VADERDAG – Onze columnist Teresa Tassone geeft op deze speciale dag een podium aan elf bijzondere vaders. Dierbaren vertellen wat hun vader zo bijzonder maakt. Tassone: ‘Op deze manier wil ik laten zien dat iedereen een keer een podium verdient, omdat we allemaal een belangrijke rol spelen in het leven.’
Gert Jan en Ronald
Karin: ‘Ronald en ik zijn de ouders van Thomas. Helaas is onze relatie gestrand toen Thomas nog een baby was.
Een paar jaar later kreeg ik een relatie met Gert Jan. Gert Jan heeft twee kinderen uit zijn vorige relatie.
Gert Jan en ik hebben elkaar leren kennen via de peuterspeelzaal waar zijn zoon Julian en mijn zoon Thomas destijds beide naartoe gingen. De jongens hadden gelijk een klik en wilden buiten de peuterspeelzaal ook graag samen spelen. We zagen elkaar daardoor steeds vaker en uiteindelijk kregen we verkering.
In 2021 hebben Gert Jan en ik samen een dochter gekregen en met Anna is ons samengestelde gezin compleet.
Thomas en Julian zijn nog steeds de beste maatjes en eigenlijk kunnen alle kinderen goed met elkaar opschieten. Gert Jan en ik hebben ook goed onze rol weten te vinden als bonusouders. De onderlinge banden zijn liefdevol, gezellig en we hebben veel lol met elkaar.
Een samengesteld gezin is best hard werken, dat is waarschijnlijk herkenbaar voor iedereen die hiermee te maken heeft.
Des te fijner dat het contact onderling heel goed is! We helpen elkaar waar we kunnen. Ronald komt ook vaak bij ons thuis, ook voor de gezelligheid. Hij neemt alle kinderen ook weleens mee op een leuk uitje en past op als Gert Jan en ik omhoog zitten.
We zetten allemaal de kinderen op de eerste plek en daardoor is een goede samenwerking essentieel. We overleggen veel met elkaar en Ronald en Gert Jan doen beide erg hun best voor het welzijn van niet alleen hun eigen kinderen, maar ook de kinderen in de rest van ons gezin.
Ik ben ontzettend dankbaar en trots op hun inzet en liefdevolle opvoeding.’
Jan Zuidema & Marjanneke
Marjanneke: ‘Ik hoor het haar nóg zeggen, een meisje op de basisschool; “wie is die enge man met die tatoeages?” En ik begreep er niets van. Eng? En wat hebben die tatoeages daarmee te maken? “Zo ziet mijn vader er toch gewoon uit..?” dacht ik.
Mijn vader Jan was een bekend gezicht in Stadskanaal. Je herkende hem direct aan zijn opvallende uiterlijk – een enorme bos krullen (’s zomers vaak geschoren, want anders was het ‘veul te waarm’), een grote baard en véél tattoos.
Door de jaren heen heeft hij verscheidene motoren gehad waar hij graag even op ging ’touren’, zoals hij dat zelf noemde.
Mijn vader was regelmatig te vinden op een platen- of muziekbeurs en op zijn tijd een concert of festival, want hij had een grote passie voor muziek.
Van (psychedelische) rock zoals Pink Floyd tot Tiamat, Black Sabbath, Porcupine Tree en Ten Years After. Maar ook klassieke muziek. Het verbaasde mij soms hoe ontzéttend veel hij daar over wist te vertellen.
Onder dat stoere uiterlijk schuilde een ontzettend lieve man, met een hart voor mensen én voor dieren. Ik denk nog dagelijks aan zijn gevatte opmerkingen, eigenwijze ‘levenslessen’ en humor!
Na een slopende ziekte is mijn vader 11 jaar geleden helaas overleden. Wat zou ik gráág nog een Vaderdag met deze man met een hart van goud willen doorbrengen.’
Augusto Serra
James Serra: ‘Wanneer ik aan mijn vader denk, herinner ik mij dat hij vaak aan de tafel zat me de krant: Nieuwsblad van het Noorden was dat destijds. Hij had altijd pantalons aan en een overhemd met daarover een lichtblauwe trui.
