VEENDAM – Het is dit voorjaar tien jaar geleden dat SC Veendam failliet ging. Voor de aanhang van de Veenkolonialen nog altijd een groot gemis, zo ook voor Roelf Boeringa, supporter van het eerste uur. De inwoner van Stadskanaal bleef de laatste seizoenkaart van z’n cluppie altijd bij zich dragen. Net als talloze herinneringen aan De Langeleegte.
Roelf Boeringa overleed in maart dit jaar op 81-jarige leeftijd, precies tien jaar na het faillissement van de club die hij altijd trouw bleef. Dit interview is in overleg met zijn familie geplaatst
Harde klassieke muziek
Op een druilerige donderdagmorgen is er al volop leven in de brouwerij in een appartementencomplex in Stadskanaal. Op drie hoog groet een vrouw vanachter een raam, terwijl ze in haar badjas koffie zet, en ook bij de buren is de ochtend al in gang gezet. De voordeur staat op een kier, maar na tweemaal aanbellen wordt geen sjoege gegeven. De reden wordt snel duidelijk, want als er een voet over de drempel wordt gezet, dreunt de klassieke muziek al hard door vanuit een afgesloten woonkamer. Als de deur opengaat, zoekt een wolk sigarettenrook de weg naar buiten, waarachter Boeringa opdoemt. ‘Even wachten nog’, mompelt-ie, terwijl hij met de muziek meedeint op de bank.
‘La traviata van Giuseppe Verdi, prachtig’, zegt hij, nadat de muziek twee minuten later is stilgezet. ‘Maar we gaan het over Veendam hebben hè’, voegt hij er meteen aan toe, om er vervolgens goed voor te gaan zitten. ‘Tja, wat moet ik erover zeggen? Sinds het faillissement ben ik niet meer op De Langeleegte geweest’, zegt de tachtiger.
‘Oh wacht, toch wel, met die opera-uitvoering vier jaar geleden. Goh die opera, dat was mooi. M’n dochter was toen ook mee. Ik word niet zo gauw emotioneel, dat heb ik wel afgeleerd. Maar ik zat daar toen wel met een brok in m’n keel. En nu we het er zo over hebben word ik dat bijna weer.’
Mopperkont
Veendam-supporters die hem misschien nog wel herkennen, zullen Boeringa wellicht niet meteen associëren met emotie. Hij was naar eigen zeggen meer een mopperkont, zo’n type dat bij iedere voetbalclub rondloopt. ‘Ja hoor, daar ben ik eerlijk in. Maar wel eentje met een Veendam-hart’, benadrukt hij.
De manier waarop zijn band met de Kolonicio’s tot stand kwam, klinkt eenvoudiger dan je zou vermoeden. ‘Veendam was gewoon het dichtste bij als je in de buurt betaald voetbal wilde zien. Nu vind ik voetbal niets meer, iedereen schopt mekaar steeds maar weer omver. Dat is toch geen voetballen? Ik kijk er nooit meer naar.’
Het doet niets af aan de herinneringen die hij nog koestert aan de jaren aan De Langeleegte, waar Boeringa steevast met fiets, plof of bus naartoe ging als tiener. Daar hadden de ouders van z’n toenmalige vriendin niet achter moeten komen, overigens. ‘Zij was hartstikke gereformeerd en dan zat voetbal kijken op zondag er niet in. Maar ik ging mooi wel. Haar ouders moesten dat niet weten, want dan kwam ik daar het huis niet in, hoor. Zelf vond ze het niet zo erg’, lacht hij. Het waren de jaren waarin de Veendammers hun eerste jaren in het betaalde voetbal kenden.
Armada
‘Zegt Paul Armada je wat? Wát, daar heb je nog nooit van gehoord? Hoe kan dat nou?’, zegt Boeringa verontwaardigd. Hij gromt wat en schudt z’n hoofd uit oprechte teleurstelling. ‘Dat was een Algerijn die in 1959 bij Veendam kwam spelen. Die kon voetballen zeg, hij had wel wat van Cruijff. Armada kon ballen aannemen en knalde ze in de kruising alsof het niets was. Die heeft doelpunten gemaakt die ik nog nooit eerder gezien heb, dat is niet eens te beschrijven’, vertelt hij enthousiast. YouTube raadplegen biedt ook al geen uitkomst. Van de Algerijn in Veendammer dienst zijn geen bewegende beelden.
‘Armada was de beste speler die ik ooit in een Veendam-shirt heb gezien’. Hij was ook beter dan ‘boertje’ Nienhuis’, zoals Boeringa Veendam-clubicoon Henk Nienhuis gedurende het hele gesprek noemt. ‘Boertje kon er ook wat van hoor. Die zou in Jong Oranje spelen, maar de week ervoor werd-ie kapot geschopt tegen Eindhoven. Daarna is hij nooit meer op hetzelfde niveau geweest. Zonde.’
