Column: Gesprek op niveau

COLUMN – Hielke Bosch schrijft in zijn column over zijn groeistoornis Achondroplasie, de voor en- nadelen en alles eromheen:

Goed, na een lange tijd van afwezigheid werd het tijd om weer eens een column te schrijven over de wondere wereld van het lage leven in de lage landen. En laten we dan maar van wal steken met een van de grootste ergernissen van kleine mensen. Ik hoor jullie nu denken; aahhh hoge brievenbussen en pinautomaten, of het bijna omver worden gelopen. Nee, er is 1 ding wat nog erger is dan al deze nadelen bij elkaar; namelijk mensen die door hun hurken gaan als ze met je praten. Een rare gewoonte waardoor je eens te meer 2 meter 24 wil zijn.

En het is vast heel aardig bedoeld hoor en met de beste bedoelingen maar 1 tip aan mensen die zich deze gewoonte hebben aangeleerd; NIET DOEN! Ik snap dat je het doet bij kinderen als je ze bijvoorbeeld streng wil toespreken of troosten maar laat het bij iemand die reeds een volwassen leeftijd heeft bereikt lekker achterwege. Het is namelijk ultra gênant als je midden in een volle kroeg staat en degene naast je gaat door z’n hurken om te vragen wat jij wil drinken. Je krijgt de neiging om een glas ranja te vragen, met een rietje uiteraard. Want doordat iemand in die rare houding naar je toe beweegt voel je je meteen 16 jaar jonger. Je voelt automatisch ook alle ogen op je gericht zijn omdat het klein zijn ineens wel heel dichtbij komt (letterlijk).

En nogmaals mensen bedoelen het vast heel aardig enzo maar ik ben alleen klein, verder niets. Niet doof, niet slechtziend of kinds. En denk je ook niet dat ik het na 20 jaar wel gewend ben om naar boven te kijken? Vergeet niet het heeft enkele voordelen dat de meeste hoofden automatisch 40 centimeter bij me vandaan zijn. We hebben allemaal wel een collega met slechte adem die dan dichtbij je staat te praten waardoor je automatisch de mondkapjesregel gaat adoreren. In dat geval is het hartstikke handig dat die adem over je heen zweeft. Of je komt net die kennis tegen die je liever even niet spreekt, super handig in dat geval dat ze gewoon over je heen kijken in de menigte.

Dus aan iedereen die nu denkt; “shit ik doe dat ook”, maak je niet druk je bent de enige niet. Maar volgende keer dat je me tegenkomt blijf lekker op je eigen hoogte. Is makkelijker, beter voor je rug en het ziet er niet uit alsof je midden in een mensenmenigte een grote boodschap zit te doen.

En wil je me ‘op niveau’ spreken, pak een stoel. Dan doe ik dat ook (anders pak ik wel een krukje, heb er genoeg).

Column: ‘Zomerkijktuig’

COLUMN – Hielke Bosch schrijft wekelijks een column vanuit het perspectief van zijn beperking Achondroplasie (groeistoornis). Hij schrijft niet alleen over zijn eigen beperking maar ook alles daaromheen:

Het is een zomerse dag, 37 graden in de schaduw en ik paradeer als een soort tegenhanger van een Baywatch acteur over het strand van Stadskanaal. Ik ben namelijk door een paar vrienden richting het strand gesleurd want het schijnt daar leuk te zijn. Dus dan hijs je jezelf in de speciale zomeroutfit: korte broek (die ik NOOIT draag), dun hemd, pet op je hoofd en gaan met die banaan.

Eenmaal op het strand weet ik meteen weer waarom ik nooit een korte broek draag; de meeste mannenbenen zijn al niet zo florissant om te zien maar bij mij zijn het een soort korte kromme melkflessen met een paar strepen erover. En laat ik het zo zeggen dat het de andere strandgasten ook wel opvalt. Want hoe minder gekleed je bent hoe meer kijktuig je aantrekt.