Aan tafel las hij de krant van A tot Z en je mocht hem niet storen, hij was uiterst geconcentreerd. Ik denk dat als hij nu nog leefde hij een iPad pro van me had gekregen om het nieuws online te lezen. Helaas gaan we het niet meemaken.
Een van zijn passies was de wetenschap, hij had oude boeken met wiskundige figuren van Plato die we dan met papier gingen maken, de kubus, de tetraëder, de octaëder. Vol trots plaatste ik deze papieren figuren op de kast in mijn kamer.
Mijn zusje Debby vertelde dat als hij haar naar bed bracht altijd Italiaanse liedjes voor haar zong, dat is haar altijd bijgebleven.
In de zomer leerde hij mij hoe je een kampvuur moest maken, hoe je klein moest beginnen met kleine takjes en dit uitbouwde met grote takken. In de tuin gingen we vuurtje fikken. Als ik nu rook ruik van een houtvuurtje dan ben ik terug in die tijd.
Mijn broertje Mike was erg jong toen onze vader overleed, maar hij weet nog dat hij naast mijn hem op de bank zat, hij had een kleine zwart wit tv waarmee hij RAI uno ging kijken, speciaal hiervoor had hij een satelliet antenne gekocht. Bij de uitzendingen van San Remo hoorde altijd Grolsch bier met 7 up. Mike was altijd nieuwsgierig naar de smaak en mocht een slokje drinken.
Als vrienden langskwamen dan vond hij het gezellig dat iedereen mee ging eten en maakte hij verschillende gerechten, met name aardappelen en kip uit de oven werd zeer gewaardeerd. Aan de uitschuifbare eettafel zaten we met zijn allen te eten en altijd roomijs aan het eind. Soms speelden we daarna nog yahtzee of werd de sjoelbak uit de kast gehaald.
Onlangs vond ik een oude 8 mm band met beelden van mijn ouders uit de jaren 70 vlak voor dat ik geboren was, als jonge mensen in Italië op bezoek bij zijn familie. Ze bezochten onder andere de Nuraghe in Sardinië en het is apart om te zien hoeveel zijn beweging en mimiek in de video identiek is aan mijn eigen beweging en mimiek, het was zeer emotioneel om deze beelden van pakweg 50 jaar geleden te zien, maar fantastisch omdat hij er niet meer is om over vroeger te vertellen.”
Jan Brouwer
Carin: “12 jaar geleden kreeg mijn vader slokdarmkanker, dat was een hele moeilijke tijd. In die periode zijn meerdere bekenden van ons overleden, waaronder ook mijn schoonvader. Een verdrietige tijd.
Mijn vader heeft die afschuwelijke ziekte overwonnen en daar ben ik ontzettend dankbaar voor. Hij is een rots in de branding voor mijn moeder, zij begint wat vergeetachtig te worden. Hij helpt en steunt haar in alles met veel geduld. Ik neem daar mijn petje voor af.
Met zijn 76 jaar heeft hij nog altijd veel plezier in het leven en ook af en toe nog in zijn oude baan als vrachtwagenchauffeur. Ik heb een geweldige lieve vader.”
Bas en James
James: “ Ik ken mijn vader vanaf dat ik 2 jaar ben. Hij heeft destijds kort een relatie met mijn moeder gehad, die mij tot dan alleen had opgevoed. Na een poosje bleek dat Bas en mijn moeder beter vrienden konden blijven en dat is nu, 15 jaar later nog steeds zo.
Toen ik 3 jaar was, heeft Bas mij officieel erkend, dat wilde mijn moeder ook heel graag. Ondanks dat ze niet samen verder gingen, was Bas inmiddels mijn logische vader geworden, in plaats van mijn biologische. Hij was gewoon voorbestemd om mijn vader te zijn, zo zei mijn moeder dat.
En daar ben ik nog steeds blij mee want ik heb de beste, grappigste en liefste vader gekregen die ik mij kan wensen en ik hou heel erg veel van hem!
Bram Veen en Richard Veen
Bram Veen: “Van jongs af aan speelt muziek een hoofdrol in het leven van mij en mijn broer, David. Geen ochtend ging voorbij zonder dat er een cd of LP werd gedraaid: The Rolling Stones, the Who, Jimi Hendrix, Frank Zappa, Kiss, enzovoort.
