RTV1- Mijn naam is Teresa Tassone in mijn wekelijkse column neem ik maatschappelijke en sociale problemen onder de loep. Wat houdt de gemoederen bezig en waarom? We weten allemaal dat er best wat onvrede heerst, maar wat doen we er eigenlijk zelf mee?
Afgelopen vrijdag las ik een stukje over het te kort aan vrijwilligers bij een zorginstelling voor ouderen. Verdeeld over 7 zorginstellingen heeft men beschikking over 1 busje en 3 chauffeurs. Eens per maand mag er een groepje ouderen met het busje op stap. Ik weet niet hoe groot dit busje is, maar vast niet alle bewoners kunnen mee.
De chauffeur rijdt het groepje van a naar b. Locatie b staat vanzelfsprekend garant voor een hoop gezelligheid. Omdat de chauffeur in kwestie dit vrijwillig doet, neem ik aan dat ook hij of zij een leuke dag heeft. Je hoort vaak zeggen dat het mooie van vrijwilligerswerk is, dat je er zoveel dankbaarheid voor terugkrijgt. Heel fijn natuurlijk, maar waarom dreigt er dan nu een einde te komen aan zulks gewaardeerd vertier? Doordat niemand zin heeft om deze dankbare taak op zich te nemen?
Bij mij ploppen er meteen tientallen vragen op, na het lezen van zo’n bericht en voel ik de drang om mezelf in de strijd te werpen tegen al dit onrecht. Want dat is het toch?
Onterecht wordt het plezier van onze ouderen beperkt, of zelfs afgenomen, doordat er geen vrijwilligers zijn. Ik ben benieuwd wat er door het hoofd van zo’n opaatje of omaatje gaat, wanneer er wordt medegedeeld dat de uitstapjes voorlopig niet doorgaan, vanwege dit tekort. Dan heb je het dus al geschopt tot in het verzorgingstehuis, meestal onvrijwillig, en mag je vervolgens ook geen leuke dingen meer doen, want we hebben geen chauffeur. Ik zou zelf denk ik mijzelf afvragen wat diegene die deze mededeling verkondigt bezielt. Hoeveel tijd denk je dat ik nog heb?
Onze ouderen moeten toch helemaal los kunnen gaan, minstens 1x per maand?! Gun ze dat plezier! Ik vrat nog liever mijn man z’n schoenen op dan dat ik zo’n boodschap moest verkondigen. Als ik een rijbewijs zou hebben, dan zat ik al toeterend in dat busje te wachten op mijn groepje. En ik zou ze vertellen dat ik hun dankbaar ben voor alles wat ze gedaan hebben. `Zij hoeven mij niet dankbaar te zijn. Voor elkaar zorgen zou de normaalste zaak van de wereld moeten zijn.
Waarom kan een zorginstelling geen vaste chauffeur in dienst nemen? En hoezo maar 1 busje per 7 locaties? Ik denk niet dat er te weinig vrijwilligers zijn, maar dat er misschien een overschot aan onbetaald werk is. Banen die ooit gewoon werden ingeschaald, worden nu ingevuld door vrijwilligers. Maar als deze soort dreigt uit te sterven, dan creëer je toch weer betaalde banen? Wat kost nou een chauffeur die 1 keer in de maand heen en weer rijdt met die lieve opa’s en oma’s?
Klop aan bij autobedrijven en vraag om een paar busjes. Plak ze vol met reclame en Hup! Alle 7 locaties een eigen busje met chauffeur!
Als je een vacature voor vrijwilligerswerk vergelijkt met die van een gewone vacature is het verschil helemaal niet zo groot. Er wordt gevraagd naar flexibiliteit, enige ervaring in de betreffende sector is een pré en natuurlijk is het geweldig als je affiniteit hebt met de doelgroep. En je kunt vrijwel meteen aan de slag in een gezellig team. Dat team bestaat uit een handjevol gediplomeerde medewerkers, die jou met plezier begeleiden en natuurlijk de andere vrijwilligers. Klinkt super toch? Je zou bijna naar beneden gaan scrollen op zoek naar het arbeidsloon. Steeds meer instanties lijken afhankelijk te zijn geworden van vrijwilligers. En daar gaat er volgens mij iets mis. Want wie bepaald wat en wanneer een job op vrijwillige basis moet?
Waarom heet het eigenlijk vrijwilligerswerk? Omdat men het werk vrijwillig doet? Is betaald werk dan onvrijwillig? Niemand wil zich gedwongen voelen om te werken, werken voor je geld zou altijd op vrijwillige basis moeten zijn. Ik ben benieuwd welk werk nou echt belangrijk is, wie is het meest nuttig en wie verdient er een beloning voor?
Ik heb regelmatig mogen ervaren hoe mooi het is om er voor een ander te kunnen zijn.
Maar ook om hulp te ontvangen, wanneer ik het nodig had. Toen ik een keer ziek was en mijn jongste zoon niet naar school kon brengen, schoot er direct een moeder te hulp. Zij heeft hem van a naar b gebracht, zonder enige aarzeling en geheel belangeloos. Een geweldige vrijwillige actie vind ik!
Maar ik begrijp de afwezige vrijwilliger ook wel hoor. Tijd kun je vrijmaken, een ander helpen is voor de meeste mensen ook geen probleem. Maar wat krijg ik ervoor terug als het voelt als een gewone baan, met vaste werktijden in een gezellig team? Is een glimlach dan nog wel genoeg?
Luister online
