Kleine Column: Kijktuig 2.0

COLUMN: Hielke Bosch schrijft wekelijks een column over zijn beperking Achondroplasie (groeistoornis) en alles wat daarbij hoort. Deze column is wekelijks te horen bij het radioprogramma 1 op zaterdag en hier te lezen:

Ik heb besloten om voor mijn eerste column van 2020 een oud verhaal af te stoffen. Namelijk de oplettende lezer zal gemerkt hebben dat deze titel al eerder voorbij is gekomen. Mijn allereerste column van begin 2019 noemde ik ook al Kijktuig. Het is nu, bijna een jaar later, tijd om te kijken hoe het ervoor staat. Oftewel: ‘Kijktuig 2.0’

Kijktuig is de naam die ik mensen geef die het niet kunnen laten om mij na te kijken. Misschien heb je het wel is gezien, er komt iemand voorbij die iets anders is dan de rest en mensen eromheen kunnen zich niet bedwingen om bijna kwijlend met open mond deze mensen na te staren. Of misschien heb je het zelf meegemaakt om zo aangekeken te worden. Het is in mijn mening dan ook één van de meest vervelende dingen aan een beperking hebben. En helaas is er het afgelopen jaar weinig veranderd, ook in 2019 konden mensen het niet laten om als een soort ‘Boyband fan’ mij na te staren en te wijzen.

En dan heb ik het nog niet eens over de kinderen. Ik snap dat zij nieuw zijn in deze wereld dus voor hen is het dan ook vreemd. Logisch, hoewel het misschien een idee zou zijn om het deze nieuwe generaties te leren dat er mensen zijn die er anders uitzien en wat een handicap nou eigenlijk is. Kinderen leren tegenwoordig alles op school van rekenen tot handenarbeid en van lezen tot seksuele voorlichting. Maar waarom is het zo gek om ze te leren dat er ook mensen in de wereld zijn die er anders uitzien, of zich anders gedragen door een beperking. Zo kunnen kinderen er mee leren omgaan en vinden ze het uiteindelijk normaal. Een tip aan ouders is dan ook; als een kind door de supermarkt schreeuwt: ‘mama/papa moet je nou eens kijken wat daar loopt!’ praat er dan met ze over en trek ze niet weg uit schaamte. De schaamte is begrijpelijk maar geloof me; ik ben er in ieder geval aan gewend. Een kind is nou eenmaal eerlijk en zegt wat hij of zij denkt. Ergens heb ik daar ook wel bewondering voor.

Maar nog even terug naar het kijktuig. Kap er nou is mee! Ik snap dat er mensen zijn die het misschien nog steeds vreemd vinden maar kom dan naar me toe en stel een vraag in plaats van als een halve holbewoner te staren. Ik vind het echt niet erg om een vraag te beantwoorden. In tegendeel, ik heb liever dat mensen vragen dan oordelen. Mijn beperking is nou eenmaal zeldzaam en ik leg het dan ook met groot plezier uit, om zo het kijktuig van de straat te krijgen.