Column: Kijken kost geld

COLUMN – Hielke Bosch schrijft wekelijks column vanuit het perspectief van zijn beperking Achondroplasie (groeistoornis) Deze column is wekelijks te beluisteren bij het radioprogramma 1 op zaterdag op zaterdagochtend. En hier te lezen:

In deze coronatijden zijn we met z’n allen minder actief in het sociale leven. Dat missen we natuurlijk allemaal vreselijk, maar he aan alles zit een voordeel zo ook voor mij. Ik krijg namelijk een stuk minder van dat kijktuig achter me aan. Simpel omdat er gewoon minder mensen op straat zijn. En misschien is deze crisis de ideale tijd om even wat zaken op orde te stellen.

Ik zag namelijk van de week een shirt met daarop de tekst ‘kijken kost geld!’ uiteraard moest ik deze even aan mijn garderobe toevoegen. Maar ondanks de ludieke kreet, kunnen we het natuurlijk ook naar de realiteit trekken.

Straks als de crisis (hopelijk) voorbij is moet er toch geld in het laatje komen, dus ik stel voor een ‘domme hoofden taks’. Dit betekent concreet dat als een volwassen persoon iemand met een beperking of iemand die er gewoon anders uit ziet dom nastaart krijgt diegene automatisch 50 euro boete. Wijzen kost 100 euro, lachen 200 en allemaal tegelijk 500 euro. Overigens zou op scheldpartijen en beledigingen automatisch 1 maand gevangenisstraf staan. Lijkt mij een vrij goed begin om bewustzijn te creëren.

Voor iedereen die nu denkt; he maar dit kan toch zomaar niet. Klopt en het zal (helaas) ook niet gebeuren. Ik wil alleen maar zeggen dat als we straks met z’n allen weer een beetje normaal kunnen leven dat we dan ook onthouden dat als je iemand ziet die er een beetje anders uit ziet niet als een aapje achter glas gaat staan staren. Gewoon doorlopen of als je een vraag hebt, stel die dan gewoon. Want kijken kost geld maar vragen staat vrij.

Column: Wie ’t kleine niet eert…

Deze week was het weer is zover, een persconferentie van ons kabinet. En deze keer eindelijk een beetje goed nieuws. Er werden enkele versoepelingen aangekondigd, een beetje licht in de duisternis die nu al eindeloos lijkt te duren. We kunnen vanaf juni weer (met 1,5 meter) op het terras zitten en misschien het mooiste is dat we weer naar de kapper kunnen. Ik kan het vogelnest dat zich nu heeft gevormd op mijn te grote hoofd eindelijk laten kortwieken. Allemaal goed nieuws maar helaas zijn er altijd mensen die nog niet tevreden zijn. En ik moet zeggen dat ik er toch vrij moe van word dat velen na al die weken nog steeds de ernst van de zaak niet in zien.

Veel van hun ziet het liefst dat de lockdown morgen door onze premier in de prullenbak van het torentje wordt gegooid, maar hé welkom in de realiteit; zo werkt het niet.

De persconferentie bracht dan ook een storm aan boze reacties op de vaste sociale media van mensen die wilden dat nu ook bijvoorbeeld de sportscholen open gingen. En het duurt niet lang voordat een BN’er voor de camera springt om dit kracht bij te zetten. En dat gebeurde dan ook in de persoon van Arie Boomsma op instagram zijn beklag deed. En als ik zoiets zie dan ligt mijn irritatie niveau echt hoger dan mijn eigen lengte, ik weet dat we met 17 miljoen virologen leven, maar je kunt het overdrijven. Misschien moeten deze welvaartszeikers zich is gaan bedenken dat we in een crisis zitten en dit dus niet de tijd is om te zeuren over je wekelijkse sportschool uurtje. Er zijn ook mensen die überhaupt geen sportschool kunnen betalen, ook buiten crisistijd. En ik wil niet moeilijk doen maar ik kan überhaupt niet naar de sportschool omdat bijna alle apparaten daar voor mij onbereikbaar zijn. En hoor je dit soort gevallen zeuren? Voor de eigenaren van deze sportscholen is het natuurlijk verschrikkelijk maar zei moeten gewoon door het rijk gecompenseerd worden. De rest kan nog best een maandje thuis improviseren. Je moet niet vergeten dat het kabinet niet alles op eigen houtje beslist. Daar zit een gigantisch team achter van mensen die dondersgoed weten waar ze het over hebben. Wetenschappers die jarenlang hebben gestudeerd op dit soort gevallen. Laten we de raad van deze mensen opvolgen en niet van een of andere over het paard gevallen hipster.