Dus daar loop je dan door het mulle zand, uitkijken dat je niet plat op je snufferd gaat en omdat je een zonnebril draagt denken bepaalde mensen dat je niet ziet dat ze je als een soort konijn in de koplampen van een vrachtwagen aan lopen te staren. Sommige van deze stijlvolle nakijkers hebben de mond hierbij zover open staan dat ze met gemak hun eigen caravan erin kwijt kunnen. Dat verklaart wel waarom ik als kind het altijd zo vond tochten op het strand.

Nu doet me dit niet zo veel meer, na 20 jaar ervaring met deze starende aso’s kun je wel wat hebben. Maar het blijft leuk om ze soms een beetje voor paal te zetten. Zo heb ik tegenwoordig een shirt met de tekst ‘kijken kost geld’. Werkt goed alleen helaas betalen ze gek genoeg nog steeds niet, mocht dit op een dag wel gebeuren dan weet ik 1 ding zeker; hoef ik nooit meer een dag te werken.

Maar wat het beste helpt tegen het worden aangestaard is dus de humor ervan blijven inzien. Zo sloot ik laatst met een paar vrienden een weddenschap af hoe vaak ik in 5 minuten aangestaard zou worden. Ik zei: “makkelijk 10 keer”, enkele van mijn vrienden vonden het goed en dachten dat het wel mee zou vallen. Ik zal jullie niet vertellen hoeveel mensen daadwerkelijk keken in die 5 minuten maar laat ik zeggen dat de komende maand de drankjes bij het uitgaan niet op mijn rekening zullen komen.

De mensen om mij heen hebben dan ook vaker last van het kijktuig dan ikzelf. Hoewel ik het niet goedpraat is het zo langzamerhand gewenning geworden en is humor het verlichtende woord. Verdwijnen zal het nooit maar mensen wakker schudden met een ludiek shirt, een column of door vriendelijk terug te lachen is het minste wat je kunt doen. Dat is ook mijn tip aan anderen die hier last van hebben. Gewoon terugkijken of vriendelijk vragen of ze je bril willen lenen helpt als een trein.

Je moet het ook niet zwaarder maken dan het is, schiet niemand iets mee op. Laatst vroeg iemand toen we op het strand liepen of ik er niet knettergek van werd. Mijn antwoord was simpel: Soms kunnen we een vlieg beter een vlieg laten en er geen olifant van maken, die zijn namelijk veel moeilijker te vangen.

Trouwens ik moet toegeven dat ik een beetje schrok toen ik mezelf laatst op tv zag lopen. In mijn hoofd loop ik gewoon, maar toen ik mezelf echt zag lopen met die brede heupen kreeg ik toch het plan om speciaal voor het kijktuig ‘pas op zwenkt uit’ onderop mijn rug te laten tatoeëren.

Column: Van Applaudisseren Tot Wegrennen

Goed, na een paar weken vakantie begonnen mijn vingers weer te jeuken en werd het tijd om maar weer eens in de pen te klimmen voor een nieuwe column. Waarom nu al? Omdat ik met stijgende verbazing en open mond deze week naar de televisie heb zitten kijken. Niet omdat de zoveelste realityster op een platte zender zichzelf voor paal zette of dat ik naar de zoveelste herhaling op RTL4 heb zitten kijken maar omdat ik net als velen van ons een grote groep politici heb zien snelwandelen. En niet zomaar snelwandelen tijdens een bergvakantie in Duitsland, maar met een stevige pas de Tweede Kamer uit. Waarom? Er zou een hoofdelijke stemming komen over het wel of niet verhogen van de salarissen van het zorgpersoneel.

Voor de heren en dames van de coalitiepartijen kwam dit niet helemaal lekker uit en in plaats van de discussie aan te gaan over de stemming liepen ze in een stevige mars de zaal uit. Op weg naar de verwarmde lease-auto’s die in de Haagse parkeergarage op ze stonden te wachten.

