Kleine Column: ‘Ode aan de ouders’

COLUMN – Hielke Bosch schrijft wekelijks een column over zijn beperking Achondroplasie (groeistoornis) en alles daar omheen. Deze column is wekelijks te horen bij het radioprogramma 1 op zaterdag en hier te lezen:

Het vervelende aan het hebben van een handicap is dat niet alleen de beperkte zelf er last van heeft. Ook de ouders worden in deze wereld geslingerd. Ik heb in mijn tijd op een school voor mensen met een beperking genoeg van deze ouders gezien. Ouders van ‘zorgenkindjes’. Die in hun leven met bijna niks anders meer bezig kunnen zijn. Bezig zijn met het heden maar ook met hoe de toekomst voor hun kind eruit gaat zien en ondertussen bezig met de muur van bureaucratische zorginstanties, tegenwerkende organisaties en administratieve rompslomp, een slopende rollercoaster maar toch blijven lachen. Dat is moeilijk maar misschien ook wel de kracht. 

Zelf was ik in het begin van mijn leven ook zo’n zorgenkindje, gelukkig zijn die tijden voorbij, maar mijn ouders zullen ook vast op die moeilijke momenten aan mijn toekomst hebben gedacht. Gelukkig is er nog die geweldige medische wetenschap die zo af en toe kleine wonderen kan verrichten.

In veel gevallen speelt er ook nog iets mee, er zijn vaak nog meer kinderen in het gezin en ook die moeten hun aandacht krijgen. Het verdelen van de aandacht is dan ook hogere wiskunde te noemen als je van ziekenhuis naar operatiekamer en van Fysio naar de uitslaapkamer moet gaan voor de zoveelste behandeling van je kind. En ondertussen rekening houden met werk en dus je andere kinderen. En maar blijven lachen…

Daarom nu ook even een Ode aan deze ouders, ik hoor mensen vaak klagen over hun werk en hoe zwaar het is. Maar geloof me dat valt bij het bovengenoemde in het niets. 

En als je denkt alles gehad te hebben krijg je altijd nog mensen met hun ‘advies’, die azijnzeikers die het altijd zoveel beter weten en je maar even vertellen hoe je je kinderen moet opvoeden en verzorgen. Iemand vroeg mij ooit waarom mijn ouders mij op een speciale school hadden gedaan. “Dat is toch helemaal niet nodig als ik je zo zie”. Aan die mensen heb ik maar 1 boodschap; houdt je klep en donderstraal op! Je weet niet hoe dat soms slopende leven voor zowel ouder als kind is. Het is een wereld waar maar 1 ding telt: je staande houden en doorgaan. Doorgaan met de strijd en ondertussen dus lachen.

Deze ouders weten het beste wat ze doen er zijn namelijk 2 dingen die je helpen en dat is je instinct en de onvoorwaardelijke liefde voor je kind.