Wees blij met wat je krijgt, het kabinet had ook kunnen zeggen “helemaal geen versoepelingen gewoon doorgaan op dezelfde voet”. Maar nee door de slimme lockdown kunnen we ons nu enkele versoepelingen permitteren. Dus het is nu nog even geduld hebben. Ze geven ons een vinger en laten wij nou niet de hele hand al willen. Wie ’t kleine niet eert is het grote niet weert, mijn levensmotto al jaren.

Column: Wat moeten we straks?

COLUMN – Hielke Bosch schrijft wekelijks column vanuit het perspectief van zijn beperking Achondroplasie (groeistoornis) Deze column is wekelijks te beluisteren bij het radioprogramma 1 op zaterdag op zaterdagochtend. En hier te lezen:

Nu de piek van het zo gevreesde virus langzaam afzwakt gaan veel mensen al denken aan hoe nu verder. Daarbij komt de 1,5 meter samenleving als serieuze optie voorbij. Er is alleen 1 ding waar ik me zorgen over maak als het gaat om die nieuwe samenleving. Ik vraag me namelijk af of er wel genoeg rekening gaat worden gehouden met gehandicapten. Deze week zag ik als voorbeeld voorbij komen dat de Mc Donalds een idee heeft opgevat om hun restaurants weer te openen. Het idee was om met statafels te gaan werken. En bij het woord statafels krijg ik meteen al een allergische reactie, ik haat die dingen. Staat iedereen gezellig bij elkaar om de tafel en sta jij er met je 1,24 naast te roeptoeteren. Tussen twee haakjes ik denk dat veel rolstoelers dit gevoel met mij zullen delen.

Dit is meteen alweer een teken aan de wand dat de gehandicapten niet vergeten moeten worden in de nieuwe 1,5 meter samenleving. Tijdens de huidige coronacrisis wordt deze groep al vaak over het hoofd gezien en dat moeten we zeker na de crisis tot alle prijs zien te voorkomen. Het is namelijk van het allergrootste belang dat deze geplaagde groep ook gewoon goed mee kan draaien in de samenleving. Ook als er maatregelen aan die samenleving kleven. Nu hoor je al de doemverhalen over mensen in rolstoelen of scootmobielen die winkels uitgezet worden. Dit soort dingen mogen natuurlijk geen vaste problematiek worden.

En natuurlijk ben ik ook niet gek ik snap ook wel dat veel mensen met restaurants, kapsalons etc nu echt wel wat anders aan hun hoofd hebben en zo gauw mogelijk weer open willen. Dat wil natuurlijk iedereen. Maar vergeet niet dat de maatregelen die je nu bedenkt misschien wel een aantal maanden of langer mee gaat. Over die lange periode moet er aan iedereen gedacht worden om zo met zijn allen een nieuwe samenleving op te bouwen. Een die veilig is maar ook voor iedereen toegankelijk.

Mij lijkt het dan ook een goed idee om mensen met een beperking mee te laten denken over de vormgeving van de 1,5 meter samenleving. Er is namelijk geen beter advies dan die van ervaringsdeskundigen. Dus laat ons mee denken over onderwerpen als het openbaar vervoer, de scholen en natuurlijk de horeca. Op die manier kunnen we met zijn allen bouwen aan een nieuwe samenleving. Maar natuurlijk niet eerder als dat we zeker weten dat het veilig is.