De overweldigende massasprint door onze ‘volksvertegenwoordigers’ was een abrupt einde aan de eindeloos durende symboolpolitiek die ons land maandenlang lastig viel. Bij iedere gelegenheid die ze aan konden grijpen zag je wel een politicus die een lofzang over de zorghelden afstak. Of je zag een coalitiegenoot applaudisserend op Facebook verschijnen. Want oh oh oh wat hadden ze toch een respect voor het hardwerkende zorgpersoneel. Maar nu het tijd is om concreet te worden en de spreekwoordelijke poeplap te trekken weten ze niet hoe snel ze Den Haag moeten ontvluchten. De grote pluim is veranderd in een nog grotere middelvinger voor de zorg en haar personeel. Want de steun aan de hardwerkende mensen in de zorg houdt op bij het geld. Zolang er maar stemmen gewonnen kunnen worden met schijnheilige lofzangen dan is het prima, maar geld in deze toch al zo moeilijke economische positie betalen, ja dat is voor de dames en heren in de blauwe stoeltjes toch echt teveel gevraagd.

De lofzangen op sociale media hebben ook plaats gemaakt voor excuses. En dan bedoel ik geen sorry maar excuusjes waarom ze de zaal hebben verlaten. De ouderwetse kinderachtige steken richting collega kamerleden zijn weer aan de orde van de dag. Het doet denken aan een virtueel speelplein op een speciaal online speelkwartier.

Het applaus is overigens ook wel mooi hoor maar daar kopen ze in de zorg letterlijk niks voor. Jarenlang is de zorgsector als een klein weerloos scheepje leeggeplunderd door het grote oorlogsschip dat ‘de politiek’ heette. Er vielen ontslagen, ziekenhuizen gingen failliet of werden uitgekleed (zoals regionaal hier te merken is). Daar plukken we in deze corona oorlogstijd de citroenzure vruchten van. En dan is het zelfs nu voor sommigen nog steeds te moeilijk om een beetje van dat geld terug te geven en de mensen, die nu nagelbijtend zitten te hopen dat de tweede golf wegblijft, een welverdiende bonus te geven. Sommige mensen (zoals ikzelf) hebben hun leven te danken doordat ze in de zorg zo’n geweldig werk doen. Nu gebeurd het op een mega grote schaal, nu heeft ineens iedereen ermee te maken. Ik moet alleen maar denken aan de zuster die aan een oude mevrouw in een verpleegtehuis moet vertellen dat ook vandaag haar kleinkinderen niet kunnen komen of ik denk terug aan de mensen die vroeger zo goed voor mij gezorgd hebben en dat nu voor al die andere zieken doen. Deze mensen verdienen wat mij betreft wel wat tastbare eer.

Maar goed ik hoop maar dat als alle kamerleden terug zijn van hun vakantietripje ze met een grote meerderheid in een hoofdelijke stemming VOOR een salarisverhoging van het zorgpersoneel stemmen. Zo niet? Dan wil ik bij de verantwoordelijke politici ook nooit meer een lofzang over de zorg op hun sociale media zien. In plaats daarvan kunnen ze beter eerlijk zijn met de hashtag #ikliepwegvoordezorg

Column: Zelfspot tot in de kist

COLUMN – Hielke Bosch schrijft wekelijks een column vanuit het perspectief van zijn beperking Achondroplasie (groeistoornis) en alles daaromheen. Deze column is elke zaterdag te horen bij het RTV1 radioprogramma ‘1 op Zaterdag’ en hier te lezen:

In de huidige samenleving begin ik echt de humor te missen. Steeds meer grappen, vormen zich tot een rel van astronomische proporties. Nederland is verdeelder dan ooit, en bij sommige oorzaken denk je we eens; jongens waar hebben we het nu over? Een grapje uit een oude tv-serie of een oude Drentse man met het hart op de tong. Achter iedere boom wordt er gezocht naar een bos en de woorden nuance en relativering zijn we, mede door alle sociale media, helemaal kwijt.

Hoe het dan beter kan? Misschien is een beetje meer zelfspot en humor? Die twee dingen maken het huidige tijdsbeeld namelijk een beetje lichter. En dat mag ook wel wat het begint zo langzamerhand zwaarder te worden dan de coronakilo’s van Gerard Joling.

