan het slot te friemelen die om de vriezer zit. ‘Als het slot op de vriezer zit, maar je trekt de deksel open, dan is er alsnog een kleine opening van een aantal centimeter’, legt Kuipers uit. Op de beelden van de bewakingscamera zag ze dat het kind door deze opening toch een aantal producten uit de vriezer wist te vissen. ‘Een heel brood haal je op deze manier niet uit de vriezer maar kleine producten zoals gevulde koeken en rookworsten werden wel meegenomen.’ 

Gevolgen

Hoewel het aantal gebruikers dat de regels overtreedt op dit moment relatief klein is, zijn de gevolgen merkbaar. ‘Voor de 80% van de klanten die zich wel netjes aan de regels houden wordt het aanbod ineens een stuk kleiner. De andere 20% verpest het op deze manier voor de meerderheid.’ Bovendien vreest Kuipers dat het aantal donaties zal teruglopen wanneer de plunderingen door blijven gaan. ‘Als het uiteindelijk toch ‘gejat’ wordt, dan zijn mensen toch minder snel bereid om producten of geld te doneren.’ 

De druppel

Voor Kuipers was het incident met de vriezer de druppel die de emmer deed overlopen. ‘Ik wist niet meer zo goed of ik op deze manier wel door wilde gaan’, vertelt ze ontroerd. Ze besloot daarom om de kast leeg te halen en tijdelijk te stoppen met de uitgifte. ‘Enerzijds denk ik: de mensen die dit doen hebben meer hulp nodig, anders doe je zulke dingen niet. Maar anderzijds denk ik ook: denk aan je medemens, je bent hier niet alleen.’

Ze benadrukt dan ook dat er altijd mogelijkheden zijn om geholpen te worden en dat het plunderen van een gemeenschappelijke dienst niet de oplossing hoeft te zijn. ‘Als je echt iets nodig hebt, dan kun je mij altijd een berichtje sturen, dan lossen we het op. Ook bij een nood aanvraag vanuit de sociale teams in Borger kunnen we zo zorgen voor een complete boodschappentas. Maar het kan niet zo zijn dat er misbruik wordt gemaakt van de kast.’ 

Een nieuwe aanpak 

Kuipers nam een paar weken de tijd om na te denken over de toekomst van de voedselkast en ging daarvoor in gesprek met de plaatselijke wijkagent. Samen maakten ze nieuwe afspraken over hoe Kuipers met de ‘rovers’ moet omgaan. Met deze nieuwe aanpak op zak besloot Kuipers de voedselbank nog niet op te geven. Komend weekend zal ze zoals vanouds weer open zijn voor de mensen in haar regio.

Voortaan stuurt Kuipers bij overtreding van de huisregels de camerabeelden door naar de politie, in de hoop dat zij er iets mee kunnen. “Ik hoop uiteindelijk dat deze mensen getraceerd worden zodat er een gesprek met ze kan worden aangegaan,” zegt Kuipers.

Inmiddels is de boodschap van Kuipers in elk geval duidelijk. Op haar oprit springen de nieuwe huisregels gelijk in het oog. Op haar garagedeur, pal naast de voedselkast, staat in grote zwarte letters: ‘Huisregels!’ Onder de titel volgen de nieuwe regels die het tij moeten keren.

VALTHERMOND – Twee jaar geleden maakte Wim Reckers uit Valthermond de reis van zijn leven. Drie maanden lang fietste hij dwars door een van de grootste landen ter wereld: de Verenigde Staten. Over zijn bijzondere ervaringen schreef hij het boek ‘Niemandsland’ dat binnenkort verschijnt. 

In drie maanden tijd een afstand afleggen van 6300 kilometer. En dat in je eentje, op de fiets. Voor de een klinkt het als een regelrechte nachtmerrie, de ander kan niet wachten om aan een dergelijk avontuur te beginnen. Reckers verging het net zo. Met de fietsreis ging een langgekoesterde wens in vervulling. ‘Ik had al heel lang een fascinatie voor Amerika’, vertelt Renkers in het RTV1 programma 1 Op Vrijdag. ‘Het is het meest bekende en tegelijkertijd het meest onbekende land dat er is. Aan de ene kant praten we er heel veel over, maar aan de andere kant is het een ongelofelijk ondoorgrondelijke samenleving. Je kijkt er echt je ogen uit.’ 