Brief
Nienhuis zorgde hoogstpersoonlijk voor een van de meest hartverwarmende dingen die Boeringa in zijn jaren als supporter meemaakte. Hij mag z’n hart dan wel op z’n tong hebben en zich jarenlang mopperend door De Langeleegte hebben voortbewogen; toen Boeringa’s vrouw overleed nadat ze door een tragische gebeurtenis om het leven was gekomen, ontving hij een brief van Nienhuis – inmiddels preses bij de Veendammers – met warme woorden om hem overeind te helpen in een moeilijke tijd. ‘Die brief was wel mooi hoor, die heb ik zo ontzettend gewaardeerd.’ Boeringa slikt even als eraan terugdenkt. ‘Ik hield zielsveel van mijn vrouw.’
Met Nienhuis is meteen een Veendammer genoemd zoals Boeringa ze graag in het zwart-gele shirt zag, of-ie hem nou persoonlijk kende of niet. Hetzelfde geldt voor Dick Lukkien, al heeft Boeringa de aanstaand hoofdtrainer van FC Groningen ook weleens zo vervloekt, dat het in Kiel-Windeweer te horen was.
‘Ik weet nog dat Dick een keer moest invallen, maar vlak voor z’n invalbeurt stond te gapen, nou toen werd ik zo gek. Dat heb ik tegen hem gezegd ook. Dick zei niets, maar reken maar dat-ie hoorde wat ik zei. Is daarna ook nooit weer gebeurd’, grijnst hij. ‘Het was de tijd waarin er nog écht werd gevoetbald in Veendam. Goh wat was dat een prachtige tijd.’
Roelf Boeringa laat in 1996 vanaf 02:10 uur in woord en gebaar weten wat hij van Veendam-doelman Egbert Darwinkel vindt
Tackle op verzoek
Weer of geen weer, Boeringa maakte altijd deel uit van een groepje van tien supporters dat de thuisduels aan De Langeleegte bezocht. Ze mochten dan wel bekendstaan als mopperende mannetjes, ze waren ook niet te beroerd om hoogstpersoonlijk aan de spelers te vertellen wat er moest gebeuren.
‘Soms zaten er spelers van de tegenstander bij die het publiek hier een beetje zaten uit te dagen. Dan trok ik Armand MacAndrew vlak voor de tweede helft even aan z’n mouw: pak je ‘m even aan? Dan lachte hij z’n tanden bloot en kon je de klok erop gelijk zetten dat er een harde tackle aan kwam.’
Het faillissement van SC Veendam in 2013 was volgens Boeringa onvermijdbaar. Het was een paar jaar ervoor al ternauwernood afgewend, weet hij nog. ‘In die laatste wedstrijd tegen FC Oss was ik er wel bij, maar ondanks dat we met 2-1 wonnen had ik al het gevoel dat het helemaal voorbij was. Op de tribune hadden we het er met elkaar over dat het weleens de laatste wedstrijd kon wezen en er heerste al een wat gelaten sfeer.’ Tien dagen later was de kogel door de kerk, een reddingsactie mocht niet meer baten. ‘Ik heb m’n AOW-geld toen nog aan de club geschonken om het geldtekort weg te werken, maar dat doe ik ook niet weer.’
Doekje voor het bloeden
Nadat SC Veendam uit het betaalde voetbal verdween, probeerde Boeringa het nog even als supporter van topamateurclub Nieuw-Buinen. ‘Komst nu bie ons Roelf, zeiden ze. Maar ik heb daar twee jaar rondgelopen en toen vond ik het mooi geweest.’ De mopperende Knoalster heeft het voetbal min of meer vaarwel gezegd met het verdwijnen van SC Veendam. ‘Ik kijk nu veel veldrijden, met Mathieu van der Poel. Die ken je wel toch, mag ik hopen? Dat is nog eens hard werken. Nee, ook het WK voetbal kan me gestolen worden, het interesseert me niet meer.’
Boeringa had er ook voor kunnen kiezen om na het faillissement van Veendam naar FC Groningen te gaan. Sterker nog, hij was een van de seizoenkaarthouders van de Kolonicio’s die een brief van toenmalig FC-directeur Hans Nijland ontving met de uitnodiging om gratis een wedstrijd van de Groningers te bekijken.
‘Als doekje voor het bloeden’, gromt Boeringa nog maar eens. ‘Man, daar was ik zo kwaad over. Het is dat ik geen papierversnipperaar had, anders ging-ie er rechtstreeks in en zo dachten er meer over. Laat ze maar verrekken bij FC Groningen. Veendam was m’n club. Ik heb de seizoenkaart uit 2013 nog in de portemonnee, moet je ‘m nog even zien?’
Dit is een artikel van RTV Noord. RTV1 en RTV Noord werken samen om de regionale nieuwsvoorziening te versterken.
Luister online