Een goed voorbeeld van goede zelfspot vind ik Roel van Velzen deze week bij Beau. Die liet even zien hoe hij de samenleving kon helpen door met zijn 1,5 meter aan lengte mensen kon helpen de 1,5 meter regel te handhaven door er simpelweg tussen te liggen. Hij liet ook maar meteen even een voorproefje zien door pontificaal op de studiovloer te gaan liggen. Dit tot grote hilariteit onder de mensen aan tafel en daaromheen.

Ik voelde een gevoel van opluchting toen ik dit zag, ik dacht; hehe gelukkig iemand die het allemaal niet zo zwaar opneemt. Zo sta ik er zelf ook in, je moet het allemaal niet te zwaar maken en juist de humor van dingen in zien. Op iedere slak zout leggen is ook een optie in het leven, maar of je het daar nou leuker op maakt, is de vraag.

Zo zijn er mensen die ook liever geen zelfspot zien, ik krijg het ook nog wel is te horen. ‘Je moet niet zoveel grappen over je lengte maken, daarmee doe je andere kleine mensen tekort’ zeggen ze dan. Nu schiet ik vaak al in de lach door het stukje ‘tekort doen’ maar dit terzijde. Ik blijf van mening dat je beter om je beperking kan lachen dan erom huilen of mails naar Hilversum sturen dat ze er ook daar geen grappen meer over mogen maken.

Met die vorm van humor kun je namelijk mensen soms beter uitleggen hoe het allemaal in elkaar zit, en hoe jij het klein zijn ervaart. Dat is de kracht van humor, je neemt de kracht van vooroordelen en discriminatie weg door er gewoon om te lachen.

En natuurlijk is het niet altijd een pretje om 1 meter 24 te zijn, maar moeten we het daar dan maar de hele dag over hebben? Ik heb genoeg meegemaakt om te weten dat het leven daar veel te kort voor is.

Laatst kwam iemand naar me toe met de ‘tip’ dat ik ‘niet zoveel gebruik moet maken van mijn lengte’. Ik heb diegene maar meteen even de tip teruggegeven om z’n mond te houden. ‘Je moet van je zwakte je kracht maken’ zo zei de 1 meter 40 lange hardcore-dj Marco uit Emmen deze week bij RTV Drenthe. En bij die uitspraak sluit ik me met alle plezier bij aan.

Fijne vakantie allemaal en onthou; hou het licht en wees een beetje lief voor elkaar.

Column: Examen in Coronatijd

COLUMN – Hielke Bosch schrijft wekelijks een column, deze is elke zaterdag te horen bij de radioshow ‘1 op Zaterdag’ en hier te lezen:

Verwarring, slechte communicatie en veel stress, zo kan ik een examen in coronatijd voor mij het beste omschrijven. Na een aantal jaar een MBO opleiding te hebben gevolgd was het in 2020 tijd om maar is examen te gaan doen. Maar daar was het woord dat bijna niemand meer kan horen; Corona! Maar zag mijn examen er dan uit? Nou allereerst heb je een aantal praktijkexamens. Deze moesten veel later dan gepland plaatsvinden. En dan heb ik het over praktijkexamens, dus geen theorie via zoom op afstand maar naar Groningen om je eigen fotografie studio klaar te zetten. Even tussendoor; dit is echt de hel als je 1 meter 24 bent. De examinator keek dan ook wel een beetje verbaasd op toen hij mij op een hoge ladder zag balanceren om een lamp goed te zetten. Ja jongens het is niet via de richtlijnen maar je moet wat.

En dit examen doen kon gebeuren vanaf mei toen het Coronavirus zachtjes aan op zijn retour was. Dus mondkapje op en die bus in. Je doet op school je examen, waarbij de 1,5 meter door sommige mensen in die school wel even vergeten wordt, maar dit terzijde.

