RTV1 – Gertjan Kamst schrijft wekelijks over actuele onderwerpen, zaken die hem interesseren in de regio of over dingen die de moeite waard zijn om over te schrijven. Deze week gaat dat over zijn guilty pleasure.
Wellicht is mijn guilty pleasure vooral de laatste 20 jaar meer in een hokje geplaatst. Iedereen vindt er iets van. Er is enerzijds veel kritiek en wekt het de lachers op de hand en anderzijds is er veel lof over de glitter en glamour die dit imago voor deze groep heeft opgepoetst. Saillant detail: een tussenweg over dit fenomeen is er gewoonweg niet. Ik heb het over het Eurovisiesongfestival.
Geen festival wordt zo ondergedompeld in politieke statements en chauvinistische voorkeurstemmen als het Eurovisiesongfestival. Een land in oorlog dat wint of de erfenis van ABBA dat Zweden veelal geen windeieren legt. Hoe dan ook, ik geniet ervan. Niet alleen het feit dat het Europa op wat voor manier doet opschudden maar vooral om enkele muzikale hoogstandjes die het festival kent.
Natuurlijk is er altijd bijzondere entertainment aanwezig op dit festival zoals Lordi in 2006 of Dustin the Turkey in 2008. Om maar te zwijgen van special effects die mislukken als het er op aan moet komen. Te denken valt bijvoorbeeld aan het optreden van de Toppers toen de lichtgevende pakken op het podium haperden, ‘Shinen’ kreeg een andere wending in 2009. Maar over het algemeen zorgt de techniek voor wervelende shows zoals die in 2021 in Ahoy tijdens de Corona uitzending.
Mijn guilty pleasure ontstond in 1986 toen ik als beginnende puber Sandra Kim de winnares zag worden van het Eurovisiesongfestival. Uiteindelijk belandde nog een poster van deze dame op mijn slaapkamer. Maar nog meer was ik een jaar later geboeid door het songfestival dankzij het optreden van Tozzi & Raf. Dit duo uit Italië haalde een derde plek met het nummer ‘Gente di mare’. Vanaf dat moment had het Eurovisiesongfestival er definitief een kijker bij. Bovendien bracht dit nummer mij op de eerste plek bij de playbackshow in 1989 in Danscentrum Koning, maar dat terzijde. Naarmate ik ouder werd veranderde mijn muziekstijl. Ik heb diverse muziekfases doorlopen en zijn van invloed op mijn favoriete deelnemers in dit Eurovisieveld. Ik vermoed dat ik tegenwoordig Sandra Kim niet in mijn top vijf zou plaatsen.
Mijn voorkeur gaat uit naar het wat meer stevige werk, de nummers waarover Jan Smit meer moet nadenken om er een slechte grap over te maken. In 2021 was mijn grote favoriet ook de uiteindelijke winnaar, Måneskin met het nummer ‘Zitti e buoni’. Of neem de Finse band Käärijä met ‘Cha cha cha’ en hoewel ze hun ware gezicht niet vaak zullen tonen behoorde Lordi ook wel tot mijn favorieten indertijd. Alhoewel het ‘Halleluja’ vanuit mijn Christelijke opvatting toch anders bedoeld is.
.
Luister online