Dikwijls speelde onze vader dan mee op zijn gitaar en soms mondharmonica.
Door het opgroeien met de muziek van mijn vader, begonnen David en ik al snel zelf gitaar te spelen. David ontwikkelde een liefde voor de band Kiss en andere hard Rock, ik neigde meer naar the Who en de Stones. We speelden graag mee met de muziek samen met onze vader, die ons graag leerde hoe we sommige nummers moesten spelen.
Inmiddels maakt papa zijn eigen muziek onder de naam “Vayndog“.
Met invloeden van de oude rock & roll, blues, country en folk artiesten schrijft hij nummers over alles wat hem maar inspireert. Vaak hebben de teksten die hij schrijft voor hem een diepere betekenis. Mijn vader heeft ons geleerd hoe je muziek moet maken, maar vooral heeft hij ons liefde geleerd. En hoe het voelt dat er altijd iemand is die achter je staat, onafhankelijk van de fouten die je maakt. Zelf als iets hem geen slim idee lijkt, zal hij je aanmoedigen als hij weet dat je er echt voor wilt gaan.”
Sebastiaan Kunst en Johan Kunst
Sebastiaan: “Voor wie mijn vader Johan Kunst kende, moet het duidelijk geweest zijn dat hij in volle verzekering van het geloof leefde, en zich gesterkt wist door de barmhartigheid van de here Jezus Christus. Dit verkondigde hij aan eenieder die het, al dan niet, wilde horen. Naast zijn rotsvaste geloof in de Heiland was zijn familie – zijn drie kinderen Sebastiaan, Jeroen en Deborah, en de moeder van zijn kinderen, Anneke het belangrijkste in zijn leven. Voor deze en zo veel meer mensen in zijn omgeving had hij alles over. Op ons heeft hij overgebracht liefde voor het leven en voor muziek, en het vermogen om rijkdom en humor te zien in eenvoudige zaken.
Zo heb ik vroeger gewerkt bij een bakkerij in Stadskanaal, en tijdens die baan verbleef ik bij mijn vader om geld te sparen voor mijn op handen zijnde ‘emigratie’ naar Engeland. Op zekere dag liep een godvergeten machine die ik in de gaten moest houden in het honderd, tot irritatie van een van de kort aangebonden vaste medewerkers die tegen mij in het Gronings foeterde: Ik heb ’n zeuntje van zes, en dai is nog looser as doe!
Wanneer ik over zo’n incident vertelde, kwam mijn vader niet meer bij van het lachen. Zo zijn er nog talloze situaties in een ver Veenkoloniaal verleden te noemen, waarin bijzondere individuen figureerden, en een simpele imitatie of schets voor mijn vader stond dan garant voor een daverend lachsalvo.
Mijn vader Johan Kunst zag het levenslicht in Gasselte in 1954, en hij overleed in Winschoten in 2021, middenin de vervloekte pandemie, waarin bijna elk normaal menselijk contact krampachtig verboden was. Zijn toch al wat broze gezondheid heeft denk ik te lijden gehad onder de mensonterende sociale erosie van destijds. Bovenal gedenk ik mijn vader namelijk als iemand die erg graag onder de mensen was, en werkelijk gedijde bij menselijk contact: een praatje maken, dan wel een kopje koffie drinken met wie dit maar wilde.
Ik herinner me de vele voicemails die hij door de jaren heen achterliet nadat hij mij tevergeefs had proberen te bereiken om even bij te praten. Ik was vaak verwikkeld in werk of vrije tijd, en had dan zogenaamd geen tijd voor praatjes. De voicemails luidden zonder uitzondering:
Hoi Sebas, met pap! Ik wou even weten hoe het ging, maar het lukt dus nu even niet. Nou, ik hoor het wel, jo, pap!”
Bert Drenthe en Nikita Drenthe
Nikita: ‘Mijn papa is een hele zorgzame man. Hij zorgt voor iedereen om hem heen. Zijn familie, vrienden en kennissen, hij wil alles goed hebben voor iedereen. Zelfs meer dan voor zichzelf.