Het nadeel is dat alles een beetje haastje repje moet, dus wees dan ook niet verbaasd als je 4 dagen van tevoren pas weet hoe je examen er uit komt te zien. Maar goed dan heb je je praktijkexamen gedaan, het mondkapje kan weer op en weer naar huis. En dan is het wachten…. wachten….. en wachten. Cijfers krijg je niet op school te horen maar via een app op je telefoon. Iedere dag check je die app zo’n 267 keer en iedere keer weer niks. Tot je uiteindelijk als je weer een keer naar school moet, maar is aan een docent/examinator vraagt wat je cijfer is. Die vervolgens na een aantal minuten zoeken in het systeem je het goede of slechte nieuws in je voortgang kan mededelen.

En dat laatste was misschien wel het ergste aan examen doen in coronatijd. De onwetendheid, en de stress die het oplevert. Je moet elke dag wachten op mailtjes (die vaak niet komen), mailtjes sturen (die vaak niet beantwoord worden) en op afstand formulieren regelen om je portfolio op orde te maken.

Je merkt aan alles dat ook school niet goed weet wat ze met deze situatie aan moeten. Dit zie je natuurlijk ook wel aankomen, want toen ik een aantal jaren geleden studievertraging opliep door een operatie, wisten ze ook niet echt hoe de begeleiding daarin moest gaan. Ergens natuurlijk begrijpelijk, maar dit is wel een wake-up call om draaiboeken te gaan maken voor dit soort situaties waarin examens op de schop moeten. Want als je de virologen mag geloven, is een nieuwe golf niet uit te sluiten. En wie weet wanneer die de kop opsteekt. Dan moeten natuurlijk ook niet alleen de scholen aan de bak maar er ligt hier ook een schone taak voor het ministerie van onderwijs.

Maar gelukkig is al mijn stress niet voor niets geweest, ik kreeg namelijk te horen dat ik geslaagd ben. Vreemd is het wel, want je hoort het via een appje. Slagen nieuwe stijl kunnen we het dus wel noemen.

Ik hoop dan ook echt voor de studenten die volgend jaar examen moeten doen en ook wel voor de docenten dat het Coronavirus eindelijk voor eens en voor altijd z’n biezen heeft gepakt. Want deze vervelende stress door zo’n klote virus wil je iedereen besparen.

Column: De vis wordt duur betaald

COLUMN – Hielke Bosch schrijft wekelijks een column vanuit het perspectief van zijn beperking Achondroplasie (groeistoornis). Deze column is elke zaterdagochtend te horen in het radioprogramma 1 op Zaterdag en hier te lezen.

Je ligt op de op je ziekenhuiskamer met pijn en de zuster komt vlak voor dat ze naar huis gaat nog je medicijnen brengen, je bent als 10-jarig jongetje doodsbang voor de operatie en de broeder komt nog even in zijn pauze een potje met je kaarten. Zomaar wat voorbeelden van goede zorg die ik heb mogen ontvangen van hardwerkende zorgmedewerkers in mijn jonge leven.

2020 is het jaar waarin heel Nederland kon zien hoe goed diezelfde mensen waren in tijden van een pandemie. Hun werk dat meestal tussen de vier muren van een zieken- of verpleegtehuis bleef, was ineens wereldnieuws. We hebben met zijn allen staan klappen en gezongen. Ook de politiek kon niet achterblijven en bij bijna iedere persconferentie werd het woord ‘zorghelden’ wel in de mond genomen.

Dit is allemaal leuk en aardig maar nu even concreet, er werd steeds meer opgeroepen voor een fikse salarisverhoging voor diezelfde zorghelden. Maar bij dit punt deinsde Den Haag toch wel een beetje terug. Een motie voor salarisverhoging staakte in de Tweede Kamer nadat het 75 tegen 75 stemmen werden. Ineens was de helft van de Tweede Kamer een stuk terughoudender in hun enthousiasme. Symbolische aardigheid om zieltjes te winnen wordt het op zo’n manier wel een beetje.