Column: Social Oorlog

Ik breng vooral voor werk veel tijd door op de sociale media kanalen. Al eerder heb ik geschreven dat het daar niet altijd even gezellig is. De bedreigingen en haatreacties vliegen je dagelijks om de oren. Je zou dan denken dat in deze moeilijke tijden mensen iets aardiger voor elkaar zijn en een beetje minderen. Maar niets is minder waar. Veel mensen hebben nu natuurlijk de tijd om meer op Facebook Instagram etc. rond te struinen en dat gaat er nou niet altijd zo hartelijk aan toe.

Al die zolderkamerterroristen en kelderhelden die deze tijd juist aangrijpen om overal hun zure mening en middelvingers te plaatsen. Daar reageren anderen dan weer op en het sneeuwbaleffect is gauw compleet.

Het lijkt wel alsof in deze crisis de fatsoensnormen nog verder overboord zijn gekieperd. Voorbeeld was voor mij dat ik deze week op Facebook een oproep zag om meer om te kijken naar mensen in een beperking die nu bijvoorbeeld alleen thuis zitten opgesloten of zich over het hoofd gezien voelen. Een waardig statement leek mij zo, maar toen ik is naar de reacties ging kijken zei een van die toetsenbordsoldaten het volgende:

“Flikker toch op met dat gezeik over die ***gehandicapten, zou voor hun juist goed zijn om naar buiten te gaan zijn we daar ook weer vanaf”

Ik heb speciaal voor deze column even het scheldwoord weggehaald en de spelfouten eruit gehaald, leest wel wat aangenamer leek mij zo. Maar dit zijn wel de soort reacties die mijn bloed doen koken en mijn haren (en dat zijn er nogal wat nu de kapper dicht is) recht overeind doet laten staan. Zullen deze mensen zich nou echt voldaan voelen als ze dit soort walgelijke teksten neer kalken?

Wat ik mij nu afvraag is waarom dit nodig is. We zitten allemaal in hetzelfde schuitje, toegegeven de een natuurlijk meer dan de ander maar allemaal hebben we er mee te maken. Laten we dan iets aardiger voor elkaar zijn, ook op het wereldwijde web. Natuurlijk hebben we vrijheid van meningsuiting maar er is ook nog zoiets als een morele grens. Natuurlijk mag je kritiek hebben, maar doe dat dan opbouwend en niet met een andere ziekte erin beschreven.

Een laatste tip aan deze smartphonehelden; mocht alles je nou zo kwaad maken op de sociale media, gooi je telefoon het kanaal in, gooi je laptop en computer erachteraan en ga een goed boek lezen.

‘Kleine Column’: Niet Vergeten

In deze tijd moeten we zeker de ‘zwakkeren’ in de samenleving niet vergeten. Zei zijn per slot van rekening ook de risicogroep waar we voor moeten zorgen. Voor deze mensen is het geen lolletje met grappig bedoelde ‘lockdown feestjes’ maar is het een zaak van leven of dood in de beslissing om naar buiten te gaan of niet.

Binnen deze groep wil ik toch nog een keer aandacht vragen voor de gehandicapten. Gelukkig val ik zelf niet in de risicogroep maar er zijn op het moment veel mensen met heel veel verschillende beperkingen die nu thuis moeten blijven. Mensen die in normale tijden ook gewoon 40 uur per week gaan werken en het liefst met vrienden naar buiten gaan in het lekkere weer. Maar daar is nu van de ene op de andere dag een abrupt einde aan gekomen. En daar zit je dan, thuis. Geen bezoek en nergens heen kunnen, zonder de vele dingen die het leven juist zo leuk maken. En toch merk ik ondanks dit dat deze groep toch een beetje vergeten wordt. Neem nou de toespraak van onze koning. Ondanks dat hij zoveel groepen noemde kwamen de meervoudig gehandicapten daar niet in voor. Toch jammer, toch weer een teken aan de wand dat deze groep mensen regelmatig vergeten worden. Zeker als je bedenkt dat speeches als deze regelmatig overgekeken, geëvalueerd en herschreven worden. Tussen twee haakjes vond ik de speech van onze koning niet echt overtuigend. Ik snap dat je vanaf een autocue zit te stamelen maar dat hoef je niet zo expliciet te laten merken.

