COLUMN – Hielke Bosch schrijft wekelijks een column vanuit het perspectief van zijn beperking Achondroplasie (groeistoornis). Deze column is elke zaterdagochtend te horen in het radioprogramma 1 op Zaterdag en hier te lezen.

Je ligt op de op je ziekenhuiskamer met pijn en de zuster komt vlak voor dat ze naar huis gaat nog je medicijnen brengen, je bent als 10-jarig jongetje doodsbang voor de operatie en de broeder komt nog even in zijn pauze een potje met je kaarten. Zomaar wat voorbeelden van goede zorg die ik heb mogen ontvangen van hardwerkende zorgmedewerkers in mijn jonge leven. 

2020 is het jaar waarin heel Nederland kon zien hoe goed diezelfde mensen waren in tijden van een pandemie. Hun werk dat meestal tussen de vier muren van een zieken- of verpleegtehuis bleef, was ineens wereldnieuws. We hebben met zijn allen staan klappen en gezongen. Ook de politiek kon niet achterblijven en bij bijna iedere persconferentie werd het woord ‘zorghelden’ wel in de mond genomen. 

Dit is allemaal leuk en aardig maar nu even concreet, er werd steeds meer opgeroepen voor een fikse salarisverhoging voor diezelfde zorghelden. Maar bij dit punt deinsde Den Haag toch wel een beetje terug. Een motie voor salarisverhoging staakte in de Tweede Kamer nadat het 75 tegen 75 stemmen werden. Ineens was de helft van de Tweede Kamer een stuk terughoudender in hun enthousiasme. Symbolische aardigheid om zieltjes te winnen wordt het op zo’n manier wel een beetje.

Dus voorlopig geen extra geld maar…. toen was er vis! Een paar weken geleden werd de eerste nieuwe haring van Nederland die normaal geveild wordt, gegeven aan een aantal zorgmedewerkers. Een gevalletje van de vis wordt duur betaald. En begrijp me niet verkeerd hartstikke leuk hoor maar we zijn nu al bijna 4 maanden met dit pokke virus bezig, in de ziekenhuizen hebben ze alles ervoor gegeven om te bereiken waar we nu zijn en zitten ze nagelbijtend te hopen dat een tweede golf uitblijft. Dus misschien wordt het nu tijd om iets terug te doen, iets concreets. Dat klappen, zingen, frontberichten etc. was allemaal top, goed, prima maar misschien is het ook leuk als deze mensen het ook in hun privé merken dat ze zo hard gewerkt hebben.

Ik moet terugdenken aan die broeder die bij dat 10-jarige jongetje kwam zitten om de spanning van de naderende operatie, voor dat jongetje in zijn ziekenhuisbed, in zijn lunchtijd probeerde weg te krijgen met een spel kaarten. Hij en al zijn collega’s verdienen na jaren van bezuinigingen, bezuinigingen en u raadt het al bezuinigingen wel een extra zakcentje. Want die vis is al duur genoeg.