Dus voorlopig geen extra geld maar…. toen was er vis! Een paar weken geleden werd de eerste nieuwe haring van Nederland die normaal geveild wordt, gegeven aan een aantal zorgmedewerkers. Een gevalletje van de vis wordt duur betaald. En begrijp me niet verkeerd hartstikke leuk hoor maar we zijn nu al bijna 4 maanden met dit pokke virus bezig, in de ziekenhuizen hebben ze alles ervoor gegeven om te bereiken waar we nu zijn en zitten ze nagelbijtend te hopen dat een tweede golf uitblijft. Dus misschien wordt het nu tijd om iets terug te doen, iets concreets. Dat klappen, zingen, frontberichten etc. was allemaal top, goed, prima maar misschien is het ook leuk als deze mensen het ook in hun privé merken dat ze zo hard gewerkt hebben.

Ik moet terugdenken aan die broeder die bij dat 10-jarige jongetje kwam zitten om de spanning van de naderende operatie, voor dat jongetje in zijn ziekenhuisbed, in zijn lunchtijd probeerde weg te krijgen met een spel kaarten. Hij en al zijn collega’s verdienen na jaren van bezuinigingen, bezuinigingen en u raadt het al bezuinigingen wel een extra zakcentje. Want die vis is al duur genoeg.

Column: Social Media Gekkies

Deze week las ik een verhaal, dat voor iemand die zoveel op social media zit als ik toch wel eruit sprong. Een meisje uit Klijndijk werd op weg naar haar nieuwe school in Emmen uitgescholden en geschopt. Het leek op het eerste gezicht dat de ‘daders’ dit filmden vanaf hun scooter.

Een bericht hierover op Facebook van de ouders van het meisje ging vervolgens compleet viraal, grote media als Hart van Nederland en de Telegraaf namen dit op en heel even stond het verhaal uit het kleine dorp in Drenthe in de landelijke spotlights. En dat heeft een uitwerking gehad waar je u tegen zegt. De jonge daders hebben hun excuses aangeboden en klaar, maar een mooi kantelpunt is het wel.

Want dit verhaal is natuurlijk 1 uit duizenden. Steeds meer mensen verstoppen zich achter hun telefoontje om mensen op straat te intimideren, schoppen, slaan etc. Waarschijnlijk voelen de filmers zich zo stoer of populair ofzo. Maar door dit soort media aandacht worden ze even met hun neus op de werkelijke feiten gedrukt. Het lijkt me dan ook een goed plan om vaker op deze manier tegen dit soort social media gekkies op te treden. Want 1 ding beseffen ze zich nu nog niet, internet is voor altijd. Je kunt je filmpje misschien wel verwijderd hebben maar echt weg is het nooit. Er is altijd wel een manier om het weer op te laten duikelen. En als je dan ook nog is met je ‘stoere’ gezicht op tv of in het nieuws bent geweest kan dit later nog wel is moeilijk worden als je een serieuze baan wilt hebben. De politie wordt namelijk ook in steeds meer gevallen erbij gehaald. Honderd procent terecht, een proces-verbaal en een strafblad is misschien wel het systeem om dit uit te bannen en ook anderen te waarschuwen. Vergeet niet dat tijden veranderd zijn, vroeger kwam je makkelijk weg met je kattenkwaad maar tegenwoordig willen ze het graag gefilmd en op social media hebben, en ik denk niet dat je toekomstige werkgever dan heel gelukkig wordt als jij 10 jaar na dato in je keurige pak zijn kantoor binnen komt.

En dit geldt natuurlijk ook voor de berichten op Facebook insta etc. Als zo’n mentaal 2-jarige gekkie weer is iemand met bijvoorbeeld een ander uiterlijk of geaardheid de dood in wenst, dan staat het, op het moment dat hij met zijn vinger op ‘enter’ drukt, voor altijd op internet. Op zo’n moment voelt iemand zich dan waarschijnlijk de held van de dag omdat hij/zij met zijn ruggengraat ter grootte van een doperwtje het even gezegd heeft. Een tip is dan ook; doe dit gewoon niet. Je geeft niet alleen je slachtoffer een rotdag, rotmaand en rotjaar maar je geeft jezelf ook een ongelofelijke stempel. Mocht je het dus niet kunnen laten om dit soort mest over de social media akkers te verspreiden, gooi je telefoon weg en ga een goed boek lezen.

