Wikipedia: De huisvrouw wordt in het bevolkingsregister aangeduid als iemand “zonder beroep”.
In de jaren ’80 toen ik zo oud was als mijn jongste nu, was buiten spelen de normaalste zaak van de wereld. Kinderen uit de buurt verzamelden zich in de grote speeltuin die midden in de woonwijk stond. De meeste moeders, zo ook mijn eigen moeder, waren huisvrouw, dus er was toezicht genoeg. Als er onenigheid was, dan kon net zo goed de moeder van een buurtgenootje er iets van zeggen, als mijn eigen moeder. Dat werd gewoon geaccepteerd. En dan moest je sorry zeggen of je werd naar huis gestuurd.
Alsof ze onderling een pact hadden gesloten, zorgden de huisvrouwen ervoor dat wij zorgeloos konden spelen. Bij mooi weer stond er altijd wel ergens een zwembad in de tuin en de ene keer kreeg je van die een ijsje of een glas ranja, de andere keer was het bij huisvrouw op nummer 17.
De huisvrouwen zoals ik ze ken, leken 24/7 tot onze beschikking te staan.
Ik vraag me wel eens af wat zij zoal deden wanneer wij op school zaten. Hun wereldje moet vrij klein en eenvoudig zijn geweest, zonder invloed van (a-) sociaal media, mobiele telefoon of rekening houdend met werkgevers en collega’s. Geheel zelfstandig draaiden ze een huishouding, zorgden voor het eten en droegen voor het grootste gedeelte de verantwoordelijkheid voor de opvoeding. Je zou ze ook wel zzp’ers kunnen noemen; zelfstandig zonder personeel. Dit genoemd hebbende zou je de letter p op vele manieren kunnen invullen: pegels/ pensioenopbouw/provisie/etc.
Wat ik mij nog goed kan herinneren is dat mijn moeder en de andere huisvrouwen regelmatig bij elkaar op visite gingen. Via de vaste telefoon maakten ze een afspraak om een kopje koffie te drinken. Bij de een of de ander thuis welteverstaan, niet in een restaurant, croissanterie of koffiebar. Vaak werd die afspraak op dezelfde dag nog gemaakt én uitgevoerd en kwam er zelden tot geen agenda aan te pas. Enige voorwaarde kon zijn dat het huishouden eerst gedaan moest worden: “Dan kom ik nadat ik gestofzuigd en gedweild heb!” had zomaar een afsluiter kunnen zijn. Dan wist je dat huisvrouw A er over een half uurtje- drie kwartier kon zijn en kon je nog mooi even een mand strijkgoed wegwerken.
De huisvrouwen hielpen elkaar met het huishouden of de opvoeding van de kinderen als dat nodig was en steunden elkaar in moeilijke tijden. Dat was vanzelfsprekend en niet eens een groot ding. Er was gewoon meer tijd en aandacht voor elkaar. En als er een misverstand was, werd dat uitgepraat. Misschien een dag of week later, om de gemoederen te laten sussen, maar gepraat werd er.
Terwijl ik hierover schrijf, besef ik dat ik het woord huisvrouw zelden nog voorbij hoor komen. Misschien vinden sommigen het niet meer kunnen, een belediging zelfs. Het is eerder uitzondering dan regel wanneer een moeder “alleen maar” huisvrouw is. En als ze het is, dan lijkt het een luxepositie.
Bewust kiezen voor het ‘huisvrouwschap’ is bijna niet meer mogelijk. Dit ligt natuurlijk voor een groot deel aan de financiële situatie van het gezin. Maar veel vrouwen en moeders willen zich ‘nuttig’ voelen en dat gevoel krijgen ze door (buitenshuis) te werken. Naast moeder en vrouw willen ze ook graag de collega of werkgever zijn en ‘meetellen in de maatschappij’. Komt dit voort uit emancipatie en carrière willen maken of door de sociale en/of financiële druk? Het is vandaag de dag vanzelfsprekend dat beide ouders (buitenshuis) werken en de kinderen naar de opvang gaan. En dan maar hopen dat ze op de opvang net zoveel liefde en aandacht krijgen als thuis. Hoewel…
Wat zou jij doen als je de keuze had?
Het bijzondere aan de huisvrouwen van toen, vind ik het veilige gevoel dat ze mij als kind hebben gegeven. Je kon van ze op aan. Mijn moeder was er altijd als mijn zusjes en ik uit school kwamen. Dan dronken we een kopje thee met een koekje en kletsten wat over school en vriendinnetjes. Het was altijd een eenzijdig gesprek, ik heb nooit gevraagd wat mijn moeder bezighield.
Ik hoop dat zij en de andere huisvrouwen zich gewaardeerd hebben gevoelt, want zij waren (en zijn) ontzettend nuttig.
Foto: mijn moeder (voor) met mij en haar vriendin in de jaren ’80. Beide Fulltime Huisvrouw
Luister online
