BORGER – Ruim 2,5 miljoen Nederlanders hebben moeite met lezen en schrijven. Weinig van deze mensen durven daar voor uit te komen. Eén van hen, Limonda Linders uit Buinerveen stapt nu tijdens de Week van het Lezen en Schrijven over die drempel heen.
Het is een grote stap voor Linders om er openlijk voor uit te komen. ‘Mensen kwamen er ook nooit achter. Van buiten zie je het niet en ik heb een vlotte babbel,’ zo vertelt ze aan de leestafel van de bibliotheek in Borger.
De reden dat Linders niet goed kan lezen en schrijven ligt in haar jeugd in Zeeland. ‘Mijn moeder was depressief in periodes. Ze heeft ons geslagen, opgesloten en wilde niet dat wij naar school gingen. Ze heeft dat altijd verborgen weten te houden voor mijn vader. Als mijn vader thuis was gingen we wel naar school. Sterker nog dan moesten we zelfs naar school. De basisschool heb ik daardoor eigenlijk niet doorlopen en daarna ben ik gaan werken.’
Lezen makkelijker dan schrijven
Het schrijven is een groter probleem voor Linders dan lezen. ‘Mijn vader las mij vroeger altijd voor en dan ging ik de woorden een beetje ontcijferen. Op die manier heb ik van hem leren lezen. Als je kan lezen is dat al heel veel. Ik hou zelf ook heel erg van lezen.’ Haar favoriete boek is Johnny Boy van John Califano. ‘Ik hou van zielige en waargebeurde verhalen. Ik hou ook van streekromans en dan vooral over Zeeland. Die hunkering blijft altijd.’
Linders is tijdens haar leven vaak genoeg tegen een muur opgelopen, maar wist zich met bepaalde trucjes er altijd uit te redden. Bijvoorbeeld bij het helpen met het schoolwerk van haar kinderen. ‘Dan zei ik altijd ‘vraag maar even aan Papa.’ Ze hebben het nooit in de gaten gehad.’
(Ook in 1 op Vrijdag ging het over laaggeletterdheid.)
Kleinzoon grootste drijfveer
Uiteindelijk klopt ze een jaar geleden aan bij het Taalhuis van welzijnsorganisatie Andes. De grootste reden daarvoor is de geboorte van haar kleinzoon. ‘Ik zei tegen mijn man toen wij dat hoorden dat ik hem dan ook graag wilde kunnen helpen, maar ook graag met hem wilde appen,’ vertelt ze met een twinkeling in de ogen. Linders stapt de drempel over en zoekt contact met het Taalhuis.
Binnen zes weken zit ze voor het eerste met vrijwilliger Marga om tafel om te leren schrijven. ‘Aan het begin was dat elke week, maar nu zitten we eens in de twee weken hier in de bibliotheek van Borger.’ Linders is met sprongen vooruit gegaan. ‘Als ik op 0 begon dan zit ik nu ongeveer op een 7. Ik kan inmiddels ook appen. Ik app nu de hele dag door met onze kinderen.’ Toch is ze nog lang niet tevreden. ‘Mijn man zegt ook dat ik er te weinig voor doe. Ik ben te laks en maak mijn huiswerk vaak op het laatste moment.’
Doordat Linders nu heeft leren schrijven is er een hele wereld voor haar open gegaan. ‘Ik heb ruim 30 jaar lang niet gewerkt. Nu heb ik weer werk als schoonmaakster bij het Land van Bartje,’ zegt ze stralend. ‘Die schoonmaakpapiertjes kon ik nooit invullen, maar nu hoef ik er niet eens meer bij na te denken en weet je wat het allermooiste is? Dat ik mijn eigen salaris heb.’
Tip voor lotgenoten
Met het naar buiten treden over haar laaggeletterdheid wil ze ook lotgenoten helpen. ‘Durf om over die drempel te stappen. Wij zijn niet minder dan een ander die wel kan lezen en schrijven, maar als je gaat proberen om het te leren wordt je blik op het leven zoveel breder,’ zo sluit ze af.
Luister online