Column: Ode aan Marc de Hond

Deze week werden we natuurlijk overspoeld aan vervelende nieuwsberichten, mensen die elkaar in de haren vlogen, appgesprekken en nog veel meer. Maar dat valt allemaal in het onzin bakje na het nieuws van afgelopen donderdag, toen we te horen kregen dat theatermaker en rolstoelbasketballer Marc de Hond was overleden.

Buiten het feit dat hij een geweldige sporter, theatermaker en ondernemer was, was hij ook voor velen waaronder mijzelf een ware inspiratiebron. Hoe je ondanks dat je een beperking hebt gewoon door kunt leven en hoe. De wijze waarop hij leefde vind ik een voorbeeld voor velen, hij maakte bijvoorbeeld een theatervoorstelling over zijn leven zodat als hij er later niet meer zou zijn dat zijn kinderen nog naar zijn levensverhaal konden kijken. Hij liet zich hiervoor door verschillende mensen interviewen. Ga daar maar is aan staan. Daar is ook een ongelofelijke moed voor nodig. Mensen beseffen het zich vaak niet maar het kan enorm moeilijk zijn om op een zo openhartige manier over je handicap te praten. En zeker op tv waar iedereen je kan zien en vervolgens een mening over je kan vormen op bijvoorbeeld de riolerings app Twitter.

Ook de positieve vibe die hij uitstraalde ondanks alles wat hem in zijn leven was overkomen is iets om alleen maar lof voor te hebben. Zelfs in de laatste periode van zijn leven zette hij door. De uitspraak die hij afgelopen maart op tv deed; “Zolang mijn situatie niet uitzichtloos is, blijf ik liever gedeeltelijk in ontkenning” is eentje die lang in mijn hoofd heeft gezeten. Ik vond ‘m moeilijk maar aan de andere kant ook heel krachtig en mooi.

Marc de Hond hoort voor mij dan ook echt in het rijtje van onder andere Bart de Graaff thuis. Iemand die ondanks een handicap alles uit het (korte) leven haalt en ondertussen een grote inpiratiebron is voor iedereen die in hetzelfde schuitje zit.

Rust zacht Marc.

Column: De beste beslissing was Irma

COLUMN – Hielke Bosch schrijft wekelijks een column, deze is te lezen tijdens het radioprogramma 1 op zaterdag en hier te lezen:

De cijfers dalen en langzaam klimmen we, zo zeggen velen, uit de kloof die het coronavirus heet. Een moment dat veel van ons ook terug gaan kijken naar de afgelopen periode. Discussie over de beslissingen die door ons kabinet genomen zijn. De een vindt dat ze het goed gedaan en ook nog steeds goed doen, de ander heeft een kritische nood en dan heb je nog de mensen die het allemaal maar niks vinden wat ze daar in Den Haag uithalen. Maar over 1 ding kunnen we het eigenlijk allemaal wel eens zijn. De held van het hele verhaal is toch wel gebarentolk Irma. Heel Nederland is gaan houden van de vaste kracht tussen Mark Rutte en Hugo de Jonge in. Zij bracht dat beetje verlichting in de loodzware en pijnlijke persconferenties, keer op keer. Zonder ook maar een woord uit te brengen of de pers op te zoeken wist ze heel het land voor zich te laten winnen. Mooi Wark maakte een nummer voor haar, Simone Kleinsma en Paul de Leeuw brachten een nieuwe versie van het nummer ‘zonder jou’ naar buiten in het teken van Irma.