Hij heeft samen met mijn moeder 3 kinderen. Mijn 2 broers zijn allebei al het huis uit, maar de zorgzaamheid naar hun toe stopt daardoor niet. Dagelijkse is er wel contact, een appje of een belletje. Ik vind dat heel mooi om te zien, want ik weet dat hij ze mist in huis.
De afgelopen jaren waren niet altijd makkelijk voor mijn vader.. Hij kampte met een burn-out en heeft in korte tijd zijn vader, moeder én broer verloren. Toch staat hij nog rechtop en is hij bijna altijd vrolijk en lekker gek!
Toen mijn dochter Sophie geboren werd, werd mijn papa voor het eerst opa. Het was een emotionele maar ook een bijzondere dag , want zijn enige dochter had een mooi klein meisje gekregen. Hij is mega trots op zijn beide meisjes en dat is te zien. Hij maakt dagelijks wel foto’s of filmpjes van haar en die laat hij ook zien aan iedereen!
Mijn papa is voor mij een bijzondere vader, want naast zijn positieve en vrolijke karakter is hij ook nog eens schaamteloos! Wanneer Papa en ik even op stap gaan samen gaan we ook altijd gezellig naar het centrum. Hij zingt en danst in de winkels en dat is heerlijk om te zien! Hij is altijd en overal zichzelf.
Waarom mijn papa zoveel voor mij betekend? Omdat hij zoveel zorg geeft aan mijn moeder, mijn broers, Sophie en mij. Mijn vader is de beste, en ik zou hem nooit willen vervangen voor een ander. Hij is grappig en ik ben enorm trots op hem!
He is amazing!’
Gerard Leenders
Sabina Leenders: “ Gerard staat al 24 jaar aan mijn zijde. Een toegewijde vader die aanwezig is, stoeit, knuffelt en nergens zijn hand voor omdraait. 19 jaar geleden werden wij voor het eerst ouders en inmiddels mag hij zich vader van 6 noemen. Een bijzondere titel.
Gerard is een harde werker. Iedere dag staat hij om 04.30 op, om naar zijn werk te gaan en hij is zelfs weer aan het studeren. Doordat hij voor iedereen klaarstaat, vergeet hij zichzelf weleens.
Hardlopen doet Gerard om zijn gezondheid en conditie op peil te houden, wij leven heel bewust en vinden het belangrijk om goed voor onszelf en elkaar te zorgen. De liefde voor ons gezin staat altijd voorop!
Wat ik ook heel mooi vind aan Gerard is zijn creativiteit. Wat zijn ogen zien, kunnen zijn handen maken, hij ziet overal mogelijkheden in.
Ik ben ontzettend trots op wie hij is en wat hij doet. Een voorbeeld voor de kinderen én voor mij. Gerard is de rots van ons mooie grote gezin.“
Derk Berends
Jeannette: ‘Mijn vader is een bijzonder lieve en grappige vader. Mijn beste vriend. Hij klaagde nooit, ook al was hij heel vaak ziek. Dat bewonder ik zo in hem. Pa handelde in van alles; van schaatsen tot huis, tuin en keukenspulletjes, geweldig vond ik dat! Blijkbaar zit het ook in mijn bloed, want ik ga ook vaak naar markten samen met Martin, mijn vriend.
Wij hebben een tuinhuisje waarop een bordje hangt met nulebolt’n. Dat was wat mijn vader altijd zei als er wat was: “Nulebolt’n ook zeker. “
Als ik lang ons tuinhuisje loop, moet ik aan pa denken, altijd een glimlach op zijn gezicht. Martin heeft dat ook, ze zijn uit hetzelfde hout gesneden.
In september vorig jaar werd mijn grootste nachtmerrie werkelijkheid, mijn pa overleed tijdens een operatie. Ik had mijn beste vriend verloren. Maar zoals mijn vader was, lag hij zelfs in zijn kist nog met een vredige glimlach op zijn gezicht. Ik ben zo blij en dankbaar dat hij mijn vader is.
Ik weet zeker dat hij weet dat ik gelukkig ben en dat hij altijd bij mij is.
Pa, ik hou van je, voor altijd.’
Fijne Vaderdag!
Luister online