Maar omdat de koning de gehandicapten vergeet hoeven wij dat nog niet te doen. Daarom vraag ik iedereen ook, mocht je nou iemand kennen die thuis zit. Bel even op, maak een leuke groepsapp aan vol memes en leuke filmpjes of Skype even die kant op om de dagen voor de thuiszittenden toch nog een beetje dragelijker te maken.

Aan alle thuiszittenden en dan bedoel ik echt alle thuiszittenden dus ook de ouderen, zieken en alle anderen heel veel sterkte, dat we het virus maar snel mogen verslaan.

Kleine Column: ‘Zorg voor de zorg’

COLUMN: Hielke Bosch schrijft wekelijks column vanuit het perspectief van zijn beperking Achondroplasie (groeistoornis) Deze column is wekelijks te beluisteren bij het radioprogramma 1 op zaterdag op zaterdagochtend. En hier te lezen:

Het zijn vreemde tijden, rare tijden, verwarrende en ook enge tijden. De wereld is piepend tot stilstand gekomen, we hebben massaal op de pauze knop gedrukt. Maar toch zijn er zo af en toe ook lichtpuntjes te melden. Neem nou zoiets als de berenjacht. Een initiatief waarbij kinderen in hun eigen buurt naar teddyberen voor mensen hun raam kunnen zoeken. Als ik door Stadskanaal fiets op weg naar mijn werk hoef ik maar even naast me te kijken en ik zie alweer een beertje met fonkelende oogjes voor een raam staan.

Verreweg het mooiste van wat ik de afgelopen tijd gezien heb is de massale aandacht voor de zorg. Van een massaal applaus tot prachtige lichtbakens die de lucht in werden geschenen. De ogen van de wereld worden geopend en we zien nu allemaal hoe belangrijk de zorg is.

Zelf heb ik mijn leven lang in de malle molen van ziekenhuizen en doktoren gezeten. Ik heb van dichtbij gezien hoe geweldig de mensen in de zorg zijn, hoe toegewijd ze zijn. Van de chirurgen die mij met uiterste precisie opereerden tot de zusters en broeders die me mijn medicijnen gaven. De fantastische medische zorg hier in Nederland heeft zelfs meerdere malen mijn leven gered. Ze hebben ervoor gezorgd dat ik met mijn beperking voort kon leven.

En met mij hebben nog vele mensen dit gezien maar nu is het moment aangebroken dat we het eindelijk allemaal zien.

Maar de afgelopen jaren is er, mag ik toch wel zeggen, schandalig omgegaan met de zorg. Bezuiniging op bezuiniging volgden elkaar op. Door de privatisering gingen er zelfs ziekenhuizen failliet en werden andere ziekenhuizen langzaam uitgekleed. Ik denk dat de verantwoordelijken voor deze zaken zich nu wel even achter hun oor mogen krabben en zich afvragen wat ze nou gedaan hebben. Want na al die bezuinigingen etcetera zijn we die ziekenhuizen en de mensen die er werken hard nodig. Harder nodig dan dat hebben we in de laatste 75 jaar hebben meegemaakt. En het is niet zo dat het voor de politiek als een donderslag bij heldere hemel komt. De nationale veiligheidsdiensten waarschuwden in 2016 al dat Nederland te slecht was voorbereid op een eventuele uitbraak van een wereldwijd virus.

En daarom is de huidige crisis misschien ook wel een wake up call. Want tuurlijk zo af en toe moet je bezuinigen maar daarbij hoort het kopje ‘zorg’ toch echt beneden aan het lijstje te staan. En als er weer geld beschikbaar is horen ze bovenaan het lijstje te staan.