Maar waarom is nu juist zij zo populair, ze maakte per slot van rekening niet de loodzware beslissingen terwijl de mannen die ze moest vertalen dat wel deden. Het antwoord op die vraag is simpel; mensen zoeken in moeilijke tijden naar verlichting. Iets herkenbaars, iets waar ze stiekem een beetje om kunnen lachen. En ja als je dan iemand hebt die op zo’n geweldige manier het begrip hamsteren de huiskamers in kan slingeren, dan heb je al gauw de mensen achter je staan. Niet gek dan ook dat als je gewisseld wordt dat heel twitter ontploft. #waarisirma werd binnen enkele seconden trending. We waren met z’n allen massaal de slechte wissels van het Nederlands elftal in het verleden vergeten en dachten alleen nog maar aan ‘waar is Irma?’.

We kunnen dan ook wel echt stellen dat Irma de beste beslissing is geweest. En dat was ook wel nodig. Nederland was per slot van rekening één van de laatste landen die nog geen gebarentolk bij belangrijke persconferenties had staan. Gelukkig werd er door de coronacrisis eindelijk gehoor gegeven aan de zovele instanties die hier al jaren om vroegen. En misschien is dit ook wel een teken om meer maatregelen uit het VN-verdrag voor de rechten van mensen met een beperking te gaan handhaven. Wie weet maken deze maatregelen het land net dat beetje leuker of gaan ze viraal.

Column: Jong en beperkt

COLUMN – Hielke Bosch schrijft wekelijks column vanuit het perspectief van zijn beperking Achondroplasie (groeistoornis) Deze column is wekelijks te beluisteren bij het radioprogramma 1 op zaterdag op zaterdagochtend. En hier te lezen

Deze week was er weer een persconferentie van ons kabinet, volgens mij alweer nummer 127, ben de tel een beetje kwijtgeraakt. Buiten het feit dat onze geliefde tolk Irma ineens uit beeld liep verbaasde ik mij nog ergens over. Namelijk de oproep van Rutte aan de jongeren om mee te denken met de huidige crisis en met ideeën te komen. Later zei de premier dat hij dit wat praktischer bedoelde. Zo zouden jongeren actie moeten ondernemen met bijvoorbeeld de school of de gemeente. De revolutie van de jongere generatie zo noemde onze minister-president het.

Even tussendoor; met die uitspraak zou ik voorzichtig zijn als je kijkt wat sommige jongeren aan de kust met dat advies hebben gedaan richting de Boa’s maar dit terzijde.

En begrijp me niet verkeerd, hier is uiteraard niets mis mee. Jongeren laten meedenken is een goed idee want wij moeten per slot van rekening de schade die deze crisis veroorzaakt over een aantal jaren proberen recht te trekken. Maar wat mij een beetje blijft steken is dat ik Rutte nog steeds niet zo’n oproep naar de gehandicapten heeft uitgeroepen. Dat lijkt mij, na deze groep een aantal keren over het hoofd te hebben gezien in de maatregelen, toch geen overbodige luxe. Tuurlijk krijgen alle jongeren te maken met deze crisis maar dat geldt voor de jongeren die met een beperking kampen nog eens dubbel. Als onze premier dan ook de jongeren uitnodigt op het Catshuis voor een goed gesprek wil ik hem dan ook de uitdrukkelijke tip geven om ook jongeren met een beperking uit te nodigen. Je moet een crisis als deze natuurlijk van alle kanten zoveel mogelijk belichten.

Kijk bijvoorbeeld naar het onderwijs. Hoewel deze langzaam aan weer open gaat, geldt dit niet altijd voor het speciale onderwijs. Hier zijn veel leerlingen die door hun beperking nog steeds thuis moeten blijven omdat het voor hen te gevaarlijk is om met het virus in aanraking te komen. En dat geldt niet alleen voor school ook sporten en gewoon de leuke dingen met vrienden en familie zijn voorlopig lastiger te bewerkstelligen. Vraag dus ook deze mensen ook naar hun mening, hoe zei vinden dat dit probleem opgelost moet worden. Zo kunnen we Nederland ook weer voor deze jonge groep weer leefbaarder maken.

Luister online

Kijk live

Tip de redactie