(Tekst gaat verder onder video)

Ontdekkingstocht

Reckers’ voorliefde voor Amerika ontstond tijdens een van zijn vorige reizen naar het land. Voor zijn werk als hoofdredacteur van de straatkrant ‘De Riepe’ vloog Reckers destijds naar de daklozenopvang in New York. Daar trof hij, geheel tegen zijn verwachting in, een goed verzorgde man aan. De Amerikaan had een keurig geschoren gezicht en droeg een net pak. Niets aan zijn voorkomen verraadde dat hij op dat moment dakloos was. ‘Toen hij vertelde dat hij van het ene op het andere moment zijn huurwoning was kwijtgeraakt, stond ik met open mond te kijken’, vertelt Reckers. ‘Op dat moment vraag je je alleen maar af hoe zoiets mogelijk is.’ 

Reckers was vastberaden om meer te leren over het land dat hem zo fascineerde. Er was maar één manier om daarachter te komen. ‘Ik zou langzaam door het land moeten reizen’, vertelt Reckers. De fiets was voor hem de meest logische keuze. ‘Op de fiets merk je dat mensen je gemakkelijk benaderen. Daarnaast ben je, omdat je alleen bent, ook genoodzaakt om contact te zoeken met anderen. Ook ging lopen me gewoon net iets te langzaam’, geeft hij lachend toe. 

‘Je kon een omelet op mijn hoofd bakken’ 

Een ontdekkingstocht werd het zeker. Naast de onvermijdelijke cultuurshock werd Reckers regelmatig geconfronteerd met de alles overheersende autocultuur in Amerika die weinig ruimte overlaat voor de fietser. ‘Auto’s zijn niet gewend aan fietsers daar’, legt hij uit. Zo werd hij een aantal keer bijna van zijn sokken gereden. ‘Iedereen heeft haast en ze zijn liever gisteren nog op hun bestemming dan vandaag. Ik leerde al snel dat ik op tijd moest stoppen voordat ik door auto’s werd afgesneden.’ Ook het weer speelde een grote rol in Reckers avonturen. Zo kwam hij in aanraking met een hittegolf waarbij het kwik langer dan een week boven de 40 graden steeg. ‘Je kon een omelet op mijn hoofd bakken.’ 

Verhalenvertellers

Reckers ontmoette tijdens zijn reis talloze Amerikanen die graag het gesprek met hem aangingen. ‘Meestal begon zo’n gesprek met een praatje over het weer of over mijn fiets, maar na een paar minuten bespraken we al serieuze politieke onderwerpen, zoals Trump of abortus. Uiteindelijk stortten mensen hun hele hart bij me uit.’ Het stereotype van de oppervlakkige Amerikaan schiet in Reckers beleving dan ook vreselijk te kort. ‘Ik heb heel veel mensen ontmoet die bij wijze van spreken hun pincode aan me zouden toevertrouwen.’ 

Fly over country

Tijdens zijn reis fietste de Valthermonder van de oostkust naar de westkust en doorkruiste hij de zogenaamde ‘Fly Over Country’. Gebieden waar je letterlijk overheen vliegt als je tussen de twee meest bevolkte kustgebieden in het oosten en het westen van het land reist. Volgens Reckers wordt er door de bewoners uit deze kustgebieden op een ietwat neerbuigende manier naar het binnenland gekeken. ‘Er werd mij verteld dat er in dat ‘tussengebied’ niks te halen viel en dat je er maar overheen moet vliegen. Complete onzin volgens Reckers. ‘De mensen die daar wonen hebben ook een eigen verhaal en blijkbaar wilden ze dat verhaal heel graag aan mij kwijt.’ zegt hij met een lach. ‘Het maakt niet uit of ik in een kroeg stond of bij een supermarkt, mensen kwamen zo op me af.’ 

