RTV1 – Gertjan Kamst schrijft wekelijks over actuele onderwerpen, zaken die hem interesseren in de regio of over dingen die de moeite waard zijn om over te schrijven. Deze week gaat dat over spreekwoorden.
Ieder mens kent in het leven wel gezegden of spreuken die naadloos aansluiten bij gebeurtenissen of hoe je bent gevormd. Toen ik kind was liep ik vaak in zeven sloten tegelijk. Nu ik ouder word lijkt de appel niet ver van de boom te vallen in gelijkenis met mijn vader. Maar wat betreft de kop van mijn column had ik deze toch graag achterwege gelaten, door het oog van de naald. O ja, nog zo’n bekende uitspraak is, wanneer een gebeurtenis zich ver van je bed afspeelt.
Eén ding is duidelijk. Na twee Coronajaren is ons immuunsysteem er niet beter op geworden. We hebben in de afgelopen twee jaar veel binnen gezeten, contact met andere mensen werd ons op momenten ten strikte verboden mits er al geen avondklok in werking was getreden. Het enige voordeel, we werden minder ziek anders dan Corona en daar zit nu net het probleem. Sinds afgelopen december hebben we allemaal wel de verhalen gelezen van mensen met een gewone influenza die ‘zomaar’ in het ziekenhuis belanden en er ernstig ziek van worden. Sterker nog mensen die uiteindelijk blijvend letsel er aan over houden of er aan overlijden. Maar ja, het zijn berichten uit de krant en op social media. Kortom, ver van je bed. De enige vraag die bij mij opkwam als ik deze verhalen las, dat is toch niet een gewone griep? Ik weet inmiddels het antwoord, helaas.
Streptokokken, er is al veel over geschreven. De meest bekende virus waar de streptokokken op van invloed is kennen we ook vanuit onze kinderjaren en niet ernstig. Wie heeft als kind geen roodvonk gehad of krentenbaard? Deze bacterie zit vooral in de neus- en keelholte. Logisch dat we in ons immuunsysteem hierop hebben ingeleverd in de afgelopen twee jaar. We moesten zoveel afstand houden dat we niet eens bij elkaar in de neus- en keelholtes konden kijken! Maar waarom zou je hier nu zo ernstig ziek van kunnen worden of zoals we steeds lezen, er aan kunnen overlijden?
Door het oog van de naald. Wanneer ik een column schrijf gaat dit veelal over mijn kijk op de maatschappij. Soms kritisch, soms met een vleugje humor. Althans daar tracht ik toe. Dit schrijven gaat echter over mijzelf. Op het moment van schrijven kan ik zeggen dat ik weer redelijk hersteld ben en in staat ben om enkele korte activiteiten op een dag te kunnen doen. Dit was vier weken geleden wel anders. We hebben het over de influenza, oftewel de griep.
Ach waar gaat het dan over, we zijn allemaal wel eens ziekjes. Ik had dan de pech dat ik eerste Kerstdag, oudjaarsavond en nieuwsjaardag niet helemaal fit was. Het leek bijna of ik onder familieverplichtingen uit wilde komen maar niets is minder waar. Toen begin januari mijn hoofdpijn in extreme toestand toenam raakte ik toch wat gedesoriënteerd in mijn gevoel dat ik alleen maar een beetje ziekjes was. Midden in de nacht werd Google mijn grote vriend en ging ik scrollen over griepverschijnselen en deze hoofdpijn. Niet bevorderlijk of aan te raden, een slapeloze nacht tot gevolg. Ik besloot de ochtend erop naar de huisarts te gaan. Achteraf maar goed ook, ik had goed naar mijn lichaam geluisterd. Een rollercoaster volgde.
Of zoals ze in het ziekenhuis zeiden dat ik gewoon dikke pech gehad heb dat een bacterie op een vleesetende wijze zich een baan worstelde door mijn bloed en dat ik hierbij een ernstige longontsteking had opgelopen. Het gevolg was dat ik een kamer mocht boeken in het Martiniziekenhuis en inmiddels een rolstoel tot mijn beschikking had en hier acht dagen verbleef. Deze hele week werd mij op het hart gedrukt dat ik toch echt geluk gehad heb door op tijd naar de huisarts te gaan. Dat ik door het oog van de naald gekropen was.
Ver van mijn bed is het inmiddels niet meer. Ik realiseer me meer dan ooit dat het zomaar van de één op de andere dag kan verkeren. Van een blakende gezondheid met veel sporten en werken tot de vermoeidheid wanneer je alleen maar naar een rolstoel kan lopen. De rolstoel heb ik inmiddels weer teruggebracht, het herstel verloopt voorspoedig. Dit is dan ook het moment om mijn column af te sluiten met een gezegde die iedereen dichtbij zich zou moeten houden. Pluk de dag.
Luister online