Als we straks eenmaal uit deze ellende zijn staat ons nog een probleem te wachten. De kans op een economische recessie is groot. De huidige situatie is ongelooflijk schadelijk voor de economie. Maar ik heb alvast 1 verzoek voor het beleid in de economisch slechte tijd die ons hoogstwaarschijnlijk te wachten staat, en dat is; spaar de zorg zoveel mogelijk. Ik heb mijn jeugd lang gezien hoe belangrijk het is om goede doktoren en al het andere zorgpersoneel achter je te hebben staan en daarom zorg alsjeblieft voor de zorg.

Kleine Column: Een beperking in (Corona)crisistijd

COLUMN: Hielke Bosch schrijft wekelijks een column over zijn beperking Achondroplasie (groeistoornis) en alles daaromheen. Deze column is wekelijks te horen bij het radioprogramma 1 op zaterdag en hier te lezen:

Ik krijg de laatste tijd nog wel is de vraag of ik nou ook in de risicogroep van het coronavirus val. En het antwoord is eigenlijk ja en nee. Ja want over het algemeen genomen hebben mensen met Achondroplasie een slechtere weerstand dan anderen. Maar gelukkig gaat deze beker aan mij voorbij want gek genoeg heb ik hier helemaal geen last van. Helaas zijn er veel andere mensen met een beperking die wel binnen die risicogroep vallen en nu noodgedwongen thuiszitten in quarantaine.

En die groep wilde ik toch even uitlichten in deze Coronacrisis tijd. Want het is van het allergrootste belang dat we deze groep mensen niet vergeten. Naast het feit dat kans op besmetting voor hun een groot probleem is, is ook de sociale isolatie een pijnpunt. Het is voor deze doelgroep normaal al moeilijk om in het dagelijks leven mee te draaien en dat is nu nog is tien keer erger geworden. Er is geen arm meer om hun heen, geen gezellig praatje of leuke activiteiten. Het is voor ons een risico om naar buiten te gaan maar het is voor deze risicogroep levensgevaarlijk. Denk hierbij bijvoorbeeld aan mensen met een spierziekte, dwarslaesie of mijn eigen beperking Achondroplasie dus. Deze mensen hebben bijvoorbeeld een verhoogd risico op luchtweginfecties van virale oorsprong, bijvoorbeeld bij zo’n virus als het coronavirus.

Daarnaast is er ook nog het probleem dat er ook meervoudig gehandicapte kinderen zijn die tot 6 april (en waarschijnlijk nog wel langer) helemaal geen bezoek mogen ontvangen omdat ze in een instelling wonen. Al die tijd zonder familie en vrienden is vooral op die jonge leeftijd een gigantische klap in je gezicht. Vaak kunnen ze hun ouders een tijd lang niet zien.

Daarom is het nu van het allergrootste belang dat we deze mensen niet vergeten. Dus daarom ook de oproep van mijn kant; mocht je iemand kennen die in deze situatie thuiszit stuur even een appje, pleeg even een belletje of doe even een boodschapje. In deze tijden vooral, kleine moeite groot gebaar. En dat geldt natuurlijk ook voor alle andere risicogroepen.

Kleine Column: ‘Pest aan Pesten’

COLUMN: Hielke Bosch schrijft wekelijks een column over zijn beperking Achondroplasie (groeistoornis). Deze column is wekelijks te horen bij het radioprogramma 1 op zaterdag en hier te lezen:

Een groot deel van mijn dag zit ik toch wel op de sociale media kanalen, dus mij schok je bijna niet meer met wat daar op gekalkt staat. Maar deze week; een bericht waar m’n haren recht van overeind gingen staan. Je kunt het bijna niet gemist hebben; de 9-jarige Quaden uit Australië, die net als mij met dwerggroei kampt, wordt door zijn radeloze moeder gefilmd als hij huilend verteld dat hij dood wil doordat hij zoveel gepest wordt.

