Mijn oudste zoon heeft deze week Gala. Een spectaculaire afsluiter van zijn schoolcarrière op het Ubbo.
Fancy kleding, shiny auto’s en een uitgerolde rode loper vormen het podium voor onze kanjers en aansluitend mogen de toekomstige geslaagden aanschuiven bij een heerlijk diner in een sjiek restaurant. Helemaal hip and happening, blijkbaar.
Dat ging in de 90’s toch een beetje anders.
Ongeveer 25 jaar geleden hadden mijn vriendin A en ik ons wat minder goed voorbereid op ons eindexamenfeest.
Het thema was Het verre Oosten.
Hier hadden wij helemaal niks mee.
Om ons heen gingen mensen fanatiek aan de slag met harembroeken, pruiken en vliegende tapijten. Feestwinkels konden de vraag blijkbaar niet aan, want toen wij ons eenmaal ertoe hadden gezet, was er geen buikdanseres-outfit meer te krijgen. We besloten tot een statement over te gaan. A en ik hielden wel van een doordenkertje.
Ons idee was om onszelf te kleden als rebelse punkers. Als outcasts, zeg maar.
Wat dat met het verre Oosten te maken had? Helemaal niks dus. En dat was nou precies de bedoeling. Want wie nog eens achterom zou kijken naar ons, en dat deed men, zou zien dat wij wel degelijk iets met het onmogelijke thema hadden gedaan.
Op onze rug droegen wij de tekst:
“Wie neemt ons mee naar het verre Oosten?” Ik had de eerste 4 woorden en A de laatste. Wij moesten die dag natuurlijk wel dichtbij en vooral naast elkaar blijven, anders had het geen effect. Dat is ook zo gebleven; A is wel vaker mijn rechterhand geweest.
En zo hadden wij het volgens onszelf toch maar even geflikt.
Gelukkig hoefden wij niet over een rode loper en ook niet plaats te nemen aan een posh gedekte tafel. Wij reden op onze afgetrapte fietsen naar school en genoten van de verbaasde blikken en opmerkingen van onze mede scholieren bij het zien van onze foute outfits.
Maar wát graag keerden wij iedereen die dag de rug toe.
Luister online