Niemandsland

Met meer dan 6300 km in de benen en ontelbaar veel aangrijpende herinneringen op zak had Reckers aan het einde van zijn reis meer dan genoeg materiaal om een boek mee te vullen. En dat is precies wat er gebeurde. ‘Toen ik in 2022 vertrok was ik helemaal niet van plan om iets te gaan schrijven, maar na het voeren van zoveel bijzondere gesprekken dacht ik: hier moet ik iets mee gaan doen, dit moet ik gaan noteren.’ 

De verhalen die Reckers tijdens zijn reis ontdekte, inspireerden hem tot het schrijven van zijn boek ‘Niemandsland’, een verwijzing naar de wildernis en de totale leegte die hij in het midden van Amerika ontdekte. ‘Voor Nederlandse begrippen is die leegte ondenkbaar. Ik betrapte mezelf er soms op dat ik naar beneden keek en dacht: ik kom helemaal niet vooruit. Het landschap om me heen bleef maar hetzelfde. Het was net alsof ik niet vooruit kwam.’ 

Wanneer ‘Niemandsland’ uit wordt gebracht is nog even afwachten. Geïnteresseerden kunnen contact met Reckers opnemen om zich op de wachtlijst te laten plaatsen. 

VALTHERMOND – De nieuwe buurtkamer in MFA ‘t Brughuus in Valthermond werd woensdagochtend officieel geopend. Valthermond treedt met de komst van de nieuwe buurtkamer in de voetsporen van Nieuw-Buinen, waar vorig jaar de eerste buurtkamer van Borger-Odoorn haar deuren opende.

De kernwaarden van de buurtkamer zijn simpel: laagdrempelig, betrokken en oplossingsgericht. Met de komst van de nieuwe buurtkamer hoopt de gemeente Borger-Odoorn een locatie aan te bieden waar inwoners uit Valthermond en omstreken kunnen binnenlopen met vragen over wonen, welzijn, zorg en meer. 

De buurtkamer biedt op deze manier een luisterend oor aan iedereen die het nodig heeft en helpt bij de meest uiteenlopende onderwerpen. Denk bijvoorbeeld aan het oplossen van een burenruzie, vragen beantwoorden over de afvalscheiding of hulp bieden bij het invullen van formulieren – in de buurtkamer lossen medewerkers en bewoners het samen op. 

Samen sterk 

Het initiatief van de buurtkamer is het resultaat van de nauwe samenwerking tussen Stichting Sociale Teams Borger-Odoorn, Woonservice, Lefier, welzijnsorganisatie Andes en de gemeente Borger-Odoorn. Tijdens de opening zet Janny Blom, coördinator van de buurtkamer, de samenwerkende organisaties in het zonnetje. Verschillende medewerkers delen de eerste ervaringen die ze hebben opgedaan in de buurtkamer. Ze zijn het erover eens dat de buurtkamer een meerwaarde is voor Valthermond. ‘Het is belangrijk dat mensen ons nu weten te vinden.’ zegt een van de medewerkers. Een ander vult aan: ‘Als buurtkamer kunnen we de oren en ogen van een gebied zijn en dat is echt een meerwaarde voor iedereen. Door te weten wat er speelt kunnen we veel gerichter helpen.’ 

Wethouder Ankie van Tongeren sluit zich hierbij aan en benadrukt de kracht van de partijen die in de buurtkamer aan het werk zijn. ‘Een locatie is slechts een middel. Het gaat uiteindelijk om de gezichten die de bewoners hier aantreffen. Het team dat hier nu staat maakt, samen met de bewoners, de buurtkamer tot wat het is.’

(De tekst gaat verder onder de afbeelding)

Nieuw-Buinen 2.0?

Of de nieuwe buurtkamer in Valthermond een even groot succes gaat worden als de buurtkamer in Nieuw-Buinen moet nog blijken. Volgens Van Tongeren doet dat er ook niet echt toe. ‘Op dit moment is de aanloop nog niet heel groot. Maar dat is niet erg. Het gaat wat mij betreft om de kwaliteit van de hulp en de gesprekken die we hier aanbieden. We willen onze inwoners op een laagdrempelige manier verder helpen zodat we uiteindelijk samen de gemeente een stukje mooier kunnen maken.’