Ik heb het filmpje gekeken, het duurde bijna 7 minuten en ik heb ‘m 3 keer op pauze moeten zetten. Soms kunnen zelfs mij dit soort gevallen te heftig worden. Natuurlijk doet het mij persoonlijk iets omdat deze jongen een lotgenoot van mij is maar het maakt me vooral woest. De vraag rijst op dit moment hoe het zover kan komen in deze tijd. Dat een school dit allereerst al zo ver laat komen. De moeder verteld ook in het filmpje dat ze de directeur vaak genoeg gebeld heeft over de pesterijen maar het helpt geen fluit. Dit is geen teken aan de wand meer dit is een noodkreet. Laten we Quaden als symbool zien voor iedereen die gepest wordt door hoe hij/zij eruit ziet. Maar naast dat pesten ook voor iedereen die dagelijks wordt nagekeken, gestaard, gewezen etc. De moeder van Quaden maakte namelijk in het filmpje ook nog een heel goed statement ze zei namelijk: “We gaan zo naar een winkelcentrum en het liefste zou ik een camera op mijn zoon willen plaatsen om te laten zien hoe vaak hij nagestaard wordt”.

Nu wordt trouwens op de sociale media weer gespeculeerd dat het filmpje nep zou zijn, nu vind ik dat complete onzin en mensen moeten is ophouden met dat idiote speculeren op sociale media en dingen doen als nepaccounts aanmaken want deze jongen is nu wel genoeg gepest. Maar ook al was het niet echt, het heeft bewustwording gecreëerd en dat is het belangrijkste.

En hoewel ik er niet echt meer op let hoe vaak ik wordt nagekeken heb ik dat gisteren wel even gedaan en heb maar even geteld; 32 kinderen en 15 volwassenen die mij nakeken, wezen of een variatie hierop. Die 15 volwassenen zijn zo triest die laat ik even voor wat ze zijn maar ik denk dat de oplossing voor die 32 kinderen is dat het kinderen op de basisschool eindelijk is geleerd wordt dat er mensen zijn met een handicap of een ziekte. Zo kun je meteen de pesterijen de kop in drukken. Kinderen leren ook wat Cosinus Sinus en Tangens zijn bij wiskunde dus waarom niet dat er ook mensen in de wereld zijn die anders eruit zien. Ik denk dat ze aan dat tweede veel meer hebben.

Voorlichten is hier het toverwoord; de leerlingen, de docenten, ouders en ga zo maar door. Met liefde licht ik mensen voor om zo meer bewustwording voor mensen met een beperking te creëren

Hopelijk helpt dat tegen al die pesterijen want dat is het belangrijkste dat dat nu stopt. Ik weet ook wel dat je het nooit 100% weg krijgt, maar het is wel een wake-up call, voor scholen, ouders en voor die rot pestertjes zelf.

Kleine Column: ‘Ode aan de ouders’

COLUMN – Hielke Bosch schrijft wekelijks een column over zijn beperking Achondroplasie (groeistoornis) en alles daar omheen. Deze column is wekelijks te horen bij het radioprogramma 1 op zaterdag en hier te lezen:

Het vervelende aan het hebben van een handicap is dat niet alleen de beperkte zelf er last van heeft. Ook de ouders worden in deze wereld geslingerd. Ik heb in mijn tijd op een school voor mensen met een beperking genoeg van deze ouders gezien. Ouders van ‘zorgenkindjes’. Die in hun leven met bijna niks anders meer bezig kunnen zijn. Bezig zijn met het heden maar ook met hoe de toekomst voor hun kind eruit gaat zien en ondertussen bezig met de muur van bureaucratische zorginstanties, tegenwerkende organisaties en administratieve rompslomp, een slopende rollercoaster maar toch blijven lachen. Dat is moeilijk maar misschien ook wel de kracht.

Zelf was ik in het begin van mijn leven ook zo’n zorgenkindje, gelukkig zijn die tijden voorbij, maar mijn ouders zullen ook vast op die moeilijke momenten aan mijn toekomst hebben gedacht. Gelukkig is er nog die geweldige medische wetenschap die zo af en toe kleine wonderen kan verrichten.

In veel gevallen speelt er ook nog iets mee, er zijn vaak nog meer kinderen in het gezin en ook die moeten hun aandacht krijgen. Het verdelen van de aandacht is dan ook hogere wiskunde te noemen als je van ziekenhuis naar operatiekamer en van Fysio naar de uitslaapkamer moet gaan voor de zoveelste behandeling van je kind. En ondertussen rekening houden met werk en dus je andere kinderen. En maar blijven lachen…

Daarom nu ook even een Ode aan deze ouders, ik hoor mensen vaak klagen over hun werk en hoe zwaar het is. Maar geloof me dat valt bij het bovengenoemde in het niets.

En als je denkt alles gehad te hebben krijg je altijd nog mensen met hun ‘advies’, die azijnzeikers die het altijd zoveel beter weten en je maar even vertellen hoe je je kinderen moet opvoeden en verzorgen. Iemand vroeg mij ooit waarom mijn ouders mij op een speciale school hadden gedaan. “Dat is toch helemaal niet nodig als ik je zo zie”. Aan die mensen heb ik maar 1 boodschap; houdt je klep en donderstraal op! Je weet niet hoe dat soms slopende leven voor zowel ouder als kind is. Het is een wereld waar maar 1 ding telt: je staande houden en doorgaan. Doorgaan met de strijd en ondertussen dus lachen.

Deze ouders weten het beste wat ze doen er zijn namelijk 2 dingen die je helpen en dat is je instinct en de onvoorwaardelijke liefde voor je kind.

‘Kleine Column’: Lichtpuntjes

COLUMN – Hielke Bosch schrijft wekelijks een column over zijn beperking Achondroplasie (groeistoornis) en alles daaromheen. Deze column is te horen bij het radioprogramma 1 op zaterdag en hier te lezen:

Opvallende lezers zullen het misschien opgevallen zijn dat mijn columns afgelopen jaar een beetje veranderd zijn. Waar ik begon met wat meer persoonlijke verhalen en dingen die me aan mijn eigen beperking ergerden ben ik meer gaan schrijven over het bredere spectrum van een beperking hebben en waar de maatschappij, overheid etc. in tekortschiet. Ik ben dit gaan doen omdat ik dat laatste eigenlijk belangrijker vindt dan alleen maar mijn eigen beperking. Want er zijn grotere problemen. Tussen 2 haakjes voor iedereen die de begin columns leuker vonden, geen zorgen ik zal af en toe nog wel even een persoonlijke ergernis aan het papier toevertrouwen.

Maar nu ter zake; ik las deze week bij onze collega’s van RTV Drenthe een artikel waar ik intens gelukkig van werd. In het dorpje Schoonoord waren een aantal leerlingen die op het spontane idee kwamen om is te ervaren hoe het is om in een rolstoel te zitten. In de sporthal van het dorp kregen kinderen van de scholen CBS De Slagkrooie en OBS Burgemeester S.J. van Royenschool dan ook ‘rolstoelles’. ’s Morgens begonnen ze met een uitleg en vertelde Mathijs Sprakel uit Hoogeveen, die zelf in een rolstoel zit, hoe het is en dat mensen met een handicap zeker niet zielig zijn. Een heel belangrijk detail dat af en toe vergeten wordt naar mijn mening. ’s Middags mochten de kinderen zelf in een rolstoel plaatsnemen voor een speciale les.

Dit soort dingen vindt ik nou van die lichtpuntjes die mijn hart sneller laten kloppen. Deze kinderen verdienen dan ook een vette pluim en hebben maar even laten zien dat er ook jongeren zijn met inlevingsvermogen en een gezonde dosis aan nieuwsgierigheid. Ik zou zelf mensen graag les geven in hoe het is om klein te zijn, maar ik denk dat ik daarbij de praktijkles oversla want om iedereen nou op hun knieën te laten lopen is ook weer zoiets.

Ik ben blij dat er ook nog lichtpuntjes zijn om over te schrijven, maar iets minder leuk vind ik dat als je het AD openslaat wederom moet lezen dat er uit nog een rapport van de VN moet blijken dat mensen met een beperking het steeds slechter hebben in Nederland. We zijn op de goede weg maar lang nog niet bij de finish, helaas….

Luister online

Kijk live

Tip de redactie